ยามพลบค่ำ  ใกลออกไปในทะเลป่าสีเทา  อันเต็มไปด้วยต้นไม้ไร้ใบที่หงิกงออย่างน่าขนลุก  เดวิดลากไม้วาดเป็นรูปวงกลมและดาวห้าแฉกล้อมรอบจุดที่พวกเขาแวะพัก  ม้าเทียมเกวียนของพวกเขาก้มหัวกินฟางพลางสะบัดหูและแผงคอไปมาอย่างระแวดระวัง  เครทอสนั่งอยู่ใกล้กองไฟพร้อมกับเจ้าบ่าใหญ่ทาสรับใช้  อัลลันและคนหนุ่มอื่น ๆ เล่นเกมไพ่กันฆ่าเวลาอยู่อีกมุม

เดวิดวาดวงคุ้มกันเสร็จก็เดินลากไม้มาทางเครทอส  ผู้ชี้ทางผู้ชราหันมามองเขาด้วยดวงตาและรอยย่นบนใบหน้าที่ยิ้มได้และพยักหน้าให้เขานั่งลง

"ทุกอย่างเรียบร้อยดี?"

"ข้าคิดว่างั้น"  เดวิดตอบแล้วนั่งลงบนขอนไม้ใกล้เปลวไฟที่กำลังปะทุ  เขาเหม่อมองกองไฟเงียบไปครู่หนึ่ง

เครทอสเห็นดังนั้นจึงส่ายหน้าแล้วยิ้มขัน  "คนหนุ่ม.."

"การต่อสู้นี้จะจบลงเมื่อไหร่"

"อาจจะหนึ่งปี  สองปี  สิบปี  หรือชั่วชีวิต  ใครจะรู้ได้"  เครทอสพูดเรื่อย ๆ พลางจิบน้ำอุ่นในมือ

"ท่าน...อยู่แบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว"

"ตั้งแต่อายุน้อยกว่าเจ้านั่นแหละ  และก็ยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน  พ่อของข้าก็เคยเดินบนเส้นทางเดียวกันกับข้ามาก่อน  เจ้าเริ่มกลัวแล้วรึยังไง"

"ข้าเสียใจเครทอส  แต่ข้าต้องสารภาพกับท่านตามตรง  เมื่อกลางวันข้าแค่ต้องการอวดเบ่งให้เพื่อนของข้าประทับใจ  หรือจริง ๆ แล้วข้าอาจจะหลอกตัวเองว่าข้าตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดแล้ว  ข้าพูดไปว่าข้าจะแน่วแน่ในวิถี  และจะต่อสู้  แต่จริง ๆ แล้ว...ข้าไม่รู้"

ผู้ชรากว่าพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"เจ้าไม่รู้ว่า  จริง ๆ แล้วพวกเรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่  หรือจะให้พูดชัดกว่านี้  ไม่รู้ว่าจะต่อสู้มันยังไง  ตลอดสามสี่ปีมานี้ตั้งแต่ที่เจ้าดำเนินภายใต้การชี้ทางของข้า  พวกเราได้แต่หนีหัวซุกหัวซุนเหมือนสุนัขเถื่อนที่ถูกเขาล่า  เขี้ยวของเจ้าถูกลับให้คม  แต่เจ้ามองไม่เห็นตัวนายพราน  และไม่รู้ว่าจะหันกลับไปงับมันอย่างไร  ตอนนี้เจ้ากำลังกลัวว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะหมดแรงหนี  และมันจะเข้ามาหาเจ้าในเวลาที่อ่อนแรงที่สุด  รวบร่างอ่อนปวเปียกของเจ้า  และเงื้อมีดคมกริบ.."

ไฟปะทุเสียงเปรี๊ยะปร๊ะเห็นสะเก็ดแดงปลิวออกมาเล็กน้อย  เงาลี้ลับก่อตัวบนใบหน้ายับย่นของผู้ที่หยุดวาจาปล่อยให้คำพูดซึมซาบเข้าไปในหัวใจของเด็กหนุ่มตรงหน้า

