ตอนที่ 1 อลิธีอา
http://ppantip.com/topic/30307685

ตอนที่ 2 ปีศาจชั่วร้าย
http://ppantip.com/topic/30310956

ตอนที่ 3 ดิเก้
http://ppantip.com/topic/30314813

ตอนที่ 4 เวโรนิก้า
http://ppantip.com/topic/30330584

ตอนที่ 5 อัลลัน
http://ppantip.com/topic/30334781





+

+


ในเช้าวันถัดมาที่ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศใต้และเปล่งแสงสีน้ำเงินสว่างไสว  คนหนุ่มซึ่งรออยู่ที่วิหารร้างนอกเมืองเขม้นมองเงาร่างของคนที่ไต่เนินเขาลุ่ม ๆ ดอน ๆ มาจากทางนครรัฐ  พงอ้อและหญ้าอันขึ้นในที่แล้งชายทะเลพริ้วไหวอยู่ใต้เท้าของชายชรา  ราวกับพรมสีน้ำเงินตุ่น ๆ อันปูลาด  รอการนิราศของวีรบุรุษในตำนานอคาเดมุส

เครทอสปักไม้เท้าลงในดินแห้ง  ท่ามกลางแสงอรุณอันบิดเบี้ยว  ฮาโมเดียสและบ่ากว้างพุ่งลงไปหิ้วปีกผู้ชี้ทางแห่งคณะขึ้นมาบนวิหารร้างของเทพเจ้าโบราณที่ถูกลืมไปแล้ว

"รู้สึกเหมือนนานเป็นชาติ"  เครทอสบ่นพึมพำ  พลางปัดฝุ่นตามเสื้อผ้า  หมวกปีกกว้างของเขาคล้องพาดไปด้านหลัง  ลมทะเลและทิวเนินพัดให้เส้นผมขาวของเครทอสสะบัดพริ้วไปตามทิศทางการเหลียวหลังกลับไปมองเมืองไบเอโอเธียอันโดดเด่น ณ ที่ลุ่มอิงเทือกผาริมทะเล  คลื่นซัดสาดเป็นฟองขาวสู่ท่าเรือมองจากที่ใกล ๆ ก็คล้ายกับริ้วหินอ่อนดุจเดียวกับตัวเมืองที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีเขียวเหลือบฟ้าช้า ๆ ตามการผันแปรของแสงตะวัน

"ความรู้สึกของพวกเราก็ไม่ต่างกับท่าน"  เดวิดพูดอย่างสำรวม  เขาดีใจลิงโลด  แต่พยายามไม่แสดงอาการ  สิ่งที่โซลอนกล่าวเมื่อวานว่าจะปล่อยตัวนักโทษเขายังไม่แน่ใจว่าจะเป็นความจริง  แต่เมื่อมือหนักของเครทอสแตะบนบ่าของเขา  และเจ้าของสัมผัสที่มั่นคงส่งยิ้มผ่านใบหน้าอันยับย่น  เดวิดถึงเชื่อได้ว่าประสบการณ์นี้เป็นความจริงอย่างไม่อาจสงสัยได้

อัลลันยิ้มยิงฟัน  และตั้งคำถามอย่างที่ไม่มีใครนึกฝันว่าเขาจะเป็นผู้พูด

"ท่านมีความลับ  เครทอส  ท่านพูดมาเลยดีกว่าแบบแฟร์ ๆ ว่าใครกันที่ท่านไม่อยากให้ได้ยินเรื่องบางอย่างที่ท่านรู้สึกว่ามันสำคัญนักหนา"

"อัลลัน"  ฮาโมเดียสเรียกเสียงหนัก

แอนโทนี่กับยาคอบซึ่งยืนอยู่ข้างหลังอัลลัน  และเป็นกลุ่มรุ่นที่สี่หรือรุ่นที่มีอายุน้อยที่สุดในคณะเช่นเดียวกับอัลลันและเดวิด  ก้าวเท้าขึ้นมาข้างหน้า  บ่าของเขาอยู่ชิดติดหลังอัลลันเป็นอาการสนับสนุน

