ตอนที่ 35: เทวะที่สาบสูญ (ส่วนแรก 1/3)
http://ppantip.com/topic/30131431
คุยกันก่อนนะคะ
คุณน้องอัญญ์: มาคุยสองรอบขอบคุณมากค่ะ สำหรับข้อสงสัยพี่ตอบในกระทู้ที่แล้วนะคะ ^^, ส่วนเรื่องการใช้ชื่อสถานที่ หรือ คำอื่นๆ ที่เป็นแบบไทยๆ นั้นเป็นความตั้งใจของพี่อยู่แล้วค่ะ
คุณ Psycho man: ไมยราญมันเป็นพวกนักรบ-นักรักตั้งแต่อดีตแล้ว แก้ไขยากค่ะ
ความจริงแล้วเจ้าตัวประหลาดของมุตติอยากเขียนให้ออกแนวหลอนมากกว่านี้อีก แต่คนเขียนดันกลัวซะเอง (อ้าวบ๊ะ)
คุณ ซาลาสซา: พยายามจะเขียนไม่ให้เหมือนค่ะ
คุณ ลูนาติก: มาได้ถูกทางมากกกก แต่จะใช่หรือไม่ ต้องอ่านต่อไปค่ะ ^^
คุณ zoi: แต่อย่างน้อยก็ได้ข้อสรุปของอารมันและรามิตนะคะ (ว่าแล้วก็เตรียมหาหมวกกันน็อคต่อไป)
คุณ Cool_Blue: อย่างที่คุณ zoi ว่าไว้ค่ะ ต้องถึงค่อนๆ เรื่อง จะมีคำตอบเคลียร์ๆ ให้นักอ่านค่ะ ^^
คุณ Scottie: ตัวละครอื่นถูกอารมันเบียดจนเกือบตกขอบ เพราะมันพลังเยอะจริงๆ
คุณ kiikifon: คุยกันยาวเลย ดีใจจริงๆ นะคะที่มีนักอ่านเข้ามาคุยยาวๆ แบบนี้ และยินดีมากๆ ที่คุณไม่ตัดใจเลิกอ่านไปเสียก่อนตั้งแต่ภาคแรก สำหรับปมของเรื่องและการวางตัวละครจะรับไปปรับปรุงค่ะ (หากคนเขียนเข้าใจไม่ผิด พอจะรู้ละว่าคุณหมายถึงตัวละครตัวไหน) ส่วนเรื่องที่ต้องย้ายฉากหลักๆ ไปอยู่ใต้ดินเพราะตัวร้าย (ในช่วงนี้) เป็นพญาบาดาลมันก็เลยต้องเป็นฉากชื้นๆ แหยะๆ เป็นรัง เป็นโพรง เป็นน้ำ อะไรเทือกนี้ค่ะ (ซึ่งจะเห็นชัดมากตอนเล่มสองซึ่งคุณ kiikifon ว่าไว้ถูกแล้วค่ะ) หากเป็นธีมตะวันตกนำ ก็จะมืดๆ หม่นๆ แห้งๆ ไม่ค่อยมีชีวิต ออกแนวสุสาน วิหารร้าง หรือซากปรักหักพังค่ะ
คนเขียนยินดีอย่างยิ่งที่มีนักอ่านอยากจะเขียนเรื่องของตัวเองออกมาบ้าง หากเริ่มเมื่อไรมาบอกเล่ากันบ้างนะคะ ร่วมด้วยช่วยกัน (เขียน) ^^
และขอขอบคุณ ผู้ให้ Giveค่ะ: คุณ Phoenixorus, คุณ zoi, คุณ ลูนาติก, คุณ ชัดเจนน้องนาง, คุณ Psycho man, และ คุณ ซาลาสซา ค่ะ
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
แม้อารมันจะสามารถพาบุษบามินตรากลับมาได้ทันก่อนที่ถูกฝ่ายตรงข้ามจับตัวเอาไว้ได้ แต่เขาก็พลาดทำให้บุษบามินตราโดนฝ่ายศัตรูเข้าทำร้าย ข้างฝ่ายไมยราญเองก็รับรู้ถึงสภาวะการคุกคามหากยังรีรอไม่ผลีผลามตัดสินใจ คล้ายต้องการรอดูท่าทีอยู่ห่างๆ
35. เทวะที่สาบสูญ (2/3)
