ตอนที่ 1 อลิธีอา
http://ppantip.com/topic/30307685
ตอนที่ 2 ปีศาจชั่วร้าย
http://ppantip.com/topic/30310956
ตอนที่ 3 ดิเก้
http://ppantip.com/topic/30314813
ตอนที่ 4 เวโรนิก้า
http://ppantip.com/topic/30330584
เวโรนิก้าแค่นยิ้มให้กับอัลลัน
"ดีใจที่ได้พบกันอีกนะ ไอ้ลูกหมาตัวเมีย"
"เวโรนิก้า" เดวิดร้องเรียก "เธอยังเป็นคนเดิมอยู่หรือเปล่า หรือปีศาจเพียงยืมรูปลักษณ์ของเธอมาเพื่อปั่นหัวพวกเรา"
"เฮอะ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกันห๊ะไอ้งั่ง ทำตัวสนิทสนมกับข้าแบบนี้ ไสหัวไปซะเถอะ ข้ามีธุระกับไอ้ลูกหมานี่คนเดียว" นางชี้ไปที่อัลลันซึ่งหายตระหนกแล้ว และพยายามถอยไปข้างหลังปล่อยให้เดวิดรับมือ
"เราไม่ได้เจอกันตอนที่มีชีวิต ข้านำร่างของเธอไปฝังไว้ในถ้ำและเลื่อนหินปิด"
"สาระแนไม่เข้าเรื่อง เพราะเจ้าที่ทำให้ข้ายุ่งยากกว่าจะตะกายออกมาจากถ้ำเน่า ๆ นั่นได้ แต่ก็ต้องขอบใจเจ้าล่ะนะ ข้าได้พบกับผัวข้าในนรก มันเดินตาบอดสองตามีเลือดแดงฉานไหลตลอดเวลา และข้อเท้าก็มีโซ่หนัก ๆ ล่ามไว้" เวโรนิก้าหัวเราะอย่างสะใจ "ก็สาสมล่ะนะสำหรับชีวิตแต่งงานห่วยแตกที่มันมอบให้ข้า และข้าก็กลับเป็นขึ้นมา สาวกว่าเก่า รู้สึกหัวปลอดโปร่งกว่าเก่า เทพีชุบชีวิตข้าอีกคราเพราะชะตาของข้าคือการเป็นไวส์เวอร์จิ้นรับใช้พระนาง ฮ่าๆๆ"
ผ่านจากความตระหนก โอเวอร์แมนทุกคนเริ่มรู้สึกโกรธ อันดับสองของคณะ ฮาโมเดียส เห็นว่าตนควรจะจัดการเรื่องนี้ จึงค้อมกายให้แก่เวโรนิก้าและกล่าวว่า
"โอ ไวส์เวอร์จิ้นผู้ทรงกรุณา ร่างสถิตสิทธิและอำนาจสูงส่งแห่งเทพีดิเก้ ท่านผู้สมาทานว่าความยุติธรรมคือเลือดเนื้อ ไขกระดูก และลมหายใจของท่าน สิ่งที่ท่านกระทำอยู่เรียกว่าความยุติธรรมหรือ เมื่อท่านรู้แน่แก่ใจว่าเจ้าทุกข์ของคดีหาได้ประสบเคราะห์ภัยไม่ นางผู้นั้น หญิงม่ายเวโรนิก้าผู้น่าสงสาร กลับตีสองหน้าหัวร่อต่อกระซิกภายใต้หนังคลุมที่เสแสร้งให้เย่อหยิงและศักดิ์สิทธิ์ ท่านยืมชื่อดิเก้มาก็เพียงกลบเนื้อแท้ของวิญญาณอันเน่าหนอนชอนไช แท้จริงแล้วโดยกมลสันดาน ใจท่านสิ่งสู่เทพอสัตย์อาดิกอสท่ามกลางมวลมนุษย์โดยแท้"
เวโรนิก้าฟังดังนั้นก็รู้สึกตัวว่าเสียกิริยา นางกระชับผ้าคลุมหน้าให้มั่น และเชิดคางขึ้นอย่างถือตัว
"ลิ้นของผู้ใดกันแน่ที่บิดเบือนอสัตย์ การชั่วร้ายที่พวกเจ้าทำไปแล้วแต่บังเอิญให้ผลอุบาทว์นั้นถูกลบล้าง หรือให้การกระทำนั้นปราศจากมลทินไปได้ การกระทำย่อมแยกออกและถูกตัดสินเป็นเอกเทศจากผลของการกระทำ การกระทำที่ถูกควรและผิดบาปหาใช่ตัดสินจากผลที่เกิดขึ้นอันเนื่องจากโชคเคราะห์ที่เจ้ามิอาจคาดเดา แต่จิตเจตนาชั่วร้ายที่เจ้ามีในการกระทำย่อมสาสมแก่การลงทัณฑ์ ดิเก้ไม่มีวันถูกตบตา ดาบคมกริบของนางจะบั่นคอผู้ที่สมควรเท่านั้น เครทอสผู้ชี้ทางของเจ้ากำลังจะชดใช้หนี้ของเขา และเจ้า!ไอ้ลูกหมา
ที่มันกระซวกไส้ข้า คงอีกไม่นานนักหรอก..."
