พ่อของเราเห็นกลอยทุกครั้งไม่ว่าที่ไหน ก็จะต้องเดินเข้าไปซื้อมาทานทุกครั้ง

เราไม่เคยนึกสงสัยอะไร รู้แค่ว่า พ่อชอบทานกลอย

และรู้ว่ามันเป็นของหายาก นานๆจะเห็นว่ามีขาย ดังนั้นเวลาเราเห็นไม่ว่าที่ไหนก็ต้องซื้อไปฝากพ่อทุกทีเช่นกัน

วันนี้ พ่อก็ได้กลอยจากตลาดนัดแถวสาย4กลับบ้านมา

นานมากแล้ว...ที่เราไม่ได้เห็นหรือทานกลอย

มื้อเย็นนี้ บนโต๊ะอาหารไม่ได้มีแค่เราพ่อลูก แต่มีน้องชายที่เป็นลูกของอามาอยู่ด้วยในช่วงปิดเทอม

บนโต๊ะมีอาหารมากมาย พ่อไม่ค่อยสบายเป็นโรคหัวใจกับความดันกินอะไรไม่ค่อยลง

แต่...พ่อทานข้าวเสร็จก็รีบทานกลอยต่ออย่างมีความสุข พ่อดูมีความสุข? นั่นสิ ทุกครั้งที่ทานกลอย ทำไม?

"พ่อ...กลอยนี่มันเป็นยังไงหรอ ลูกของมันน่ะ" จริงเรารู้ เคยถามพ่อแล้ว แต่ก็แกล้งถามเพื่อหาเรื่องคุย และอยากให้พ่อเล่าให้น้องฟัง

"เหมือนหัวมันหัวเผือก อยู่ในดิน ก่อนจะกินได้ทำกินยากมาก มันคัน ต้องเอากลอยไปต้มก่อน ต้มเสร็จแล้วเอามาฝานเป็นชื้นๆ
เสร็จแล้วเอาไปแช่น้ำ7วัน แช่น้ำเสร็จก็ขึ้นไปเหยีบๆๆรีดเอาน้ำออก ต้องไปเหยีบในบ่อน้ำในห้วยด้วยนะ น้ำขังเราจะคัน" พ่อเล่าไปทานไป

"โห...ตอนนั้นไม่เห็นเล่าว่ามันกินยากขนาดนี้ คนนี้ก็ฉลาดเนอะ ไปรู้อีกว่ากลอยมันกินได้ แล้วรู้ด้วยว่าทำยังไงถึงจะกินได้" ฉันตื่นเต้น

"อืม...เนี้ยะ ตอนพ่อเด็กๆ พ่อไม่มีข้าวกิน ข้าวหายาก พ่อกับพ่อไอ้เนี้ยะ ต้องไปหากลอยมาเก็บไว้กินกัน ข้าวหายากมากๆ" พ่อพูดถึงอาพ่อของน้องที่มาอยู่กับเรา

"อ่าว นาก็มีแล้วไม่มีข้าวหรอ" ฉันถาม

"มีนา...แต่มีข้าวไม่พอ ขายหมด พี่น้องตั้ง10กว่าคน ตอนนั้นลำบากมาก รอดมาเป็นคนกันได้นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าไม่มีกลอยพ่อกับอาตายไปแล้วตอนนั้น อดข้าวหลายมื้อ หลายมื้อจริงๆ บางมื้อก็คิดว่าตายแน่ๆ แต่ก็รอดมาได้" พ่อเล่าไปเรื่อยๆ น้องชายที่ตักข้าวมาพูนจานก็มองจานข้าวตัวเอง เราเองก็คิดในใจว่า นั่นน่ะสิ รุ่นพวกเราเกิดมาก็มีข้าวพอกิน แต่จินตนาการไม่ออกเลยว่าต้องอดข้าวหลายมื้ออย่าพ่อจะเป็นยังไง

"เพราะอย่างนี้ พ่อเลยชอบกินกลอย?"

"อืม กินแล้วคิดถึงตอนเด็กๆ" พ่อตอบ...และยิ้มน้อยๆ ดูมีความสุข

มื้อนี้เราได้เรียนรู้ว่า...บางครั้ง คนบางคนชอบกินบางอย่าง อาจเพราะมันไม่ได้เป็นแค่อาหาร แต่มันเป็นความทรงจำ