"ไม่เป็นไรฮาโมเดียส"  เครทอสพูดอย่างใจเย็นราวกับเป็นคำถามที่เขาคาดไว้แล้ว  "กลุ่มของเราตั้งขึ้นมาเพราะความสงสัย  เราท้าทายความเชื่อฝังหัวที่มีมาแต่เก่าก่อนและค้นหาความจริงอย่างไม่ย่อท้อเหมือนหญิงตาฟางที่พยายามค้นหาเข็มในกองฟาง  หากว่าคำถามนั้นเกิดจากความสงสัย  มันย่อมมีความชอบธรรมในตนเองที่จะถูกกล่าวออกมา"

"ผู้ชี้ทางของข้า"  อัลลันเดาะปาก  "ได้โปรดอย่าชักให้เราไขว้เขวด้วยปรัชญาของท่าน  ข้าไม่ฉลาดอย่างเห็นได้ชัด  และท่านก็น่าจะรู้ว่าแม้เพียงพูดเรื่องง่าย ๆ ก็อาจจะทำให้ข้ามึนงง"

"เจ้าน่ะรึที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย  เป็นการเสแสร้งถ่อมตนที่เกินไปสักนิดนะสหายเยาว์วัยของข้า  เอาล่ะอัลลัน  ข้าจะไม่พูดอะไรที่นอกเรื่อง  เจ้าไม่ใช่คนคนนั้น  ทาสของเราก็ไม่ใช่  แอนโทนี่และยาคอบก็ไม่ใช่  แต่เจ้าคิดหรือไม่ว่าหากข้าเอ่ยนามคนผู้นั้นออกมา  มันจะเกิดอะไรขึ้น"

อัลลันจ้องสวนกลับไปแต่ไม่พูดอะไร

"เจ้าก็บอกได้อัลลัน  เว้นแต่เจ้าจะปฏิเสธความจริงที่ประจักษ์ตรงหน้า  ซึ่งข้าจะอธิบายว่าคนผู้นั้นที่ไม่อาจมีส่วนในความจริงที่ข้ากล่าวแก่โซลอน  หาใช่ด้วยเขามีจิตคดทรยศ  แต่นั่นคือชาตาของเขาที่ไม่ควรรับรู้เรื่องนี้  มีเรื่องเล่าเก่าแก่มากมายที่เหตุการณ์ร้ายซึ่งถูกทำนายกลับเป็นจริงได้เพราะคนซึ่งไม่ควรรับรู้  กลับบีบบังคับรู้เรื่องนั้นจนได้"

เครทอสยังคงกล่าวต่ออย่างไม่มีติดขัด  "แมคเบ็ธอาจข่มระงับจิตใจใฝ่ทะยานหากเพียงเขาไม่ได้ยินคำทำนายของแม่มดทั้งสามอันนำไปสู่ความพินาศของตัวเขาเอง  หรือแม้แต่โอดิปุสซึ่งเชื้อวงศ์แตกฉานซ่านเซ็นเพราะบีบบังคับให้นักบวชบอกชะตาอันโฉดเขลาของตัวเขา  อัลลันเจ้าอาจสงสัยว่าข้ามีสิทธิใดที่เหนือกว่าผู้กุมชะตา  บางทีอาจเป็นการชักใยอันเร้นลับนั้นที่บีบบังคับให้ข้าเก็บงำคำทำนาย  เพื่อพาไปสู่ผลอันร้ายกาจสมดังพยากรณ์  ซึ่งการนั้นข้าก็สงสัยอย่างถึงที่สุด  และทำให้ข้ามิอาจข่มตาหลับตลอดทั้งคืนนี้"

เขาหลับตาลง  เดวิดจึงสังเกตเห็นว่าเครทอสมีท่าทีอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด  แต่รัศมีบุคลิกภาพของเครทอสที่ฉายแสงรุ่งเรืองดุจดวงตะวันทำให้พวกเขาไม่รู้สึกว่าชายชราตรงหน้าแตกต่างไปจากเดิม

"อัลลัน  สหายวัยเยาว์ของข้าและคนหนุ่มทั้งหลาย  ข้าไม่เรียกร้องให้เจ้าเห็นด้วยกับการตัดสินใจของข้าไปเสียทุกอย่าง  ข้าเพียงแต่ทำตามเจตจำนงของตัวเองซึ่งอยู่ในควบคุมของข้า  และเจตจำนงของพวกเจ้าก็หาได้อยู่ในบังคับของข้าไม่  ในการใดที่เจ้าเห็นอีกอย่างแม้ว่าข้าจะสั่งให้เจ้าทำอีกอย่าง  ขอให้จงทำตามที่เห็นควรเถิด"