นางหัวเราะหยันใส่หน้าฮาโมเดียสและอัลลัน จากนั้นก็หันกายกลับไปอย่างแช่มช้อย และจากไปพร้อมกับทหารอารักขาของนาง
"เป็นเช่นนั้นหรือ" เครทอสถามด้วยอาการสงบ "ไม่มีอะไรที่ปีศาจทำไม่ได้เลยหรือ แม้กระทั่งการทำคนให้ฟื้นจากโลกแห่งความตาย หรือว่าทั้งหมดที่เราได้เห็นที่กระท่อมโดดเดี่ยวแห่งนั้นล้วนเป็นมายาการของปีศาจ"
"ความสงสัยนำเราทั้งหมดมาสู่ทางตัน" ฮาโมเดียสกล่าวแก่ผู้ชี้ทางของเขา "หากเราไม่สามารถแน่ใจในผัสสะของเรา แม้กระทั่งสิ่งที่อาจยืนยันอย่างแน่นแฟ้นจากพวกพ้องว่าเห็นดังที่ปรากฎ และหากว่าทั้งจักรวาลนี้คือมายาการฤๅละคอนชวนหัวของปีศาจผู้อำมหิตและมหิทธิ์ เราจะดิ้นรนจากเงื้อมมือของมันได้อย่างไร"
"ความข้อนี้พวกเราถกกันหลายครา และข้าต้องตอบดังเดิมว่านอกเหนือจากความสามารถของข้าที่จะหยั่งรู้ได้ ข้าเพียงแต่มีศรัทธาในสิ่งที่อาจยืนยันซึ่งกันและกัน หากว่ามีปีศาจผู้ชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด ความเป็นไปได้ที่จะมีพระเจ้าย่อมไม่ถูกปิดตาย การที่จะโกหกหลอกลวงได้ แสดงว่าต้องมีความจริงอยู่ก่อนหน้า การบิดเบือนย่อมต้องอาศัยเนื้อสารที่บริสุทธิ์ปราศจากการบิดเบือนมารองรับการบิดเบือนนั้น ๆ และหากเรารู้ว่าความชั่วร้ายและการโกหกมดเท็จคืออะไร มันย่อมยืนยันการมีอยู่ของความดีงามและสัจจะทั้งหลายในจักรวาล แม้กระนั้นข้าก็ยังสงสัยได้ว่าข้ออ้างและข้อสรุปดังที่สาธยายมานั้นถูกปีศาจยัดใส่หัวข้าหรือไม่..."
"เป็นเรื่องยุ่งยาก เครทอส สหายที่รักและครูคนสำคัญของข้า เรื่องที่สำคัญกว่าความจริงของจักรวาล คือข้อเท็จจริงเฉพาะหน้าซึ่งท่านกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่บ่วงมัจจุราช ทุกคนตระหนกและงุนงง อาจจะมีข้าคนเดียวที่กล้าถามไถ่ท่านซึ่งหน้า เพราะเหตุใดเครทอส ท่านสามารถเอาตัวรอดจากศาลแห่งไบเอโอเธียได้โดยง่าย มีช่องจำนวนมากที่พวกเขาเปิดให้ท่านหนี ท่านไม่จำเป็นต้องต้อนตนเองให้เข้าสู่มุมอับ เกิดอะไรขึ้น?"