“นายท่านเจ้าคะ!” เสียงแทรกที่ก้องอยู่ในโสตประสาทดึงสติของมุตติกลับมาอยู่สถานะปัจจุบัน ดวงตาที่คล้ายถูกปกคลุมด้วยหมอกควันจนไม่เห็นตาดำเมื่อครู่กลับสู่สภาพปกติจากวิปลาสนิทรา ในคราแรกที่มุตติได้สติคืนมานั้นคล้ายเจ้าตัวยังรู้สึกตื่นตระหนกกับภาพในความฝันจึงลืมตัวใช้พละกำลังโต้ตอบ ร่างของมาลาถึงกับกระเด็นลอยไปกระแทกใส่ผนังด้านตรงข้าม ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งมุตติจึงเพิ่งคิดได้เขารีบก้าวลงจากเตียง ตรงไปประคองร่างของมาลาที่อยู่บนพื้นร้องถามอย่างห่วงใย
“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” มาลาพูดอย่างนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองโดนทำร้ายเข้าอย่างจัง จากนั้นจึงรายงานว่าสภารัตติกาลมาขอพบ
มุตติถอนหายใจยาว กล่าวถามอย่างรังเกียจ “พวกมันต้องการอะไร”
“พวกเขาคงต้องการรู้ว่าเมื่อไรท่านจะเริ่มดำเนินการสักทีในเมื่อภพวิปลาสใกล้จะสมบูรณ์แล้ว”
มุตติยืดกายขึ้น แม้เทวะหนุ่มจะมิได้มีโครงร่างสูงเฉกเช่นเดียวกับจ้าวแดนตะวันออกหรือไมยราญและยังผ่ายผอมกว่าปกติ ทว่าแม้ดูภายนอกเหมือนไม่แข็งแรง หากมาลาเคยเห็นยามที่เทวาทิศพลัดถิ่นผู้นี้แผลงฤทธิ์มาแล้ว
เขาพูดขึ้นช้าๆ พลางไอไปด้วย “มาลาข้าจะบอกความจริงเกี่ยวกับเหล่าเทพพวกนั้น...” เขาว่าขณะที่เดินออกจากห้องไปตามทางเดินคดเคี้ยวที่ลงลึกไปสู่ชั้นใต้ดินขึ้นเรื่อยๆ “พวกเขาห่วงเพียงว่าเมื่อไรข้าจะกำจัดเสี้ยนหนามของพวกเขาได้สักทีต่างหาก ต้องการให้ท้ารบรึ! น่าขบขันนัก พวกเขาไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับศิลาลัยด้วยตนเอง จึงต้องใช้โล่และหุ่นชักชั้นดีอย่างข้า” มุตติเว้นชั่วครู่หนึ่ง
“แต่...มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทั้งหมดหรอก อย่างน้อยๆ ในสิ่งต่างๆ เหล่านั้นทำให้ข้าได้พบกับเจ้า” จากนั้นเขาหันหลังกลับ เข้าสู่เส้นทางที่ลงลึกขึ้นเรื่อยๆ
ชุดสีขาวและเครื่องประดับสีเงินของมาลาเป็นสิ่งเดียวสะท้อนแสงท่ามกลางทางเดินที่แคบยาวมืดทึบและอับชื้น นางงูรู้สึกได้ถึงความหนักของอากาศและก้อนหินมโหฬารที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป ทว่าตรงกันข้ามกับมุตติ
ที่นี่เป็นสถานที่ซ่อนตัวที่ดีที่สุดของเขารองจากบาดาลทีเดียว...ข้ารอเพียงเวลาเท่านั้น...แต่กว่าจะถึงตอนนั้นข้าต้องกำจัดอุปสรรคให้สิ้น ไม่นานนักหรอก วาระของข้าก็จะมาถึงเสียที
ปลายสุดทางเดินมีประตูบานหนึ่ง มุตติบอกให้เธอรออยู่ข้างนอก ทว่าก่อนที่มุตติจะก้าวเข้าไป เขาจงใจห่อไหล่ ค่อมหลังกดกายให้ต่ำลงและทำเหมือนว่ากำลังป่วยหนัก เทวะหนุ่มจงใจเปิดแง้มเอาไว้นิดหนึ่ง จึงทำให้มาลาได้ยินเสียงสนทนาดังมาจากในห้องนั้น เพียงชั่วครู่เดียว มาลาจึงได้ยินเสียงตวาดลั่นดังออกมา
