อยากแชร์ที่ทำอยู่ครับ เป็นพฤติกรรมของผมในการลดน้ำหนัก ไม่ได้บอกว่าควรทำตาม ไม่ได้บอกว่าเหมาะ ไม่ได้บอกว่าดี
แค่ผมว่า สถานการณ์ใกล้เคียง

ปี 55 เคยหนักสุด 80-81 กิโลกรัมครับ ผมเองก็คิดว่า ไม่อ้วน(แค่น้ำหนักเพิ่มมาจากตอนจบใหม่ๆ แค่ 10 กิโลกรัมเอง) ดูกระจกก็ว่าไม่อ้วน
เพื่อน-เพื่อนร่วมงานบอกอ้วน เราก็เฉยๆ คิดว่าแซวเล่น แต่มาสะกิตใจเอาตอน "คนไม่รู้จัก" มาทักว่าอ้วน ก็คิดว่าคงต้องลด
วิธีลดผมก็คิดเอาง่ายคือ "ถ้าเราอ้วนเพราะกินเอากินเอา ก็จะไม่อ้วนด้วยลดกินลดกิน" ตรรกะสั่นๆ ไม่ใช้ยา ไม่พึ่งหมอ

กิจวรรตก็ทานข้าวเช้า เข้าเที่ยง ไม่ทานเย็น + ซิกอัพ 15 นาทีในห้องนอน(หรือยึดพื้น 60 ครั้ง) แค่เอาพอหอบนิดๆ พอ [ประมาณซัก 4-5 เดือนได้]
แล้วก็เปลี่ยนเป็นงดเช้า ทานข้าวเที่ยง เย็นกินสลัด(หรืออะไรก็ได้ที่ไม่มีแป้ง) [ประมาณซัก 2-3 เดือนได้]
แล้วก็เปลี่ยนเป็นงดเช้า ทานข้าวเที่ยง งดเย็น [ประมาณซัก 1-2 เดือนถึงปัจจุบัน]
ก็เหลือเฉลี่ยทานวันละ 1-2 มื้อ มื้อกลางวัน ทานแน่ๆ ทานปกติ ไม่เบิ้ล ไม่เพิ่ม, มื้อเย็น ถ้าจะทาน ก็ส้มตำ, สลัด, เกาเหลาเย็นตาโฟ

ประมาณ 10-11 เดือนที่ผ่านมา ก็มาสุทธิหนักที่ 64-65 กิโลกรัม (ไม่มีช่วงไหนเพิ่มขึ้นเลย ลงมาตลอด)
หิวไหม? แรกๆ หิว แต่หลังๆ ชินและไม่อยากอาหาร
เพลียไหม? ในที่ทำงาน ทำงานหนักตามปกติ สมองก็ทำงานปกติ
อดบุฟเฟ่ไหม? ไม่อด เพราะถ้าใครนัดกินเมื่อไหร่ ไปได้เสมอ แต่กินเอาอร่อย ไม่ได้กินเอาร้านเจ๊ง

ถ้าคุณถามว่า ลดอาหาร=ลดน้ำหนักไหม โดยส่วนตัวคิดว่า "มันก็ใช่" แต่คุณคงไม่ได้เห็นผลปุ๊บปั๊บ แล้วเรื่องแบบนี้ อยู่ที่ใจครับ