"พวกเจ้าจะรู้ในไม่ช้า"
เสียงกระแอมไอดังขึ้นที่หน้าประตูคุกซึ่งเหล่าโอเวอร์แมนและเครทอสนั่งอยู่ด้วยกัน โซลอนปรากฏตัวที่หน้าตูอันถูกเหวี่ยงเปิดอย่างฉับไว ยามเฝ้าประตูค้อมตัวส่งผู้ปกครองนครรัฐมายังที่คุมขังของอาชญากรรายล่าสุด
"สหาย ท่านช่วงนำความปวดหัวมาให้ข้าอย่างสม่ำเสมอจริง ๆ"
"โซลอนแห่งไบเอโอเธียมีอะไรให้ผู้ต่ำต้อยอย่างข้ารับใช้อย่างนั้นหรือ"
ผู้ถูกเสียดสีแสร้งทำหูทวนลม "ข้ามีเรื่องที่ต้องแจ้งให้ท่านและเด็ก ๆ ของท่านทราบ คณะหญิงพรหมจรรย์แจ้งกะข้าว่าความบริสุทธิ์ของท่านได้ถูกชำระ ปรากฎว่าหญิงม่ายชาวเมการิสผู้นั้นได้ฟื้นจากความตาย และนางได้กลายเป็นหนึ่งในไวส์เวอร์จิ้น"
"ดูท่านไม่ค่อยประหลาดใจ"
"พวกนางเปลี่ยนใจ ข้าไม่รู้ว่าเจตจำนงแห่งเทพีเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้นางอยากให้ให้ปล่อยตัวพวกท่าน"
"เรื่องนั้นช่างเถิด โซลอนสหายเก่า ข้ามีเรื่องแจ้งให้ท่านทราบเช่นกัน มันเป็นเรื่องที่บางคนในกลุ่มของพวกเรานี้ไม่ควรได้รับรู้" เครทอสกวาดตาไปยังเหล่าคนหนุ่ม พวกเขามองหน้ากัน จากนั้นฮาโมเดียสก็พาทุกคนออกไปจากห้องคุมขัง
เดวิดเดินก้มหน้าอย่างครุ่นคิด มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ เครทอสเต็มไปด้วยความลับมากกว่าที่เคย ดูเหมือนเขาอ่านชะตาล่วงหน้าทุกย่างก้าวออกด้วยซ้ำ ถ้าการไต่สวนนี้เป็นแค่เรื่องตลกโปกฮาของปีศาจชั่วร้าย เครทอสรู้ได้อย่างไร เขารู้ได้อย่างไร และที่สำคัญ...
เดวิดเรียกอัลลันสหายสนิทของเขาซึ่งนอนอยู่บนคันดินของวิหารร้างที่สร้างอย่างง่าย ๆ ในปากของอัลลันเคี้ยวก้านชะเอม ซึ่งเขาคายทิ้งอย่างรวดเร็วเมื่อกระโดดลงจากคันดินนั้น
"ไอ้ปีศาจตายยาก เรียกข้าทำไม" อัลลันกระโดดหยอกใส่ผลักเดวิดกระเด็นไปชนต้นไม้ เดวิดยันหน้าอกอีกฝ่ายไว้และโดนกริชแข็งที่อัลลันมักจะซ่อนไว้ตรงนั้น บางทีเขาก็รู้สึกว่าอัลลันเหมือนหมาขี้เล่นตัวใหญ่ ๆ ที่มักจะกระโจนใส่แล้วก็เลียหน้าเลียตา
"เบา ๆ ข้าไม่ได้มาเล่น"
"โอเค ว่าธุระมา" อีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทีเป็นยืนกอดอก
"..เกี่ยวกับเวโรนิก้า"
"โธ่เอ๊ย ไอ้เรื่องขี้ประติ๋วพรรค์นั้น เจ้ายังเก็บมาคิดอีกหรอ มาให้ข้าซัดสักหมัดเรียกสติทีซิ"
"งั้นก็เกี่ยวกับเครทอส"
"เดวิดเจ้ารู้ตัวมั้ยว่าเจ้าคิดมากเกินไปแล้ว เจ้าไม่ต้องคิดแทนทุกคนในคณะหรอก"
"ถ้าข้าหยุดคิดข้าคงจะตาย ข้ารู้สึกสนิมจะขึ้นสมองถ้าข้าปล่อยให้ตัวเองเฉื่อยชาและเชื่อว่าโลกเป็นอย่างที่เป็นง่าย ๆ"
