เมื่อวาน ไปเรียนเป็นชั่วโมงที่สาม นัดโปรทวีศักดิ์ไว้ตอนบ่ายสามโมง ผมไปก่อนครึ่งชั่วโมง วอมอัพด้วยการดัดเนื้อดัดตัวตามที่โปรสอนไว้ คุณปุ้ยผู้จัดการโรงเรียนส่งยิ้มเข้ามาทัก
“ คุณเจนไม่มาด้วยหรือ”
ผมบอกว่า ไม่แน่ใจ
เธอว่า กำลังดูชุดเหล็กสำหรับคนถนัดซ้ายให้คุณเจนอยู่
พอเห็นหน้าผม โปรติ๊กเดินเข้ามาสมทบบอกว่า ถุงกอล์ฟที่สั่งไว้ได้แล้วนะ ผมพยักหน้า มองเข้าไปในห้องกระจก เห็นถุงกอล์ฟใหม่เอี่ยมสีดำผสมน้ำเงิน ยี่ห้อcallaway วางอยู่อันหนึ่ง
ผมไม่มีความรู้ว่ายี่ห้อนี้ดีกว่า หรือด้อยกว่ายี่ห้ออื่นอย่างไร แต่รู้อยู่แก่ใจข้อหนึ่งว่า คุณภาพคงไม่เท่าไร เพราะวันก่อนผมไปที่เดอะมอลงามวงศ์วาน เห็นถุงกอล์ฟที่วางโชว์อยู่ในร้าน ราคาหลักหมื่นทั้งนั้น ที่ถูกสุดก็อยู่ในราคาหกถึงเจ็ดพัน ของผมสองพันห้าร้อยบาทนี่คงไว้สำหรับมือใหม่หัดขับจริงๆ
เรื่องราคานี่ก็มักจะสอดคล้องกับคุณภาพของสินค้าเสมอ เหมือนที่เราชอบพูดกันว่า "ของดีไม่มีถูก ของฟรีไม่มีในโลก"
ผมจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิต คุณปุ้ยอาสาจะนำไปส่งให้ถึงรถ ระหว่างที่เดินไป เธอบอก จะเรียงไม้กอล์ฟให้ เธอว่าจะต้องเรียงไปตามเบอร์
ผมบอกว่าไม่ได้ติดไม้มาด้วย เธอว่า วันหลังไปออกรอบให้แคดดี้เรียงให้ก็แล้วกัน
คุณปุ้ยเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใส เอาอกเอาใจลูกค้า อายุสักสามสิบเศษ บุคลิกเหมาะที่จะเป็นผู้จัดการ ใครมาใช้บริการก็จะได้รับความประทับใจกลับไป เธอวางถุงกอล์ฟไว้ในรถให้เรียบร้อยก็บอกว่าเดี่ยวจะจัดลูกมาให้สี่ถาดเพื่อซ้อมตีก่อนที่โปรจะมาถึง
ผมลองโทรถามพี่เจนว่า จะมาซ้อมหรือไม่ พี่เจนรับสายและบอกว่า คงไม่ได้แล้ว เพราะต้องไปรับหนังสือนราธิปที่ร้านไสกาว ตอนบ่ายไปทำธุระแถวประตูน้ำ และตอนเย็นจะต้องไปงานแต่งของเพื่อนนักดนตรีที่บ้านเจ้ายา ถนนพระจรัญสนิทวงศ์
ผมก็เลยบอกว่าคุณปุ้ยว่า คุณเจนมาไม่ได้แล้ว คุณปุ้ยพูดเหมือนบ่นว่า อยากให้คุณเจนมาซ้อมบ่อย ๆ จะได้เก่งขึ้น
ระหว่างที่รอโปรทวีศักดิ์ ผมก็ลองหวดลูกไปเรื่อย ๆ ตั้งสมาธิ ย่อเข่า มองลูก และเหวี่ยงไม้ไปตามที่โปรสอนไว้
นึกขึ้นได้ว่า บทเรียนนี้เขาเรียกว่ามินิสวิง คือยกแขนขึ้นไม่เกิน๙นาฬิกา และเหวี่ยงไม่ออกไปไม่เกิน๓ นาฬิกา ผมลองตีไปเรื่อย ๆ จนหมดลูกไปหนึ่งถาด โปรทวีศักดิ์ก็เดินเข้ามาหา เขาถามว่า เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม
ผมไม่รู้จะตอบอย่างไร ก็เลยตีโชว์ให้ดูสองครั้ง โปรทวีศักดิ์ยิ้มและบอกว่า อย่ายกเท้าขึ้นเด็ดขาด ต้องงอเข่าทุกครั้ง และสอนให้ผมย่อตัวใหม่ เขาบอกว่า ตอนนี้ตีไกลหรือตีใกล้ไม่สำคัญ สำคัญที่ท่าต้องสวยไว้ เขาให้ผมเหลือบไปดูกระจก เขาว่า เมื่อท่าสวยแล้วมันจะหวดลูกง่ายขึ้น และต้องจำไว้อีกข้อก็คือ อย่าใช้ใบตีลูก ให้หวดแขนซ้ายลงไปแรง ๆ ใบมันก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเรา มันจะพาลูกกอล์ฟให้ลอยไปไกล
เขาให้ผมลองตีช้า ๆ ทีละลูก และคอยเตือนเรื่องย่อเข่า แขนซ้ายตรง อยู่เสมอ บางครั้งผมก็เผลอยกเท้าซ้ายขึ้น บางครั้งก็เผลอยกเท้าขวาขึ้น เขาบอกว่า อย่ายก ให้ตรึงเท้าไว้กับพื้น แค่กดแขนลงไป ทำให้เหมือนใช้นาฬิกาที่ข้อมือตีลูก และถ้าได้จังหวะลูกมันก็จะไปตามทิศทางที่เราต้องการ
ผมซ้อมท่ามินิสวิงจนลูกหมดไปถาดหนึ่ง
โปรทวีศักดิ์บอกว่า พอใช้ได้ ต่อไปก็จะถึงขั้นฮาล์ฟ สวิง ใช้วิธีการเดียวกับมินิสวิง แต่สามารถงอแขนขวาขึ้นได้ราว๙๐องศา ย่อเข่า แขนซ้ายตึง ไม่ขยับเท้า เขาให้ผมหวดลมราวสิบครั้งก่อนที่จะให้หวดลูกจริง
ผมจับความรู้สึกได้อย่างหนึ่งว่า หากเราตีลูกได้ถูกจังหวะ นอกจะลูกจะลอยไปไกลและถูกทิศทางแล้ว น้ำหนักจะเบามาก เสียงก็จะดังกริ๊กฟังไพเราะเหมือนเสียงสวรรค์ และหลังจากนั้นก็จะได้รับคำชมจากโปรว่า "ดีมาก" ยิ่งชมมากแสดงว่าฝีมือของเราพัฒนาขึ้น
แต่เสียดายที่เขาเอ่ยชมผมแค่ครั้งเดียว
ผมสรุปว่า ไม่ใช่ เพราะฝีมือ แต่เพราะเป็นช่วงจังหวะที่ถูกที่ถูกเวลา หรือเรียกอีกอย่างว่า "ฟลุ๊ก"
ผมตีแต่ไปครบสี่ถาด เวลาหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว โปรทวีศักดิ์บอกว่า ถ้ามีแรงก็ซื้อลูกมาซ้อมอีก กีฬาทุกอย่างต้องมีการซ้อมกันทั้งนั้น มวยนั้นซ้อมหนักกว่านี้ตั้งเยอะแยะ ทั้งเช้าเย็น ซ้อมเป็นเดือน ๆ กว่าจะได้ขึ้นชกแค่ห้ายก รวมเวลาแค่สิบห้านาที
แต่นักกอล์ฟสมัครเล่น ไม่ต้องถึงขนาดซ้อมเช้าเย็น แค่ซ้อมทุกวัน วันละชั่วโมงสองชั่วโมงนี่ดีมากแล้ว
"พรุ่งนี้มาซ้อมอีกนะ" เขาพูดยิ้ม ๆ
ผมไม่กล้ารับปาก กลัวว่าจะโกหกครูบาร์อาจารย์ เพราะโปรแกรมพรุ่งนี้ผมมีงานของสมาคมนักเขียนทั้งวัน จึงได้แต่ยิ้ม ๆ ไม่พูดไม่จา จะอธิบายว่ามีงานยุ่งก็กลัวเขาจะเข้าใจผิดว่าเป็นนักธุรกิจใหญ่ จะบอกว่าทำงานสมาคมนั่นนี่ก็กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ จะหาว่าขี้คุย เขาไม่ถาม ผมก็ไม่จำเป็นต้องบอกว่า ทำมาหากินอะไร