จ้าวจตุรทิศ ภาคจัณฑวาตา: ตอนที่ 35 เทวะที่สาบสูญ (ส่วนกลาง 2/3)
คุยกันก่อนนะคะ
คุณน้องอัญญ์: มาคุยสองรอบขอบคุณมากค่ะ สำหรับข้อสงสัยพี่ตอบในกระทู้ที่แล้วนะคะ ^^, ส่วนเรื่องการใช้ชื่อสถานที่ หรือ คำอื่นๆ ที่เป็นแบบไทยๆ นั้นเป็นความตั้งใจของพี่อยู่แล้วค่ะ
คุณ Psycho man: ไมยราญมันเป็นพวกนักรบ-นักรักตั้งแต่อดีตแล้ว แก้ไขยากค่ะ
ความจริงแล้วเจ้าตัวประหลาดของมุตติอยากเขียนให้ออกแนวหลอนมากกว่านี้อีก แต่คนเขียนดันกลัวซะเอง (อ้าวบ๊ะ)
คุณ ซาลาสซา: พยายามจะเขียนไม่ให้เหมือนค่ะ
คุณ ลูนาติก: มาได้ถูกทางมากกกก แต่จะใช่หรือไม่ ต้องอ่านต่อไปค่ะ ^^
คุณ zoi: แต่อย่างน้อยก็ได้ข้อสรุปของอารมันและรามิตนะคะ (ว่าแล้วก็เตรียมหาหมวกกันน็อคต่อไป)
คุณ Cool_Blue: อย่างที่คุณ zoi ว่าไว้ค่ะ ต้องถึงค่อนๆ เรื่อง จะมีคำตอบเคลียร์ๆ ให้นักอ่านค่ะ ^^
คุณ Scottie: ตัวละครอื่นถูกอารมันเบียดจนเกือบตกขอบ เพราะมันพลังเยอะจริงๆ
คุณ kiikifon: คุยกันยาวเลย ดีใจจริงๆ นะคะที่มีนักอ่านเข้ามาคุยยาวๆ แบบนี้ และยินดีมากๆ ที่คุณไม่ตัดใจเลิกอ่านไปเสียก่อนตั้งแต่ภาคแรก สำหรับปมของเรื่องและการวางตัวละครจะรับไปปรับปรุงค่ะ (หากคนเขียนเข้าใจไม่ผิด พอจะรู้ละว่าคุณหมายถึงตัวละครตัวไหน) ส่วนเรื่องที่ต้องย้ายฉากหลักๆ ไปอยู่ใต้ดินเพราะตัวร้าย (ในช่วงนี้) เป็นพญาบาดาลมันก็เลยต้องเป็นฉากชื้นๆ แหยะๆ เป็นรัง เป็นโพรง เป็นน้ำ อะไรเทือกนี้ค่ะ (ซึ่งจะเห็นชัดมากตอนเล่มสองซึ่งคุณ kiikifon ว่าไว้ถูกแล้วค่ะ) หากเป็นธีมตะวันตกนำ ก็จะมืดๆ หม่นๆ แห้งๆ ไม่ค่อยมีชีวิต ออกแนวสุสาน วิหารร้าง หรือซากปรักหักพังค่ะ
คนเขียนยินดีอย่างยิ่งที่มีนักอ่านอยากจะเขียนเรื่องของตัวเองออกมาบ้าง หากเริ่มเมื่อไรมาบอกเล่ากันบ้างนะคะ ร่วมด้วยช่วยกัน (เขียน) ^^
และขอขอบคุณ ผู้ให้ Giveค่ะ: คุณ Phoenixorus, คุณ zoi, คุณ ลูนาติก, คุณ ชัดเจนน้องนาง, คุณ Psycho man, และ คุณ ซาลาสซา ค่ะ
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
แม้อารมันจะสามารถพาบุษบามินตรากลับมาได้ทันก่อนที่ถูกฝ่ายตรงข้ามจับตัวเอาไว้ได้ แต่เขาก็พลาดทำให้บุษบามินตราโดนฝ่ายศัตรูเข้าทำร้าย ข้างฝ่ายไมยราญเองก็รับรู้ถึงสภาวะการคุกคามหากยังรีรอไม่ผลีผลามตัดสินใจ คล้ายต้องการรอดูท่าทีอยู่ห่างๆ
35. เทวะที่สาบสูญ (2/3)