"ปัญหาเดียวของเจ้านะเดวิด เจ้าพูดจาอวดฉลาดเกินไป ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการให้เครทอสสนใจเจ้ามากกว่าคนอื่น แต่ ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าตาแก่นั่นเสียสติ ปีศ่งปีศาจมีที่ไหน ที่ข้ามาด้วยเพราะมันน่าเบื่อ มันไม่มีอะไรทำ และอยู่กับเจ้าก็สนุกดี แต่มันจะเริ่มหมดสนุกเมื่อเจ้าพูดจาเลียนแบบตาแก่นั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ"
"ข้าลืมไปว่าเจ้าไม่ใช่โอเวอร์แมน"
"โอเวอร์แมน อะไรคือโอเวอร์แมน ทำไมเจ้าต้องซีเรียสขนาดนี้"
"แปลว่าเจ้าฆ่าเวโรนิก้า และใครต่อใครตามคำใช้ของเครทอสโดยไม่ได้รู้สึกถึงความหนักหนาของมันเลยรึ"
"ทำไมมันกลับมาที่เรื่องเวโรนิก้าอีก ข้าบอกว่ามันเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว ไม่ว่าปีศาจจะมีจริงหรือไม่ แต่นางพยายามฆ่าเครทอส และนางฆ่าผัวนางไปแล้วคนนึง เจ้าจะเห็นอกเห็นใจอะไรนักหนา เจ้าก็เห็นนางแล้ววันนี้ นางมันซาดิสม์ตัวแม่ คงอยากกระซวกไส้ข้าเต็มแก่ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็โชคดี
วายวอด ได้อัพเกรดจากนังหญิงไร้สติท้ายหมู่บ้านเป็นนางชี
ที่ยืน
บนปะรำพิธีเมื่อวานนี้"
"เจ้าพูดอย่างงั้นมันก็จริง แต่เครทอสล่ะ"
"เครทอสอีกแล้ว ปีศาจช่วยข้าด้วยเถิด เจ้ามีข้าอยู่ทั้งคน ยังมีแม่หญิงอลิธีอาผู้งดงามเจ้าของปราสาทหลังเบ้อเริ่ม หัวใจเจ้ายังฝักใฝ่แต่กับเครทอส ถ้าเจ้าอยากรู้ทุกซอกทุกมุมของตาแก่นั่นนัก ทำไมไม่ไปถามเองเลยเล่า อะไรที่ห้ามเจ้าไว้ไม่ให้ถามว่า ท่านเครทอสขอรับ ทำไมท่านถึงเพี้ยนได้สุดกู่อย่างงั้นล่ะขอรับ" อัลลันลอยหน้าลอยตาเลียนแบบท่าทีของเดวิดซึ่งไม่รู้ว่าจะเคืองหรือจะขำดี
"ข้าน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่ามาคุยกับเจ้าไม่ได้สาระอะไรหรอก แต่ข้าก็ไม่รู้จะคุยกะใครโดยเฉพาะเรื่องอลิธีอา..."
อัลลันหูผึ่งและคว้าไหล่สหายหมับ "นั่นล่ะเพื่อนรัก สิ่งที่ข้าอยากคุยด้วยมากที่สุด เจ้าควรจะรักกันหนาพากันหนีไปกับเลดี้ผู้สูงศักดิ์ก่อตำนานรักลั่นโลกซะตั้งแต่แรก จะได้รินรดความหวังหัวใจน้อย ๆ อันแสนอ่อนหวานของข้าว่าขนาดหมาขี้เรื้อนอย่างเจ้ายังมีวาสนาได้สาวงาม แล้วหมาพันธ์ดีเพ็ดดีกรีพร้อมอย่างข้าย่อมมีหวังขึ้นอีกเยอะ เชื่อข้า จับนางให้ได้ แล้วปล่อยตาแก่เครทอสรวบรวมเด็กหนุ่มไร้เดียงสาหน้าโง่แบบเจ้าต่อไป แล้วเอาข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เผื่อบางทีข้าจะได้กับพี่น้องของนางสักคน"
"น่าเกลียดชะมัดเลยว่ะอัลลัน"
"โธ่เอ๊ย เจ้ากล้าว่าคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดในคณะนี้เชียวหรือ จะมีใครกล้าพูดกับเจ้าแบบนี้บ้าง ถ้าพูดถึงอกอึ๋มและทรวงทรงองค์เอว เลดี้อลิธีอากินขาด แต่ข้าเกลียดผู้หญิงฉลาด แต่ครั้นจะเอาเลดี้โซเฟียที่ดูโง่และปากพล่อยหน่อย นางก็หัวเราะไม่ปิดปาก พาลจะเอาข้ากระเดือกข้าวไม่ลง ส่วนเลดี้อาเรเต้ นางคือโอตาคุทอผ้าโดยแท้ อยู่กินกับนางไปสักวันคงได้เป็นมัมมี่ อย่าพูดถึงเลดี้พิเอเธียเชียว นางนั้นปากร้ายไม่มีใครเกิน และช่างจับผิดยิบย่อย เจ้านึกสายตาที่กวาดมองหัวจรดเท้าออกไหม เลดี้ดิเก้นี่โอเคหน่อย เสียอย่างที่นางเป็นคนติดพี่ แต่มันอาจจะอวยประโยชน์ให้กับข้าก็ได้ เราอาจจะได้แต่งงานคู่แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ในปราสาทอันงามไปตลอดชีวิต"
"แล้วเวโรนิก้าล่ะ"
"ปัดโธ่เห้ย..วะเจ้าหัวเราะเรอะเดวิด หนอยแน่ะ ข้าโดนเจ้าเล่นงานไม่ทันตั้งตัวเพราะคิดว่าหน้าจืด ๆ อย่างเจ้าจะเล่นมุกไม่เป็น อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย มาให้ป๋าเตะสักทีเหอะ"
+
+
Over Man! ตอนที่ 4 เวโรนิก้า
http://ppantip.com/topic/30307685
ตอนที่ 2 ปีศาจชั่วร้าย
http://ppantip.com/topic/30310956
ตอนที่ 3 ดิเก้
http://ppantip.com/topic/30314813
ตอนที่ 4 เวโรนิก้า
http://ppantip.com/topic/30330584
เวโรนิก้าแค่นยิ้มให้กับอัลลัน
"ดีใจที่ได้พบกันอีกนะ ไอ้ลูกหมาตัวเมีย"
"เวโรนิก้า" เดวิดร้องเรียก "เธอยังเป็นคนเดิมอยู่หรือเปล่า หรือปีศาจเพียงยืมรูปลักษณ์ของเธอมาเพื่อปั่นหัวพวกเรา"
"เฮอะ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกันห๊ะไอ้งั่ง ทำตัวสนิทสนมกับข้าแบบนี้ ไสหัวไปซะเถอะ ข้ามีธุระกับไอ้ลูกหมานี่คนเดียว" นางชี้ไปที่อัลลันซึ่งหายตระหนกแล้ว และพยายามถอยไปข้างหลังปล่อยให้เดวิดรับมือ
"เราไม่ได้เจอกันตอนที่มีชีวิต ข้านำร่างของเธอไปฝังไว้ในถ้ำและเลื่อนหินปิด"
"สาระแนไม่เข้าเรื่อง เพราะเจ้าที่ทำให้ข้ายุ่งยากกว่าจะตะกายออกมาจากถ้ำเน่า ๆ นั่นได้ แต่ก็ต้องขอบใจเจ้าล่ะนะ ข้าได้พบกับผัวข้าในนรก มันเดินตาบอดสองตามีเลือดแดงฉานไหลตลอดเวลา และข้อเท้าก็มีโซ่หนัก ๆ ล่ามไว้" เวโรนิก้าหัวเราะอย่างสะใจ "ก็สาสมล่ะนะสำหรับชีวิตแต่งงานห่วยแตกที่มันมอบให้ข้า และข้าก็กลับเป็นขึ้นมา สาวกว่าเก่า รู้สึกหัวปลอดโปร่งกว่าเก่า เทพีชุบชีวิตข้าอีกคราเพราะชะตาของข้าคือการเป็นไวส์เวอร์จิ้นรับใช้พระนาง ฮ่าๆๆ"
ผ่านจากความตระหนก โอเวอร์แมนทุกคนเริ่มรู้สึกโกรธ อันดับสองของคณะ ฮาโมเดียส เห็นว่าตนควรจะจัดการเรื่องนี้ จึงค้อมกายให้แก่เวโรนิก้าและกล่าวว่า
"โอ ไวส์เวอร์จิ้นผู้ทรงกรุณา ร่างสถิตสิทธิและอำนาจสูงส่งแห่งเทพีดิเก้ ท่านผู้สมาทานว่าความยุติธรรมคือเลือดเนื้อ ไขกระดูก และลมหายใจของท่าน สิ่งที่ท่านกระทำอยู่เรียกว่าความยุติธรรมหรือ เมื่อท่านรู้แน่แก่ใจว่าเจ้าทุกข์ของคดีหาได้ประสบเคราะห์ภัยไม่ นางผู้นั้น หญิงม่ายเวโรนิก้าผู้น่าสงสาร กลับตีสองหน้าหัวร่อต่อกระซิกภายใต้หนังคลุมที่เสแสร้งให้เย่อหยิงและศักดิ์สิทธิ์ ท่านยืมชื่อดิเก้มาก็เพียงกลบเนื้อแท้ของวิญญาณอันเน่าหนอนชอนไช แท้จริงแล้วโดยกมลสันดาน ใจท่านสิ่งสู่เทพอสัตย์อาดิกอสท่ามกลางมวลมนุษย์โดยแท้"