ล้างหน้า ล้างตา และนั่งให้ลมโกรกอยู่อีกพักใหญ่ ก่อนจะกลับบ้าน
ผมเห็นโปรทวีศักดิ์กำลังสอนเด็กอายุสิบขวบให้เล่นกอล์ฟอยู่ข้าง ๆ เด็กตัวเล็กนิดเดียว ไม้กอล์ฟก็อันเล็ก คุณพ่อเป็นคนมาคุณลูกมา และก็นั่งลุ้นลูกด้วยแวตาที่แสนจะภาคภูมิใจ
ผมดื่มน้ำจนหมดขวด เอ่ยลาโปรทวีศักดิ์ คุยกับคุณปุ้ยเรื่องเวลานัดครั้งต่อไป แล้วก็เดินออกมาที่โรงรถ เห็นถุงกอล์ฟวางอยู่บนเบาะหลังแล้วคันไม้คันมือ
คิดหมายมั่นว่า ถ้าได้นัดกับพี่เต้ยอีกสักหน จะหิ้วถุงนี้ไปที่สนาม และให้แคดดี้จัดเรียงเหล็กเสียให้ถูกต้อง มีอุปกรณ์อะไรที่ขาดบ้าง จะค่อย ๆ ทยอยซื้อให้ครบ
นึกถึงคำของพี่เต้ยที่ว่า กอล์ฟนั้นลุงทุนแค่ครั้งเดียว แต่เล่นได้ตลอดชีวิต
ตอนนี้ผมสี่สิบแปด ถ้าสมมุติว่าอยู่ได้ถึงแปดสิบ ผมก็มีเวลาที่เล่นกอล์ฟไปอีก ๓๒ ปี
เป็นเวลาที่ไม่ใช่น้อย ๆ เลย นึกถึงตัวเองมีอายุยืน พร้อมกับมีสุขภาพแข็งแรง แล้วรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ
ถ้าอยู่ได้จนถึงแปดสิบปีจริง ๆ พี่เต้ยคงมีอายุร้อยหนึ่งพอดี หรือถ้าพี่เขาด่วนลาจากโลกนี้ไปก่อน ผมคงต้องจุดธูปถวายหัวหมูที่หน้าฮวงซุ้ย บอกพี่เต้ยว่า ขอบคุณมากนะครับพี่
เล่นกอล์ฟเพราะอยากอยู่แบบคนแข็งแรงให้ถึงแปดสิบ
“ คุณเจนไม่มาด้วยหรือ”
ผมบอกว่า ไม่แน่ใจ
เธอว่า กำลังดูชุดเหล็กสำหรับคนถนัดซ้ายให้คุณเจนอยู่
พอเห็นหน้าผม โปรติ๊กเดินเข้ามาสมทบบอกว่า ถุงกอล์ฟที่สั่งไว้ได้แล้วนะ ผมพยักหน้า มองเข้าไปในห้องกระจก เห็นถุงกอล์ฟใหม่เอี่ยมสีดำผสมน้ำเงิน ยี่ห้อcallaway วางอยู่อันหนึ่ง
ผมไม่มีความรู้ว่ายี่ห้อนี้ดีกว่า หรือด้อยกว่ายี่ห้ออื่นอย่างไร แต่รู้อยู่แก่ใจข้อหนึ่งว่า คุณภาพคงไม่เท่าไร เพราะวันก่อนผมไปที่เดอะมอลงามวงศ์วาน เห็นถุงกอล์ฟที่วางโชว์อยู่ในร้าน ราคาหลักหมื่นทั้งนั้น ที่ถูกสุดก็อยู่ในราคาหกถึงเจ็ดพัน ของผมสองพันห้าร้อยบาทนี่คงไว้สำหรับมือใหม่หัดขับจริงๆ
เรื่องราคานี่ก็มักจะสอดคล้องกับคุณภาพของสินค้าเสมอ เหมือนที่เราชอบพูดกันว่า "ของดีไม่มีถูก ของฟรีไม่มีในโลก"
ผมจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิต คุณปุ้ยอาสาจะนำไปส่งให้ถึงรถ ระหว่างที่เดินไป เธอบอก จะเรียงไม้กอล์ฟให้ เธอว่าจะต้องเรียงไปตามเบอร์
ผมบอกว่าไม่ได้ติดไม้มาด้วย เธอว่า วันหลังไปออกรอบให้แคดดี้เรียงให้ก็แล้วกัน