“นายท่านเจ้าคะ!” เสียงแทรกที่ก้องอยู่ในโสตประสาทดึงสติของมุตติกลับมาอยู่สถานะปัจจุบัน ดวงตาที่คล้ายถูกปกคลุมด้วยหมอกควันจนไม่เห็นตาดำเมื่อครู่กลับสู่สภาพปกติจากวิปลาสนิทรา ในคราแรกที่มุตติได้สติคืนมานั้นคล้ายเจ้าตัวยังรู้สึกตื่นตระหนกกับภาพในความฝันจึงลืมตัวใช้พละกำลังโต้ตอบ ร่างของมาลาถึงกับกระเด็นลอยไปกระแทกใส่ผนังด้านตรงข้าม ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งมุตติจึงเพิ่งคิดได้เขารีบก้าวลงจากเตียง ตรงไปประคองร่างของมาลาที่อยู่บนพื้นร้องถามอย่างห่วงใย
“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” มาลาพูดอย่างนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองโดนทำร้ายเข้าอย่างจัง จากนั้นจึงรายงานว่าสภารัตติกาลมาขอพบ
มุตติถอนหายใจยาว กล่าวถามอย่างรังเกียจ “พวกมันต้องการอะไร”
“พวกเขาคงต้องการรู้ว่าเมื่อไรท่านจะเริ่มดำเนินการสักทีในเมื่อภพวิปลาสใกล้จะสมบูรณ์แล้ว”
มุตติยืดกายขึ้น แม้เทวะหนุ่มจะมิได้มีโครงร่างสูงเฉกเช่นเดียวกับจ้าวแดนตะวันออกหรือไมยราญและยังผ่ายผอมกว่าปกติ ทว่าแม้ดูภายนอกเหมือนไม่แข็งแรง หากมาลาเคยเห็นยามที่เทวาทิศพลัดถิ่นผู้นี้แผลงฤทธิ์มาแล้ว
เขาพูดขึ้นช้าๆ พลางไอไปด้วย “มาลาข้าจะบอกความจริงเกี่ยวกับเหล่าเทพพวกนั้น...” เขาว่าขณะที่เดินออกจากห้องไปตามทางเดินคดเคี้ยวที่ลงลึกไปสู่ชั้นใต้ดินขึ้นเรื่อยๆ “พวกเขาห่วงเพียงว่าเมื่อไรข้าจะกำจัดเสี้ยนหนามของพวกเขาได้สักทีต่างหาก ต้องการให้ท้ารบรึ! น่าขบขันนัก พวกเขาไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับศิลาลัยด้วยตนเอง จึงต้องใช้โล่และหุ่นชักชั้นดีอย่างข้า” มุตติเว้นชั่วครู่หนึ่ง
“แต่...มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทั้งหมดหรอก อย่างน้อยๆ ในสิ่งต่างๆ เหล่านั้นทำให้ข้าได้พบกับเจ้า” จากนั้นเขาหันหลังกลับ เข้าสู่เส้นทางที่ลงลึกขึ้นเรื่อยๆ
ชุดสีขาวและเครื่องประดับสีเงินของมาลาเป็นสิ่งเดียวสะท้อนแสงท่ามกลางทางเดินที่แคบยาวมืดทึบและอับชื้น นางงูรู้สึกได้ถึงความหนักของอากาศและก้อนหินมโหฬารที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป ทว่าตรงกันข้ามกับมุตติ
ที่นี่เป็นสถานที่ซ่อนตัวที่ดีที่สุดของเขารองจากบาดาลทีเดียว...ข้ารอเพียงเวลาเท่านั้น...แต่กว่าจะถึงตอนนั้นข้าต้องกำจัดอุปสรรคให้สิ้น ไม่นานนักหรอก วาระของข้าก็จะมาถึงเสียที
ปลายสุดทางเดินมีประตูบานหนึ่ง มุตติบอกให้เธอรออยู่ข้างนอก ทว่าก่อนที่มุตติจะก้าวเข้าไป เขาจงใจห่อไหล่ ค่อมหลังกดกายให้ต่ำลงและทำเหมือนว่ากำลังป่วยหนัก เทวะหนุ่มจงใจเปิดแง้มเอาไว้นิดหนึ่ง จึงทำให้มาลาได้ยินเสียงสนทนาดังมาจากในห้องนั้น เพียงชั่วครู่เดียว มาลาจึงได้ยินเสียงตวาดลั่นดังออกมา