เวโรนิก้าฟังดังนั้นก็รู้สึกตัวว่าเสียกิริยา นางกระชับผ้าคลุมหน้าให้มั่น และเชิดคางขึ้นอย่างถือตัว
"ลิ้นของผู้ใดกันแน่ที่บิดเบือนอสัตย์ การชั่วร้ายที่พวกเจ้าทำไปแล้วแต่บังเอิญให้ผลอุบาทว์นั้นถูกลบล้าง หรือให้การกระทำนั้นปราศจากมลทินไปได้ การกระทำย่อมแยกออกและถูกตัดสินเป็นเอกเทศจากผลของการกระทำ การกระทำที่ถูกควรและผิดบาปหาใช่ตัดสินจากผลที่เกิดขึ้นอันเนื่องจากโชคเคราะห์ที่เจ้ามิอาจคาดเดา แต่จิตเจตนาชั่วร้ายที่เจ้ามีในการกระทำย่อมสาสมแก่การลงทัณฑ์ ดิเก้ไม่มีวันถูกตบตา ดาบคมกริบของนางจะบั่นคอผู้ที่สมควรเท่านั้น เครทอสผู้ชี้ทางของเจ้ากำลังจะชดใช้หนี้ของเขา และเจ้า!ไอ้ลูกหมา
นางหัวเราะหยันใส่หน้าฮาโมเดียสและอัลลัน จากนั้นก็หันกายกลับไปอย่างแช่มช้อย และจากไปพร้อมกับทหารอารักขาของนาง
"เป็นเช่นนั้นหรือ" เครทอสถามด้วยอาการสงบ "ไม่มีอะไรที่ปีศาจทำไม่ได้เลยหรือ แม้กระทั่งการทำคนให้ฟื้นจากโลกแห่งความตาย หรือว่าทั้งหมดที่เราได้เห็นที่กระท่อมโดดเดี่ยวแห่งนั้นล้วนเป็นมายาการของปีศาจ"
"ความสงสัยนำเราทั้งหมดมาสู่ทางตัน" ฮาโมเดียสกล่าวแก่ผู้ชี้ทางของเขา "หากเราไม่สามารถแน่ใจในผัสสะของเรา แม้กระทั่งสิ่งที่อาจยืนยันอย่างแน่นแฟ้นจากพวกพ้องว่าเห็นดังที่ปรากฎ และหากว่าทั้งจักรวาลนี้คือมายาการฤๅละคอนชวนหัวของปีศาจผู้อำมหิตและมหิทธิ์ เราจะดิ้นรนจากเงื้อมมือของมันได้อย่างไร"
"ความข้อนี้พวกเราถกกันหลายครา และข้าต้องตอบดังเดิมว่านอกเหนือจากความสามารถของข้าที่จะหยั่งรู้ได้ ข้าเพียงแต่มีศรัทธาในสิ่งที่อาจยืนยันซึ่งกันและกัน หากว่ามีปีศาจผู้ชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด ความเป็นไปได้ที่จะมีพระเจ้าย่อมไม่ถูกปิดตาย การที่จะโกหกหลอกลวงได้ แสดงว่าต้องมีความจริงอยู่ก่อนหน้า การบิดเบือนย่อมต้องอาศัยเนื้อสารที่บริสุทธิ์ปราศจากการบิดเบือนมารองรับการบิดเบือนนั้น ๆ และหากเรารู้ว่าความชั่วร้ายและการโกหกมดเท็จคืออะไร มันย่อมยืนยันการมีอยู่ของความดีงามและสัจจะทั้งหลายในจักรวาล แม้กระนั้นข้าก็ยังสงสัยได้ว่าข้ออ้างและข้อสรุปดังที่สาธยายมานั้นถูกปีศาจยัดใส่หัวข้าหรือไม่..."
"เป็นเรื่องยุ่งยาก เครทอส สหายที่รักและครูคนสำคัญของข้า เรื่องที่สำคัญกว่าความจริงของจักรวาล คือข้อเท็จจริงเฉพาะหน้าซึ่งท่านกำลังมุ่งหน้าเข้าสู่บ่วงมัจจุราช ทุกคนตระหนกและงุนงง อาจจะมีข้าคนเดียวที่กล้าถามไถ่ท่านซึ่งหน้า เพราะเหตุใดเครทอส ท่านสามารถเอาตัวรอดจากศาลแห่งไบเอโอเธียได้โดยง่าย มีช่องจำนวนมากที่พวกเขาเปิดให้ท่านหนี ท่านไม่จำเป็นต้องต้อนตนเองให้เข้าสู่มุมอับ เกิดอะไรขึ้น?"
