ที่ผ่านมาไม่เคยคิดอะไรมากนะครับ เกิดมาเป็นชาวพุทธ ตามพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ไปวัด ทำบุญ ทำทาน สวดมนต์ ไหว้พระ อายุก็ล่วงเลยมา 30 กว่าแล้ว บังเอิญได้คบหากับหญิงสาวต่างความเชื่อกัน ซึ่งทางครอบครัวนั้นก็ชักชวนให้ไปเข้ากับเขา แต่ผมพิจารณาด้วยความรู้ทางพุทธศาสนาที่น้อยมากๆ คิดว่ามันยังไม่ใช่ (ผมตอบไปว่า มันไม่เข้ากับนิสัย) ก็เป็นเหตุให้ช่วงนี้กลับมาหาความรู้เกี่ยวกับพุทธศาสนา เนื่องจากก่อนหน้าก็คิดว่าเราทำดีแล้ว น่าจะถูกต้องแล้ว เช่น รักษาศีล (ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง) ไม่คิดร้ายกับใคร ช่วยเหลือ มีเมตตา กรุณา ฯลฯ แต่คิดว่าไม่พอ
ตอนนี้ผมกำลังสนใจสิ่งที่ควรจะเป็นหนทางสายตรงจริงๆ ไม่สนใจพิธีกรรม (แต่ผมยังไปวัด ทำบุญ ทำทานนะ ไม่ได้ปฏิเสธ แต่คิดว่าคงไม่ใช่ทางสายหลัก) สำหรับปุถุชนแล้ว ผมประพฤติดี ประพฤติชอบ ทั้งกาย วาจา ใจ เพียงพอหรือไม่ เพราะการนั่งสมาธิมันต้องมีอะไรมากกว่าการควบคุมลมหายใจเข้าออก (ผมไม่พูดถึง ลมปราณ หรือ นิมิต ต่างๆ ฌาณ อภิญญา ผมคิดว่าไม่ใช่ทางดับทุกข์ เหมือนจะยิ่งทำให้ติดในอะไรบางอย่าง)
ดังนั้นผมจึงสนใจใน "ปัญญา" ว่า มาได้อย่างไร จากการศึกษาธรรมะ หรือ จากการปฏิบัติ ศึกษาธรรมะเกิดปัญญาหรือไม่ หรือเกิด "รู้" อย่างเดียว การปฏิบัติธรรมเกิด "สมาธิ" อย่างเดียวรึเปล่า
ปัญญา ที่ผมหมายถึง คือความเข้าใจและเข้าถึง "สิ่ง" ซึ่งตอนนี้อธิบายไม่ค่อยถูก แต่พูดตามความเข้าใจผมอย่างนี้ครับ
[เมื่ออวกาศเกิดมีวัตถุชิ้นแรก จึงเกิดเป็นความ "ไม่ว่าง" และในที่ที่ ไม่มีวัตถุจึงเป็นความ "ว่าง" ขึ้นมา ดังนั้นก่อนหน้าที่จะเกิดความ "ไม่ว่าง" จึงไม่อาจกล่าวได้ว่าสภาวะ "ทั้งไม่ใช่ ไม่ว่างและว่าง" เป็นความ "ว่าง" เพราะต้อง "ไม่ว่างเสียก่อนจึงรู้ว่ามีความว่าง" จากนั้นจึงเกิดเป็นจักรวาล หลายจักรวาล หลายโลก เกิดทะเล-แผ่นดิน เกิดพึช-สัตว์ มนุษย์-อมนุษย์ ความดี-ชั่ว แล้วหลังจากนั้นอีกนานมากๆ ทุกอย่างก็สูญสลายไป โลกแตกดับไป หลายโลกแตกดับไป จักรวาลแตกดับไป หลายจักรวาลแตกดับไป ไม่มีความ "ไม่ว่าง" ดังนั้นจึงกลับสู่สภาวะ "ทั้งไม่ใช่ ไม่ว่างและว่าง"]