คุณปุ้ยเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใส เอาอกเอาใจลูกค้า อายุสักสามสิบเศษ บุคลิกเหมาะที่จะเป็นผู้จัดการ ใครมาใช้บริการก็จะได้รับความประทับใจกลับไป เธอวางถุงกอล์ฟไว้ในรถให้เรียบร้อยก็บอกว่าเดี่ยวจะจัดลูกมาให้สี่ถาดเพื่อซ้อมตีก่อนที่โปรจะมาถึง
ผมลองโทรถามพี่เจนว่า จะมาซ้อมหรือไม่ พี่เจนรับสายและบอกว่า คงไม่ได้แล้ว เพราะต้องไปรับหนังสือนราธิปที่ร้านไสกาว ตอนบ่ายไปทำธุระแถวประตูน้ำ และตอนเย็นจะต้องไปงานแต่งของเพื่อนนักดนตรีที่บ้านเจ้ายา ถนนพระจรัญสนิทวงศ์
ผมก็เลยบอกว่าคุณปุ้ยว่า คุณเจนมาไม่ได้แล้ว คุณปุ้ยพูดเหมือนบ่นว่า อยากให้คุณเจนมาซ้อมบ่อย ๆ จะได้เก่งขึ้น
ระหว่างที่รอโปรทวีศักดิ์ ผมก็ลองหวดลูกไปเรื่อย ๆ ตั้งสมาธิ ย่อเข่า มองลูก และเหวี่ยงไม้ไปตามที่โปรสอนไว้
นึกขึ้นได้ว่า บทเรียนนี้เขาเรียกว่ามินิสวิง คือยกแขนขึ้นไม่เกิน๙นาฬิกา และเหวี่ยงไม่ออกไปไม่เกิน๓ นาฬิกา ผมลองตีไปเรื่อย ๆ จนหมดลูกไปหนึ่งถาด โปรทวีศักดิ์ก็เดินเข้ามาหา เขาถามว่า เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม
ผมไม่รู้จะตอบอย่างไร ก็เลยตีโชว์ให้ดูสองครั้ง โปรทวีศักดิ์ยิ้มและบอกว่า อย่ายกเท้าขึ้นเด็ดขาด ต้องงอเข่าทุกครั้ง และสอนให้ผมย่อตัวใหม่ เขาบอกว่า ตอนนี้ตีไกลหรือตีใกล้ไม่สำคัญ สำคัญที่ท่าต้องสวยไว้ เขาให้ผมเหลือบไปดูกระจก เขาว่า เมื่อท่าสวยแล้วมันจะหวดลูกง่ายขึ้น และต้องจำไว้อีกข้อก็คือ อย่าใช้ใบตีลูก ให้หวดแขนซ้ายลงไปแรง ๆ ใบมันก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเรา มันจะพาลูกกอล์ฟให้ลอยไปไกล
เขาให้ผมลองตีช้า ๆ ทีละลูก และคอยเตือนเรื่องย่อเข่า แขนซ้ายตรง อยู่เสมอ บางครั้งผมก็เผลอยกเท้าซ้ายขึ้น บางครั้งก็เผลอยกเท้าขวาขึ้น เขาบอกว่า อย่ายก ให้ตรึงเท้าไว้กับพื้น แค่กดแขนลงไป ทำให้เหมือนใช้นาฬิกาที่ข้อมือตีลูก และถ้าได้จังหวะลูกมันก็จะไปตามทิศทางที่เราต้องการ
ผมซ้อมท่ามินิสวิงจนลูกหมดไปถาดหนึ่ง
โปรทวีศักดิ์บอกว่า พอใช้ได้ ต่อไปก็จะถึงขั้นฮาล์ฟ สวิง ใช้วิธีการเดียวกับมินิสวิง แต่สามารถงอแขนขวาขึ้นได้ราว๙๐องศา ย่อเข่า แขนซ้ายตึง ไม่ขยับเท้า เขาให้ผมหวดลมราวสิบครั้งก่อนที่จะให้หวดลูกจริง