"แต่ในวินาทีนั้นแหละ  ที่เจ้าต้องรวบรวมแรงทุกมัดกล้ามเนื้อ  และกระโจนงับคอมัน  ฝังคมเขี้ยวให้เลือดสด ๆ ของมันทะลักเจิ่งนองไปทั่วเรือนตายของเจ้า  นั่นแหละสิ่งที่พวกเราทำ  หนีหัวซุกหัวซุน  ต้อนตัวเองเข้าสู่จุดอับ  ปีศาจชั่วร้ายที่ย่ามใจจะปรากฎต่อหน้าเรา  หัวร่อเย้ยหยันความสิ้นไร้กำลังใจไม่เหลือสักกระผีกริ้น  และนั่นจะเป็นเสียงหัวเราะครั้งสุดท้ายของมัน  ดุจเช่นที่อคาเดมุสผู้กล้าเคยส่งมันลงนรกไปแล้วครั้งหนึ่ง"

เดวิดถอนหายใจอย่างเงียบงัน  "ข้านับถืออคาเดมุสในความกล้าของเขา  แต่ข้าสงสัยในคุณสมบัติของตนเองมาตลอด  ท่านบอกว่าปีศาจร้ายทรงมหิทธานุภาพสูงสุดในโลกนี้  ทั้งมันยังล่วงรู้ทุกอย่าง  ทุกความลับดำมืดที่ซุกซ่อนในใจของผู้คน  พวกเราสู้กับสิ่งเช่นนี้  แต่ยังคงมีชีวิตรอดในทุกอรุณรุ่ง  เป็นเพราะความเวทนาหรือว่ามันหาได้มีฤทธิ์อย่างที่อวดอ้าง  หรือซ้ำร้ายไปกว่านั้น..."

"อย่าได้พูดคำนั้นออกมา  มันคือคำที่มันอยากได้ยินมากที่สุด  ความบันเทิงเพียงหนึ่งเดียวสำหรับผู้ทรงมหิทธานุภาพสูงสุด  คือการหลอกลวงผู้ที่สามารถเลือกที่จะไม่เชื่อคำลวงนั้นเสียก็ได้  หากพวกเราเป็นเพียงหุ่นพยนต์โง่เง่าสั่งให้หันซ้ายก็หัน  หันขวาก็หัน  ความบันเทิงจะมาจากที่ใด  ข้ารู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้มันสิ้นหวัง  แต่เพราะเจ้ายังดิ้นรนนั่นแหละเจ้าจึงยังมีชีวิตรอด"

เดวิดสั่นสะท้านเมื่อนึกถึงหมู่บ้านที่พวกเขาเพิ่งผ่านไปไม่นาน   ปีศาจทำให้โลกแปรปรวน  ทำสิ่งวิปริตประหลาดนานาประการและทำให้ทั้งหมู่บ้านหายไปดื้อ ๆ  พวกเขารอดมาได้เพียงเส้นยาแดงผ่าแปด

"ข้าจะจำใส่ใจเอาไว้  ศรัทธาของข้าได้รับการกอบกู้อีกครา  และหวังว่าครั้งนี้ข้าคงไม่สูญเสียมันโดยง่ายเหมือนเมื่อกลางวัน"

เครทอสหัวเราะในคอ  "นางผู้เลอโฉมดุจไซคี  ย่อมไม่เพียงพรากเอาหัวใจของคนหนุ่มให้โบยบิน  แต่ยังเอาความกล้าหาญและเจตจำนงอันแน่วแน่ไปด้วย"

"ข้ารู้ว่านางทำให้ข้าอ่อนแอ  ข้าจึงไม่รีรอเมื่อท่านกล่าวว่าจะออกเดินทางอีกครา"

"เด็กดี.."  คราทอสขยี้หัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู  บ่าใหญ่เหลาไม้ในมืออยู่เงียบ ๆ  มันเป็นทาสมันจึงไม่มีสิทธิ์พูดอะไร  หรือจริง ๆ แล้วมันอาจจะไม่เข้าใจภาษาของพวกเขาด้วยซ้ำ  เดวิดครุ่นคิดในใจเงียบ  แต่ก็แย้งตัวเองว่ามันรับใช้คนในคาราวานได้อย่างดี  มันต้องรู้เรื่อง  แต่มันอาจจะเป็นใบ้ก็เป็นได้  เพราะไม่เคยมีใครเห็นมันส่งเสียงเลย  แม้ในวินาทีที่อันตรายหวาดเสียวที่สุดของการเดินทาง  แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจว่าจะเลิกคิดในทุก ๆ เรื่อง  เพราะรู้สึกหนักอึ้งในหัวมากเกินไปแล้ว  เขาจึงยินดีอย่างยิ่งเมื่ออัลลันกวักมือเรียกให้ไปร่วมวงไพ่