"โธ่เอ๊ย  ท่านอ้างโน่นอ้างนี้  กระทั่งอ้างเจตจำนงเสรีของท่าน  ท่านกลัวปีศาจร้ายและคำพยากรณ์ขนาดนั้นจริงหรือ  หรือที่ท่านพูดก็เป็นเรื่องลอยลมที่ว่าโอเวอร์แมนคือชายที่จะเอาชนะโชคชะตา  ความเปล่าดายไร้สาระของฟ้าพยากรณ์และความตลบแตลงของปีศาจไม่สามารถเอาชนะความสงสัยอย่างไม่หยุดหย่อน  และความศรัทธาต่อวิถีทางอย่างไร้ก้นบึ้งได้  เครทอสที่เคารพ  ท่านอย่ากังวลว่าจะทำให้ข้าผิดหวัง  เพื่อนของข้าซึ่งตามตูดท่านต้อย ๆ เหมือนลูกเป็ดที่ยังไม่หย่านมต่างหากเล่า  ที่จะเศร้าโศกเมื่อท่านสูญเสียความกล้าหาญและกลัวอะไรกับลม ๆ แล้ง ๆ ที่ท่านอาจจะได้ยินจากนางชีปากพล่อย  หรือหมอดูไร้หัวนอนปลายตีน"

เดวิดขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกว่าตนถูกพาดพิง  เขาจึงพูดขึ้นมาบ้าง

"ข้าไม่มีวันที่จะผิดหวังในตัวท่านเครทอสเด็ดขาด  เจ้าอย่ากล่าวเลื่อนเปื้อนไป"

"ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้าไปทั้งหมดหรอกนะ"  อัลลันพูดยิ้ม ๆ  "แต่หมายถึงเจ้าก็ได้  ลูกเป็ดที่ยังไม่หย่านม  อื้มน่ารักดีแฮะ"

ฮาโมเดียสรีบแทรกเข้ามา  "เด็ก ๆ ทั้งหลาย  ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่พอใจในตัวของเครทอส  แต่ขอโอกาสให้ข้าแก้ไขความเข้าใจผิดของพวกเจ้าหน่อยเถอะ  คือเป็ดมันไม่กินนมนะ"  

"ท่านฮาโมเดียสอย่ามาทำตลก  เดี๋ยวข้าดีดลูกตาแตก  ทีนี้ตาเฒ่า  เอ๊ยท่านเครทอสที่เคารพ  จะเอายังไงก็ว่ามา  จนถึงป่านนี้ท่านจะหุบปากเงียบต่อ  ข้าก็ไม่ว่าอะไร  ขอให้ได้ยินชัด ๆ จากท่านให้ชื่นใจก็พอแล้ว"

เครทอสลูบหัวไม้เท้าอย่างครุ่นคิดแล้วจึงพูดว่า  "อัลลันและสหายวัยเยาว์ทั้งหลายของข้า   เจ้ายังคิดว่าไม่เพียงพออีกหรือในการที่ข้าไตร่ตรองมาหลายวันหลายคืนก่อนที่ข้าจะมาพบโซลอน  จนกระทั่งเมื่อราตรีที่ผ่านมาที่ข้าต้องทบทวนพฤติการของตนซ้ำแล้วซ้ำอีก  โปรดปล่อยข้าไว้ตามลำพัง  ข้าอาจจะเปลี่ยนใจในอนาคต  แต่ในตอนนี้  ทุกอย่างเป็นดังที่ข้ากล่าว  และข้าอยากจะพักผ่อน  หวังว่าพวกเจ้าคงกรุณา"

อัลลันยักไหล่อย่างยอมรับ  แค่นี้เขาก็ดูเป็นตัวร้ายมากพอแล้ว  นอกจากรุ่นที่สี่ที่เป็นแบ็ค  พวกรุ่นพี่ทั้งหลายคงหมั่นไส้เขาเต็มแก่







"นี่แน่!"

