โพสต์จากเฟซบุคของคุณ รุจน์ เจ้าเก่าค่ะ อ่านแล้วก็น่าสนใจดี เลยนำมาฝากกัน
-------------------
เมื่อวานนี้ บารัค โอบามา ขึ้นปราศัยเรียกร้องให้ “รัฐสภา” สหรัฐโหวตสนับสนุนกฏหมายควบคุมปืน (gun control bill) ซึ่งเชื่อว่าจะช่วยแก้ปัญหาอาชญากรรมที่เกิดจากปืน (เช่น กราดยิงนักเรียนในโรงเรียน) ได้ไม่มากก็น้อย แน่นอนว่าเรื่องนี้ก็เหมือนเรื่องการเมืองอื่นๆที่มีทั้งคน “เห็นด้วย” และ “ไม่เห็นด้วย”
ฝ่ายไม่เห็นด้วยก็วิ่งล็อบบี้ สส. และ สว. ในสภาเพื่อไม่ให้ผ่านร่างกฎหมาย
ส่วนฝ่ายบริหารซึ่งมีหน้าที่ผลักดันกฎหมาย ก็เดินเกมการเมืองกดดัน สภา อีกทีหนึ่ง
การปราศัยครั้งนี้ของโอบามาจะมองเป็นอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากต้องการใช้ “เสียงประชาชน” มาช่วยกดดันสภา เมื่อการปราศัยจบลง โอบามา พาพ่อแม่ที่สูญเสียลูกไปในเหตุการณ์กราดยิงเมื่อ 4 เดือนก่อนขึ้นเครื่อง Air Force One “อย่างเป็นทางการ” กลับไปวอชิงตันพร้อมกับเขาเพื่อให้ไปช่วยล็อบบี้ สว. และ สส.ที่ยังคัดค้านกฎหมายฉบับนี้ เล่นกันซึ่งๆหน้า ตรงๆ แบบนี้แหละ!
ไม่ต้องสงสัยว่าหากกฎหมายควบคุมปืนฉบับนี้ผ่านสภาออกมาได้ ย่อมเป็นเครดิตทางการเมืองของโอบามาโดยตรง ก็ไม่เห็นใครจะด่าว่าโอบามาเกาะกระแสการเมืองเพื่อประโยชน์ของตัวเอง เพราะในเวลาเดียวกันมันก็เป็นผลประโยชน์ของคนอเมริกันที่สนับสนุนกฎหมายฉบับนี้ด้วยเช่นกัน
เราจะเห็นว่าแม้ “เสียงส่วนใหญ่” ในสภาจะไม่เห็นด้วยกับกฎหมายฉบับนี้ (ด้วยข้ออ้างสารพัด) แถมยังเป็นการไม่เห็นด้วยที่ขัดกับพื้นฐานทาง “จริยธรรม” พอสมควร (เช่น ฟังแต่เสียงล็อบบี้ยิสต์ที่มีผลประโยชน์ของอุตสาหกรรมปืนเป็นใหญ่) แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดหรอกว่า “เสียงส่วนใหญ่พาชาติล่มจม” เพราะทุกคนต้องเคารพกติกา
การเมืองคือเรื่องของผลประโยชน์ มันจึงต้องใช้เสียงส่วนใหญ่มาตัดสินกันเสมอ
คนอเมริกัน “เลือกแล้ว” ว่าจะให้ นาย ก. นาย ข. เหล่านั้นไปทำหน้าที่ตัดสินใจใช้อำนาจแทนตนเองในรัฐสภา ดังนั้นไม่ว่า นาย ก. นาย ข. จะตัดสินใจอย่างไร ใช้เกณฑ์ไหนมาตัดสิน จะฟังสื่อ หรือฟังล็อบบี้ยิสต์ (หรือจะฟังทักษิณ!) มันก็คือ judgement ของเขาที่คนอเมริกัน “เลือกมาแล้ว” ว่าจะให้ทำงานแทน
ดังนั้นสังคมต้องเคารพการตัดสินใจของพวกเขา แม้ว่ามันจะขัดกับกระแสสังคมขนาดไหนก็ตาม
ทางออกของเรื่องนี้จึงอยู่ที่การพยายาม “โน้มน้าว” ให้ สส. สว. เห็นด้วยกับกฎหมายฉบับนี้ หากทำได้กฎหมายก็จะผ่านสภา แต่หากทำไม่ได้ ก็ไปว่ากันในสนามเลือกตั้งครั้งหน้า และงาน “โน้มน้าว” นี้ก็เป็นหน้าที่ของรัฐบาลโดยตรง
กลไกประชาธิปไตยมันก็ง่ายๆแค่นี้ ไม่มีอะไรยาก ซับซ้อน ไม่ต้องประดิษฐ์ประดอยคำบ้าๆบอๆให้มากความ ใครอยากได้อะไร ก็มีหน้าที่โน้มน้าว “เสียงส่วนใหญ่” ให้คล้อยตามสิ่งที่ตนเองอยากได้
ไม่ใช่พอไม่ได้อย่างใจก็มาโวยวายว่าเสียงส่วนใหญ่เป็นปีศาจ เลวทราม ยกศีลธรรมความดีมาอ้าง เอาอำนาจนอกระบบสารพัดมาขู่
เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
------------------
http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-22075192 
เสียงส่วนใหญ่คือ ปีศาจ...