"พวกเจ้าจะรู้ในไม่ช้า"
เสียงกระแอมไอดังขึ้นที่หน้าประตูคุกซึ่งเหล่าโอเวอร์แมนและเครทอสนั่งอยู่ด้วยกัน โซลอนปรากฏตัวที่หน้าตูอันถูกเหวี่ยงเปิดอย่างฉับไว ยามเฝ้าประตูค้อมตัวส่งผู้ปกครองนครรัฐมายังที่คุมขังของอาชญากรรายล่าสุด
"สหาย ท่านช่วงนำความปวดหัวมาให้ข้าอย่างสม่ำเสมอจริง ๆ"
"โซลอนแห่งไบเอโอเธียมีอะไรให้ผู้ต่ำต้อยอย่างข้ารับใช้อย่างนั้นหรือ"
ผู้ถูกเสียดสีแสร้งทำหูทวนลม "ข้ามีเรื่องที่ต้องแจ้งให้ท่านและเด็ก ๆ ของท่านทราบ คณะหญิงพรหมจรรย์แจ้งกะข้าว่าความบริสุทธิ์ของท่านได้ถูกชำระ ปรากฎว่าหญิงม่ายชาวเมการิสผู้นั้นได้ฟื้นจากความตาย และนางได้กลายเป็นหนึ่งในไวส์เวอร์จิ้น"
"ดูท่านไม่ค่อยประหลาดใจ"
"พวกนางเปลี่ยนใจ ข้าไม่รู้ว่าเจตจำนงแห่งเทพีเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้นางอยากให้ให้ปล่อยตัวพวกท่าน"
"เรื่องนั้นช่างเถิด โซลอนสหายเก่า ข้ามีเรื่องแจ้งให้ท่านทราบเช่นกัน มันเป็นเรื่องที่บางคนในกลุ่มของพวกเรานี้ไม่ควรได้รับรู้" เครทอสกวาดตาไปยังเหล่าคนหนุ่ม พวกเขามองหน้ากัน จากนั้นฮาโมเดียสก็พาทุกคนออกไปจากห้องคุมขัง
เดวิดเดินก้มหน้าอย่างครุ่นคิด มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ เครทอสเต็มไปด้วยความลับมากกว่าที่เคย ดูเหมือนเขาอ่านชะตาล่วงหน้าทุกย่างก้าวออกด้วยซ้ำ ถ้าการไต่สวนนี้เป็นแค่เรื่องตลกโปกฮาของปีศาจชั่วร้าย เครทอสรู้ได้อย่างไร เขารู้ได้อย่างไร และที่สำคัญ...
เดวิดเรียกอัลลันสหายสนิทของเขาซึ่งนอนอยู่บนคันดินของวิหารร้างที่สร้างอย่างง่าย ๆ ในปากของอัลลันเคี้ยวก้านชะเอม ซึ่งเขาคายทิ้งอย่างรวดเร็วเมื่อกระโดดลงจากคันดินนั้น
"ไอ้ปีศาจตายยาก เรียกข้าทำไม" อัลลันกระโดดหยอกใส่ผลักเดวิดกระเด็นไปชนต้นไม้ เดวิดยันหน้าอกอีกฝ่ายไว้และโดนกริชแข็งที่อัลลันมักจะซ่อนไว้ตรงนั้น บางทีเขาก็รู้สึกว่าอัลลันเหมือนหมาขี้เล่นตัวใหญ่ ๆ ที่มักจะกระโจนใส่แล้วก็เลียหน้าเลียตา
"เบา ๆ ข้าไม่ได้มาเล่น"
"โอเค ว่าธุระมา" อีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทีเป็นยืนกอดอก
"..เกี่ยวกับเวโรนิก้า"
"โธ่เอ๊ย ไอ้เรื่องขี้ประติ๋วพรรค์นั้น เจ้ายังเก็บมาคิดอีกหรอ มาให้ข้าซัดสักหมัดเรียกสติทีซิ"
"งั้นก็เกี่ยวกับเครทอส"
"เดวิดเจ้ารู้ตัวมั้ยว่าเจ้าคิดมากเกินไปแล้ว เจ้าไม่ต้องคิดแทนทุกคนในคณะหรอก"
"ถ้าข้าหยุดคิดข้าคงจะตาย ข้ารู้สึกสนิมจะขึ้นสมองถ้าข้าปล่อยให้ตัวเองเฉื่อยชาและเชื่อว่าโลกเป็นอย่างที่เป็นง่าย ๆ"
"ปัญหาเดียวของเจ้านะเดวิด เจ้าพูดจาอวดฉลาดเกินไป ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการให้เครทอสสนใจเจ้ามากกว่าคนอื่น แต่ ใคร ๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าตาแก่นั่นเสียสติ ปีศ่งปีศาจมีที่ไหน ที่ข้ามาด้วยเพราะมันน่าเบื่อ มันไม่มีอะไรทำ และอยู่กับเจ้าก็สนุกดี แต่มันจะเริ่มหมดสนุกเมื่อเจ้าพูดจาเลียนแบบตาแก่นั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ"
"ข้าลืมไปว่าเจ้าไม่ใช่โอเวอร์แมน"
