- ธรรมทุกอย่าง ได้แก่ ศิล สมาธิ ปัญญา  หรือทั้งหมดทั้งมวลที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนชาวโลก
เช่นให้สติ ระลึกรู้ ในสติปัฐฐานสี่   มรรค ๘ ...ฯลฯ  ควรน้อมน้ำมาปฏิบัติ เปรียมเสมือนการสร้างเรือ  สร้างพาย ที่ต้องทำให้มี ให้พร้อมก่อน
เมื่อถึงฝั่งแล้วจึง ละทิ้งเรือ เพื่อขึ้นฝั่ง  
- การปฏิบัติแบบปล่อยวางทุกอย่าง สติก็ไม่เอา  สมาธิก็ไม่เอา ไม่ปฏิบัติอะไรเลย เนื่องจาก ธรรมทุกอย่าง เป็นอนัตตาอยู่แล้ว
   ดังนั้นจึงไม่ต้องทำอะไรอีก ไม่ต้องปฏิบัติอะไรอีก เป็นไตรลักษณ์อยู่แล้ว  หรือกล่าวง่ายถ้าปล่อยวางธรรมทุกอย่างได้ ก็หลุดพ้น
  
   ท่านคิดอย่างไรกับสองแนวความคิดนี้ครับ