-------------------
เมื่อวานนี้ บารัค โอบามา ขึ้นปราศัยเรียกร้องให้ “รัฐสภา” สหรัฐโหวตสนับสนุนกฏหมายควบคุมปืน (gun control bill) ซึ่งเชื่อว่าจะช่วยแก้ปัญหาอาชญากรรมที่เกิดจากปืน (เช่น กราดยิงนักเรียนในโรงเรียน) ได้ไม่มากก็น้อย แน่นอนว่าเรื่องนี้ก็เหมือนเรื่องการเมืองอื่นๆที่มีทั้งคน “เห็นด้วย” และ “ไม่เห็นด้วย”
ฝ่ายไม่เห็นด้วยก็วิ่งล็อบบี้ สส. และ สว. ในสภาเพื่อไม่ให้ผ่านร่างกฎหมาย
ส่วนฝ่ายบริหารซึ่งมีหน้าที่ผลักดันกฎหมาย ก็เดินเกมการเมืองกดดัน สภา อีกทีหนึ่ง
การปราศัยครั้งนี้ของโอบามาจะมองเป็นอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากต้องการใช้ “เสียงประชาชน” มาช่วยกดดันสภา เมื่อการปราศัยจบลง โอบามา พาพ่อแม่ที่สูญเสียลูกไปในเหตุการณ์กราดยิงเมื่อ 4 เดือนก่อนขึ้นเครื่อง Air Force One “อย่างเป็นทางการ” กลับไปวอชิงตันพร้อมกับเขาเพื่อให้ไปช่วยล็อบบี้ สว. และ สส.ที่ยังคัดค้านกฎหมายฉบับนี้ เล่นกันซึ่งๆหน้า ตรงๆ แบบนี้แหละ!
ไม่ต้องสงสัยว่าหากกฎหมายควบคุมปืนฉบับนี้ผ่านสภาออกมาได้ ย่อมเป็นเครดิตทางการเมืองของโอบามาโดยตรง ก็ไม่เห็นใครจะด่าว่าโอบามาเกาะกระแสการเมืองเพื่อประโยชน์ของตัวเอง เพราะในเวลาเดียวกันมันก็เป็นผลประโยชน์ของคนอเมริกันที่สนับสนุนกฎหมายฉบับนี้ด้วยเช่นกัน
เราจะเห็นว่าแม้ “เสียงส่วนใหญ่” ในสภาจะไม่เห็นด้วยกับกฎหมายฉบับนี้ (ด้วยข้ออ้างสารพัด) แถมยังเป็นการไม่เห็นด้วยที่ขัดกับพื้นฐานทาง “จริยธรรม” พอสมควร (เช่น ฟังแต่เสียงล็อบบี้ยิสต์ที่มีผลประโยชน์ของอุตสาหกรรมปืนเป็นใหญ่) แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดหรอกว่า “เสียงส่วนใหญ่พาชาติล่มจม” เพราะทุกคนต้องเคารพกติกา
การเมืองคือเรื่องของผลประโยชน์ มันจึงต้องใช้เสียงส่วนใหญ่มาตัดสินกันเสมอ
คนอเมริกัน “เลือกแล้ว” ว่าจะให้ นาย ก. นาย ข. เหล่านั้นไปทำหน้าที่ตัดสินใจใช้อำนาจแทนตนเองในรัฐสภา ดังนั้นไม่ว่า นาย ก. นาย ข. จะตัดสินใจอย่างไร ใช้เกณฑ์ไหนมาตัดสิน จะฟังสื่อ หรือฟังล็อบบี้ยิสต์ (หรือจะฟังทักษิณ!) มันก็คือ judgement ของเขาที่คนอเมริกัน “เลือกมาแล้ว” ว่าจะให้ทำงานแทน
ดังนั้นสังคมต้องเคารพการตัดสินใจของพวกเขา แม้ว่ามันจะขัดกับกระแสสังคมขนาดไหนก็ตาม
ทางออกของเรื่องนี้จึงอยู่ที่การพยายาม “โน้มน้าว” ให้ สส. สว. เห็นด้วยกับกฎหมายฉบับนี้ หากทำได้กฎหมายก็จะผ่านสภา แต่หากทำไม่ได้ ก็ไปว่ากันในสนามเลือกตั้งครั้งหน้า และงาน “โน้มน้าว” นี้ก็เป็นหน้าที่ของรัฐบาลโดยตรง
กลไกประชาธิปไตยมันก็ง่ายๆแค่นี้ ไม่มีอะไรยาก ซับซ้อน ไม่ต้องประดิษฐ์ประดอยคำบ้าๆบอๆให้มากความ ใครอยากได้อะไร ก็มีหน้าที่โน้มน้าว “เสียงส่วนใหญ่” ให้คล้อยตามสิ่งที่ตนเองอยากได้
ไม่ใช่พอไม่ได้อย่างใจก็มาโวยวายว่าเสียงส่วนใหญ่เป็นปีศาจ เลวทราม ยกศีลธรรมความดีมาอ้าง เอาอำนาจนอกระบบสารพัดมาขู่
เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
------------------
http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-22075192