สวัสดีค่ะ พี่ๆเพื่อนๆ ทุกท่าน
วันนี้มีตอนใหม่ของ ~~321 คาเฟ่~~ มาฝากค่ะ
เรื่องหลอนตอน 'เงา' เรื่องนี้จะมาลงเป็นสองตอนจบนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ ^^
หลอนตอนที่ 1 : รอคอย
http://ppantip.com/topic/30303497
........................................................................................................................................
~~321 คาเฟ่~~
...เงา...2.1...
ผมกำลังถูกติดตาม.....
จากอะไรบางอย่าง ที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ผมทีละน้อย.....
ผมกำลังถูกติดตาม..
จากอะไรบางอย่างที่เรียกว่า....กรรม
ผมกำลังถูกติดตาม...
จากอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่า...
ผม...
กำลังจะ...ตาย....
…………………………………………………………………………………………………………..
สี่ชั่วโมงก่อนหน้า....
บ้านไม้เก่าสองชั้นตั้งอยู่โดดเดี่ยวในซอยแคบรกร้างไร้ผู้คน ประภาส...ชายชราวัยหกสิบปีเศษกำลังสวดมนต์ภาวนาอยู่ภายในห้องพระที่เก่าขาดความดูแลเอาใจใส่และทรุดโทรมไปตามกาลเวลา
“ขอกุศลผลบุญที่พี่ทำในชาตินี้ส่งผลให้เธอไปอยู่ในภพภูมิที่ดี อย่าได้ลำบากกายลำบากใจอย่างเช่นในชาตินี้เลย”
“พรุ่งนี้พี่จะไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เธอนะ...อรณี”
ใบหน้ากร้านไปด้วยร่องรอยเหี่ยวย่นกว่าวัยราวกับคนที่ผ่านสมรภูมิชีวิตมาอย่างโชกโชน ชายชราถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆอย่างเมื่อยขบออกไปรับโทรศัพท์ที่ยังคงแผดเสียงดังก้องเป็นระยะ
“พี่ภาส..จำได้มั๊ยว่าพรุ่งนี้วันอะไร”
เสียงตามสายของหญิงวัยกลางคนที่อ่อนวัยกว่าเล็กน้อยดังขึ้นพร้อมทั้งชายชราที่อยู่ปลายสายใช้ความคิดกลับไปกลับมาอย่างระลึกถึง
“วันครบรอบวันตายหนึ่งปีของ...” ประภาสอึกอักลำบากใจจนปลายสายเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ใช่...อรณี..พรุ่งนี้พี่อย่าลืมไปทำบุญให้เธอนะ..ทำบุญให้เธอเผื่อฉันด้วย” ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นไหวคล้ายจะร้องไห้อยู่ครามครัน
“ได้สิ..พรุ่งนี้พี่ว่าจะไปแต่เช้า แล้วจะบอกณีว่าเธอฝากมาด้วยนะ”
หลังจากวางสายจากมณฑา ชายชรารู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก พรุ่งนี้แล้วคือวันครบรอบหนึ่งปีที่เธอคนนั้นของเขา...จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“พี่ภาส...ฉันรักพี่” เสียงเบาหวิวจากร่างที่กำลังจะหมดลมหายใจในอ้อมกอดของเขา เอ่ยออกมาอย่างยากลำบากและทุลักทุเล
“ณี...ณี!! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ณี!!”
เสียงในความคิดคำนึงยังคงดังแว่วมาอย่างต่อเนื่อง ดังบ้าง ค่อยบ้าง สลับกันไปเป็นระยะ ราวกับเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมานานปีกำลังฉายซ้ำไปซ้ำมาไม่มีเวลายุติ
ชายชรานอนเงียบเหงาเดียวดายอยู่บนเตียงนอนไม้หลังใหญ่ ด้วยท่าทางกระสับกระส่ายนานนับชั่วโมง เสียงลมภายนอกยังคงหวีดหวิวอื้ออึงเป็นระยะ ราวกับเสียงพร่ำเพรียกอย่างโหยหวนที่ดังชัดขึ้นชัดขึ้นทุกวัน ยิ่งใกล้จะถึงวันครบรอบวันตายของเธอคนนั้น..เสียงนั้นยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
แกร่ก..แกร่ก..แกร่ก..
ในห้วงแห่งความฝัน ท่ามกลางความเงียบสงัดของคืนเดือนแรม เสียงประหลาดแว่วเข้ามาในความฝันของชายชราดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเสียงครูดผ่านหน้าต่างบานไม้เก่าหลายบานที่เรียงรายไหวพะเยิบพะยาบราวกับมีสิ่งใดมาลูบผ่านหน้าต่างชั้นสองของห้องนอนเป็นทางยาว
แกร่ก..แกร่ก..แกร่ก..
เสียงนั้นยังคงดังต่อเนื่องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเงียบหรือเบาลง ท่ามกลางเสียงลมพัดหวีดหวิวอื้ออึง คล้ายเสียงร่ำไห้ของใครบางคนดังใกล้เข้ามาเป็นระยะ ใกล้มากจนเกือบจะถึงตัวเขา เหมือนเสียงนั้นกำลังอยู่อยู่ตรงหน้าเขาในระยะประชิด ชายชราสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ ดวงตาฝ้าฟางเบิกโพลงเหลียวมองรอบกายที่รายล้อมไปด้วยความมืดภายในห้องไม้เก่าที่ข้างฝาผนังมีเพียงกรอบรูปของเขากับใครบางคน...