แม้แต่พระศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน ก็ไม่อาจทนทานต่อความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ (ซึ่งไม่แปลกเพราะพุทธองค์ได้ตรัสรู้แล้ว ได้สั่งสอนแล้ว ถึงความรู้ความเข้าใจอันนี้ ซึ่งคิดว่าเป็นสากล) พระพุทธเจ้าองค์ต่อไปก็จะได้ตรัสรู้ธรรมซึ่งเป็นของสากล และสั่งสอนมนุษย์ให้ได้รู้ ได้ปฏิบัติ และเกิดปัญญา
คำถามคือ อยากทราบแนวทางการปฏิบัติ ให้เกิดปัญญาครับ
ชาวพุทธโดยกำเนิด มีคำถามครับ
ตอนนี้ผมกำลังสนใจสิ่งที่ควรจะเป็นหนทางสายตรงจริงๆ ไม่สนใจพิธีกรรม (แต่ผมยังไปวัด ทำบุญ ทำทานนะ ไม่ได้ปฏิเสธ แต่คิดว่าคงไม่ใช่ทางสายหลัก) สำหรับปุถุชนแล้ว ผมประพฤติดี ประพฤติชอบ ทั้งกาย วาจา ใจ เพียงพอหรือไม่ เพราะการนั่งสมาธิมันต้องมีอะไรมากกว่าการควบคุมลมหายใจเข้าออก (ผมไม่พูดถึง ลมปราณ หรือ นิมิต ต่างๆ ฌาณ อภิญญา ผมคิดว่าไม่ใช่ทางดับทุกข์ เหมือนจะยิ่งทำให้ติดในอะไรบางอย่าง)
ดังนั้นผมจึงสนใจใน "ปัญญา" ว่า มาได้อย่างไร จากการศึกษาธรรมะ หรือ จากการปฏิบัติ ศึกษาธรรมะเกิดปัญญาหรือไม่ หรือเกิด "รู้" อย่างเดียว การปฏิบัติธรรมเกิด "สมาธิ" อย่างเดียวรึเปล่า
ปัญญา ที่ผมหมายถึง คือความเข้าใจและเข้าถึง "สิ่ง" ซึ่งตอนนี้อธิบายไม่ค่อยถูก แต่พูดตามความเข้าใจผมอย่างนี้ครับ
[เมื่ออวกาศเกิดมีวัตถุชิ้นแรก จึงเกิดเป็นความ "ไม่ว่าง" และในที่ที่ ไม่มีวัตถุจึงเป็นความ "ว่าง" ขึ้นมา ดังนั้นก่อนหน้าที่จะเกิดความ "ไม่ว่าง" จึงไม่อาจกล่าวได้ว่าสภาวะ "ทั้งไม่ใช่ ไม่ว่างและว่าง" เป็นความ "ว่าง" เพราะต้อง "ไม่ว่างเสียก่อนจึงรู้ว่ามีความว่าง" จากนั้นจึงเกิดเป็นจักรวาล หลายจักรวาล หลายโลก เกิดทะเล-แผ่นดิน เกิดพึช-สัตว์ มนุษย์-อมนุษย์ ความดี-ชั่ว แล้วหลังจากนั้นอีกนานมากๆ ทุกอย่างก็สูญสลายไป โลกแตกดับไป หลายโลกแตกดับไป จักรวาลแตกดับไป หลายจักรวาลแตกดับไป ไม่มีความ "ไม่ว่าง" ดังนั้นจึงกลับสู่สภาวะ "ทั้งไม่ใช่ ไม่ว่างและว่าง"]
แม้แต่พระศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปัจจุบัน ก็ไม่อาจทนทานต่อความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ (ซึ่งไม่แปลกเพราะพุทธองค์ได้ตรัสรู้แล้ว ได้สั่งสอนแล้ว ถึงความรู้ความเข้าใจอันนี้ ซึ่งคิดว่าเป็นสากล) พระพุทธเจ้าองค์ต่อไปก็จะได้ตรัสรู้ธรรมซึ่งเป็นของสากล และสั่งสอนมนุษย์ให้ได้รู้ ได้ปฏิบัติ และเกิดปัญญา
คำถามคือ อยากทราบแนวทางการปฏิบัติ ให้เกิดปัญญาครับ