ผมจับความรู้สึกได้อย่างหนึ่งว่า หากเราตีลูกได้ถูกจังหวะ นอกจะลูกจะลอยไปไกลและถูกทิศทางแล้ว น้ำหนักจะเบามาก เสียงก็จะดังกริ๊กฟังไพเราะเหมือนเสียงสวรรค์ และหลังจากนั้นก็จะได้รับคำชมจากโปรว่า "ดีมาก" ยิ่งชมมากแสดงว่าฝีมือของเราพัฒนาขึ้น
แต่เสียดายที่เขาเอ่ยชมผมแค่ครั้งเดียว
ผมสรุปว่า ไม่ใช่ เพราะฝีมือ แต่เพราะเป็นช่วงจังหวะที่ถูกที่ถูกเวลา หรือเรียกอีกอย่างว่า "ฟลุ๊ก"
ผมตีแต่ไปครบสี่ถาด เวลาหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว โปรทวีศักดิ์บอกว่า ถ้ามีแรงก็ซื้อลูกมาซ้อมอีก กีฬาทุกอย่างต้องมีการซ้อมกันทั้งนั้น มวยนั้นซ้อมหนักกว่านี้ตั้งเยอะแยะ ทั้งเช้าเย็น ซ้อมเป็นเดือน ๆ กว่าจะได้ขึ้นชกแค่ห้ายก รวมเวลาแค่สิบห้านาที
แต่นักกอล์ฟสมัครเล่น ไม่ต้องถึงขนาดซ้อมเช้าเย็น แค่ซ้อมทุกวัน วันละชั่วโมงสองชั่วโมงนี่ดีมากแล้ว
"พรุ่งนี้มาซ้อมอีกนะ" เขาพูดยิ้ม ๆ
ผมไม่กล้ารับปาก กลัวว่าจะโกหกครูบาร์อาจารย์ เพราะโปรแกรมพรุ่งนี้ผมมีงานของสมาคมนักเขียนทั้งวัน จึงได้แต่ยิ้ม ๆ ไม่พูดไม่จา จะอธิบายว่ามีงานยุ่งก็กลัวเขาจะเข้าใจผิดว่าเป็นนักธุรกิจใหญ่ จะบอกว่าทำงานสมาคมนั่นนี่ก็กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจ จะหาว่าขี้คุย เขาไม่ถาม ผมก็ไม่จำเป็นต้องบอกว่า ทำมาหากินอะไร
ล้างหน้า ล้างตา และนั่งให้ลมโกรกอยู่อีกพักใหญ่ ก่อนจะกลับบ้าน
ผมเห็นโปรทวีศักดิ์กำลังสอนเด็กอายุสิบขวบให้เล่นกอล์ฟอยู่ข้าง ๆ เด็กตัวเล็กนิดเดียว ไม้กอล์ฟก็อันเล็ก คุณพ่อเป็นคนมาคุณลูกมา และก็นั่งลุ้นลูกด้วยแวตาที่แสนจะภาคภูมิใจ
ผมดื่มน้ำจนหมดขวด เอ่ยลาโปรทวีศักดิ์ คุยกับคุณปุ้ยเรื่องเวลานัดครั้งต่อไป แล้วก็เดินออกมาที่โรงรถ เห็นถุงกอล์ฟวางอยู่บนเบาะหลังแล้วคันไม้คันมือ
คิดหมายมั่นว่า ถ้าได้นัดกับพี่เต้ยอีกสักหน จะหิ้วถุงนี้ไปที่สนาม และให้แคดดี้จัดเรียงเหล็กเสียให้ถูกต้อง มีอุปกรณ์อะไรที่ขาดบ้าง จะค่อย ๆ ทยอยซื้อให้ครบ
นึกถึงคำของพี่เต้ยที่ว่า กอล์ฟนั้นลุงทุนแค่ครั้งเดียว แต่เล่นได้ตลอดชีวิต
ตอนนี้ผมสี่สิบแปด ถ้าสมมุติว่าอยู่ได้ถึงแปดสิบ ผมก็มีเวลาที่เล่นกอล์ฟไปอีก ๓๒ ปี
เป็นเวลาที่ไม่ใช่น้อย ๆ เลย นึกถึงตัวเองมีอายุยืน พร้อมกับมีสุขภาพแข็งแรง แล้วรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ
ถ้าอยู่ได้จนถึงแปดสิบปีจริง ๆ พี่เต้ยคงมีอายุร้อยหนึ่งพอดี หรือถ้าพี่เขาด่วนลาจากโลกนี้ไปก่อน ผมคงต้องจุดธูปถวายหัวหมูที่หน้าฮวงซุ้ย บอกพี่เต้ยว่า ขอบคุณมากนะครับพี่