“ณี!! ณี..เธอมาใช่มั๊ย เธอจะมารับพี่แล้วใช่มั๊ย”
~~321 คาเฟ่~~ คาเฟ่นี้มี...หลอน (หลอน 2.1 : เงา)
วันนี้มีตอนใหม่ของ ~~321 คาเฟ่~~ มาฝากค่ะ
เรื่องหลอนตอน 'เงา' เรื่องนี้จะมาลงเป็นสองตอนจบนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ ^^
หลอนตอนที่ 1 : รอคอย
http://ppantip.com/topic/30303497
........................................................................................................................................
~~321 คาเฟ่~~
...เงา...2.1...
ผมกำลังถูกติดตาม.....
จากอะไรบางอย่าง ที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ผมทีละน้อย.....
ผมกำลังถูกติดตาม..
จากอะไรบางอย่างที่เรียกว่า....กรรม
ผมกำลังถูกติดตาม...
จากอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่า...
ผม...
กำลังจะ...ตาย....
…………………………………………………………………………………………………………..
สี่ชั่วโมงก่อนหน้า....
บ้านไม้เก่าสองชั้นตั้งอยู่โดดเดี่ยวในซอยแคบรกร้างไร้ผู้คน ประภาส...ชายชราวัยหกสิบปีเศษกำลังสวดมนต์ภาวนาอยู่ภายในห้องพระที่เก่าขาดความดูแลเอาใจใส่และทรุดโทรมไปตามกาลเวลา
“ขอกุศลผลบุญที่พี่ทำในชาตินี้ส่งผลให้เธอไปอยู่ในภพภูมิที่ดี อย่าได้ลำบากกายลำบากใจอย่างเช่นในชาตินี้เลย”
“พรุ่งนี้พี่จะไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เธอนะ...อรณี”
ใบหน้ากร้านไปด้วยร่องรอยเหี่ยวย่นกว่าวัยราวกับคนที่ผ่านสมรภูมิชีวิตมาอย่างโชกโชน ชายชราถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆอย่างเมื่อยขบออกไปรับโทรศัพท์ที่ยังคงแผดเสียงดังก้องเป็นระยะ
“พี่ภาส..จำได้มั๊ยว่าพรุ่งนี้วันอะไร”
เสียงตามสายของหญิงวัยกลางคนที่อ่อนวัยกว่าเล็กน้อยดังขึ้นพร้อมทั้งชายชราที่อยู่ปลายสายใช้ความคิดกลับไปกลับมาอย่างระลึกถึง
“วันครบรอบวันตายหนึ่งปีของ...” ประภาสอึกอักลำบากใจจนปลายสายเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ใช่...อรณี..พรุ่งนี้พี่อย่าลืมไปทำบุญให้เธอนะ..ทำบุญให้เธอเผื่อฉันด้วย” ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นไหวคล้ายจะร้องไห้อยู่ครามครัน
“ได้สิ..พรุ่งนี้พี่ว่าจะไปแต่เช้า แล้วจะบอกณีว่าเธอฝากมาด้วยนะ”
หลังจากวางสายจากมณฑา ชายชรารู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก พรุ่งนี้แล้วคือวันครบรอบหนึ่งปีที่เธอคนนั้นของเขา...จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“พี่ภาส...ฉันรักพี่” เสียงเบาหวิวจากร่างที่กำลังจะหมดลมหายใจในอ้อมกอดของเขา เอ่ยออกมาอย่างยากลำบากและทุลักทุเล
“ณี...ณี!! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ณี!!”
เสียงในความคิดคำนึงยังคงดังแว่วมาอย่างต่อเนื่อง ดังบ้าง ค่อยบ้าง สลับกันไปเป็นระยะ ราวกับเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมานานปีกำลังฉายซ้ำไปซ้ำมาไม่มีเวลายุติ
ชายชรานอนเงียบเหงาเดียวดายอยู่บนเตียงนอนไม้หลังใหญ่ ด้วยท่าทางกระสับกระส่ายนานนับชั่วโมง เสียงลมภายนอกยังคงหวีดหวิวอื้ออึงเป็นระยะ ราวกับเสียงพร่ำเพรียกอย่างโหยหวนที่ดังชัดขึ้นชัดขึ้นทุกวัน ยิ่งใกล้จะถึงวันครบรอบวันตายของเธอคนนั้น..เสียงนั้นยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
แกร่ก..แกร่ก..แกร่ก..
ในห้วงแห่งความฝัน ท่ามกลางความเงียบสงัดของคืนเดือนแรม เสียงประหลาดแว่วเข้ามาในความฝันของชายชราดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเสียงครูดผ่านหน้าต่างบานไม้เก่าหลายบานที่เรียงรายไหวพะเยิบพะยาบราวกับมีสิ่งใดมาลูบผ่านหน้าต่างชั้นสองของห้องนอนเป็นทางยาว
แกร่ก..แกร่ก..แกร่ก..
เสียงนั้นยังคงดังต่อเนื่องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเงียบหรือเบาลง ท่ามกลางเสียงลมพัดหวีดหวิวอื้ออึง คล้ายเสียงร่ำไห้ของใครบางคนดังใกล้เข้ามาเป็นระยะ ใกล้มากจนเกือบจะถึงตัวเขา เหมือนเสียงนั้นกำลังอยู่อยู่ตรงหน้าเขาในระยะประชิด ชายชราสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ ดวงตาฝ้าฟางเบิกโพลงเหลียวมองรอบกายที่รายล้อมไปด้วยความมืดภายในห้องไม้เก่าที่ข้างฝาผนังมีเพียงกรอบรูปของเขากับใครบางคน...
“ณี!! ณี..เธอมาใช่มั๊ย เธอจะมารับพี่แล้วใช่มั๊ย”