ม้านั่งเก่ามุมหนึ่งที่ในสวน
เปิดสมุดทวนบทกลอนมาย้อนอ่าน
สีกระดาษค่อนเหลืองเก็บเรื่องนาน
กว่าสิบปีเลยผ่านฉันจดจำ

บทกลอนไม่หวานซึ้งตราตรึงหรอก
บทเย้าหยอกขุ่นเคืองทั้งเรื่องขำ
บทที่แสนวุ่นวายหลายคนทำ
บทที่พร่ำห่วงหาเอื้ออาทร

บทดำเนินเดินเรื่องบันทึกเล่า
บทของเราเขียนถึงซึ่งวันก่อน
บทชีวิตร่วมฝันวันอาวรณ์
บทเรียนสอนใจว่างอย่าหวังไกล

ผ่านอีกปีแล้วสิหนอ…ยังรอเสมอ
เหลือบแลเก้อบนม้าเก่าใต้เงาใหญ่
เสียงลมหวิวปลิวแรงพราวแห้งใบ
เหลียวมองไปไร้เงาเช่นคราวเคย

สมุดกลอนเล่มเก่าเรายังเขียน
สุดหน้าเปลี่ยนปกท้ายขอใช้เฉย
เรื่องวันนี้ของอีกปีไร้ที่เลย
หวังเธอเอย..ส่งเล่มต่อ ยังรอนะ

ขอบคุณภาพจาก pinterest