"โอเวอร์แมน อะไรคือโอเวอร์แมน ทำไมเจ้าต้องซีเรียสขนาดนี้"
"แปลว่าเจ้าฆ่าเวโรนิก้า และใครต่อใครตามคำใช้ของเครทอสโดยไม่ได้รู้สึกถึงความหนักหนาของมันเลยรึ"
"ทำไมมันกลับมาที่เรื่องเวโรนิก้าอีก ข้าบอกว่ามันเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว ไม่ว่าปีศาจจะมีจริงหรือไม่ แต่นางพยายามฆ่าเครทอส และนางฆ่าผัวนางไปแล้วคนนึง เจ้าจะเห็นอกเห็นใจอะไรนักหนา เจ้าก็เห็นนางแล้ววันนี้ นางมันซาดิสม์ตัวแม่ คงอยากกระซวกไส้ข้าเต็มแก่ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็โชคดี
"เจ้าพูดอย่างงั้นมันก็จริง แต่เครทอสล่ะ"
"เครทอสอีกแล้ว ปีศาจช่วยข้าด้วยเถิด เจ้ามีข้าอยู่ทั้งคน ยังมีแม่หญิงอลิธีอาผู้งดงามเจ้าของปราสาทหลังเบ้อเริ่ม หัวใจเจ้ายังฝักใฝ่แต่กับเครทอส ถ้าเจ้าอยากรู้ทุกซอกทุกมุมของตาแก่นั่นนัก ทำไมไม่ไปถามเองเลยเล่า อะไรที่ห้ามเจ้าไว้ไม่ให้ถามว่า ท่านเครทอสขอรับ ทำไมท่านถึงเพี้ยนได้สุดกู่อย่างงั้นล่ะขอรับ" อัลลันลอยหน้าลอยตาเลียนแบบท่าทีของเดวิดซึ่งไม่รู้ว่าจะเคืองหรือจะขำดี
"ข้าน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่ามาคุยกับเจ้าไม่ได้สาระอะไรหรอก แต่ข้าก็ไม่รู้จะคุยกะใครโดยเฉพาะเรื่องอลิธีอา..."
อัลลันหูผึ่งและคว้าไหล่สหายหมับ "นั่นล่ะเพื่อนรัก สิ่งที่ข้าอยากคุยด้วยมากที่สุด เจ้าควรจะรักกันหนาพากันหนีไปกับเลดี้ผู้สูงศักดิ์ก่อตำนานรักลั่นโลกซะตั้งแต่แรก จะได้รินรดความหวังหัวใจน้อย ๆ อันแสนอ่อนหวานของข้าว่าขนาดหมาขี้เรื้อนอย่างเจ้ายังมีวาสนาได้สาวงาม แล้วหมาพันธ์ดีเพ็ดดีกรีพร้อมอย่างข้าย่อมมีหวังขึ้นอีกเยอะ เชื่อข้า จับนางให้ได้ แล้วปล่อยตาแก่เครทอสรวบรวมเด็กหนุ่มไร้เดียงสาหน้าโง่แบบเจ้าต่อไป แล้วเอาข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เผื่อบางทีข้าจะได้กับพี่น้องของนางสักคน"
"น่าเกลียดชะมัดเลยว่ะอัลลัน"
"โธ่เอ๊ย เจ้ากล้าว่าคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดในคณะนี้เชียวหรือ จะมีใครกล้าพูดกับเจ้าแบบนี้บ้าง ถ้าพูดถึงอกอึ๋มและทรวงทรงองค์เอว เลดี้อลิธีอากินขาด แต่ข้าเกลียดผู้หญิงฉลาด แต่ครั้นจะเอาเลดี้โซเฟียที่ดูโง่และปากพล่อยหน่อย นางก็หัวเราะไม่ปิดปาก พาลจะเอาข้ากระเดือกข้าวไม่ลง ส่วนเลดี้อาเรเต้ นางคือโอตาคุทอผ้าโดยแท้ อยู่กินกับนางไปสักวันคงได้เป็นมัมมี่ อย่าพูดถึงเลดี้พิเอเธียเชียว นางนั้นปากร้ายไม่มีใครเกิน และช่างจับผิดยิบย่อย เจ้านึกสายตาที่กวาดมองหัวจรดเท้าออกไหม เลดี้ดิเก้นี่โอเคหน่อย เสียอย่างที่นางเป็นคนติดพี่ แต่มันอาจจะอวยประโยชน์ให้กับข้าก็ได้ เราอาจจะได้แต่งงานคู่แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ในปราสาทอันงามไปตลอดชีวิต"
"แล้วเวโรนิก้าล่ะ"
"ปัดโธ่เห้ย..วะเจ้าหัวเราะเรอะเดวิด หนอยแน่ะ ข้าโดนเจ้าเล่นงานไม่ทันตั้งตัวเพราะคิดว่าหน้าจืด ๆ อย่างเจ้าจะเล่นมุกไม่เป็น อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย มาให้ป๋าเตะสักทีเหอะ"
+
+