เดวิดร้องอย่างหมั่นไส้หลังจากที่เขกหัวของเพื่อนรักจนร้องโอ๊ยไปที

"อะไรวะไอ้ลูกเป็ด  เด๋วข้าจับกดน้ำหรอก"

อัลลันลุกขึ้นโวยวาย  ยาคอบยิ้มขันเมื่อเห็นคู่นี้ตีกันอีกแล้ว

"จับกดน้ำเรอะ  ให้ข้าเตะเจ้าตกเขาก่อนมั้ย  เจ้ามันบังอาจจริงที่พูดจาฉอด ๆ ใส่เครทอส  เจ้านี่มันยุ่งไม่เข้าเรื่องเสียจนข้าอยากจะ..."  เดวิดกำหมัดเหวี่ยงไปมาราวกับว่าหาที่ลงไม่ได้

"โธ่เอ๊ยไอ้ลูกเป็ด  ว่ายน้ำให้เป็นก่อนเถอะค่อยมาไล่เตะชาวบ้าน"  ถึงอัลลันพูดอย่างงั้นแต่ก็วิ่งหนีเดวิดไปรอบ ๆ กองหินซากวิหาร  เพราะเจ้านี่โมโหเฮี้ยวขึ้นมาใช่เล่นซะที่ไหนล่ะ

เดวิดวิ่งไล่ทัน  คว้าคออัลลัน  และกอดเขาหมับ  ตบหลังปุ ๆ ด้วย

"ขอบใจมาก  ข้าไม่นึกว่าเจ้าจะฟังข้าเมื่อวานตอนที่ข้าพูดเรื่องเครทอส"

อัลลันรีบยันตัวออก  "เรื่องอะไรวะ  ข้าไม่เห็นจะรู้เลย"

"เจ้าไม่ได้แคร์เรื่องของโอเวอร์แมนและเจตจำนงของเครทอสมากขนาดนั้น  มันผิดวิสัยของเจ้าที่จะตั้งคำถามแบบนั้น  เจ้าต้องทำเพื่อใครสักคนและข้าอาจจะคิดไปเองว่าเจ้ากำลังทำเพื่อข้า"

อัลลันเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาประหลาด  "อย่าด่วนตัดสิน  เดวิดเพื่อนรัก  ข้าอาจจะทำเพื่อประจบเจ้าเพราะหวังในตัวดิเก้คนสวย  ฮ่าๆๆ"

"หรือเวโรนิก้าคนงาม"

"อย่าพูดชื่อนั้นได้ไหมโว้ย  ข้าผื่นจะขึ้น"

"ฮ่าๆๆๆ"

เสียงหัวเราะของเดวิดดังไปถึงเกวียนของโอเวอร์แมนซึ่งคนฉกรรจ์แข็งแรงกำลังขนสัมภาระขึ้นเกวียนเพื่อเตรียมออกเดินทางก่อนเที่ยง  ทราซีมาคัสหนึ่งในรุ่นที่สองหอบข้าวของมาใกล้เครทอส  วางไว้กับพื้นและกล่าวแก่เขา

"พวกเด็ก ๆ คึกคักจนเกินพอดี  ถ้าท่านไม่ปรามไว้บ้าง  ข้าเกรงว่าสักวันจะเกิดเรื่อง"  

เครทอสหยุดยาเส้นที่สูบไว้ที่ปลายนิ้วแล้วชำเลืองมอง  "เจ้าหมายถึงใคร"

"ข้าหมายถึงอัลลันและเดวิด  พวกเขาดูคึกคักเกินไป  โชคร้ายมักจะมาเยือนคนหนุ่มที่ประมาท  ปีศาจเคยเอาชีวิตสหายรักของข้ามาแล้ว  และข้าหวั่นใจแทนสองคนนั่นเสียจริง"

ทราซีมาคัสกล่าวจบก็แบกของไปไว้ที่เกวียนและทำงานของตนต่อ

"อริสโตเคลส"  เครทอสกล่าวกับทาสที่นั่งมวนใบยาเส้นให้แก่เขา  "ลมทะมึนพัดมาแล้ว  ดูเหมือนพายุกำลังจะมา"

เจ้าบ่ากว้างทำเสียงอือออในคอพอให้รู้ว่ารู้เรื่อง  เครทอสดึงหมวกขึ้นมาสวมและเงยมองท้องฟ้าที่เป็นสีน้ำเงินเข้มอย่างวิปริต



+

+