หลังจากกลับมาจากธนาซิตี้ รุ่งขึ้นผมมีนัดกับโปรทวีศักดิ์ที่สนามวิสตาร์เมืองเอก โปรทวีศักดิ์เป็นครูสอนให้ผมเล่นกอล์ฟ ผมไปเรียนกับเขาที่สุระวงศ์ชัยมาสามเดือน ระหว่างเรียนก็ออกรอบกับกลุ่มเพื่อน ๆ แทบไม่หยุด ก่อนออกรอบโปรทวีศักดิ์ก็จะแนะนำเทคนิคง่าย ๆให้ผมเช่น ตีด้วยเหล็กเจ็ดแค่ครึ่งวง ให้ลูกลอยไปครั้งละร้อยสี่สิบหลา ออนขึ้นกรีนและพัตลูกให้ลงหลุม ถ้าทำได้ก็จะไม่เสียแต้มแต่อย่างใด
ผมก็พยักหน้าครับ ๆ แต่ไม่เคยทำได้ดังที่ครูสอน เขายังบอกด้วยว่า ระหว่างลงเล่นในสนามจริง หากสงสงสัยอะไรขึ้นมาก็โทรหาโปรฯได้ทุกเมื่อ
ตอนผมเรียนจบ โปรทวีศักดิ์ตบไหล่บอกว่า เล่นกอล์ฟให้สนุกนะ และก็มาซ้อมบ่อย ๆ อยากรู้อะไรก็โทรถามหรือไม่ก็นัดโปรฯมาคุยด้วยได้เสมอ
ผมบอกว่า อยากออกรอบกับโปรฯสักครั้งจะได้ไหม
โปรทวีศักดิ์บอกว่าได้ แต่เราต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวนะ เพราะถ้าคุยกันในนามโรงเรียน การออกรอบกับโปรนั้นผมต้องจ่ายเพิ่มอีกอีกสี่พันบาท
หลังจากนั้นเราก็โทรนัดกันหลายครั้ง แต่บังเอิญเวลาว่างของเราไม่ตรงกันสักที มีช่วงหนึ่งนัดหมายกันเรียบร้อย แต่ผมต้องเข้าโรงพยาบาลรักษาตาเป็นต้อก็เลยคลาดกันอีก จนกระทั่งต้นเดือนมิถุนายน เรานัดกันวันที่๑๗ โปรกลับมาจากเยี่ยมบ้านที่ประจวบคีรีขันธ์ และพร้อมที่จะออกรอบกับผม
ทีแรกผมขอเวลาก่อนหกโมงเช้าเพราะจะได้ไม่ร้อนนัก แต่โปรฯติดส่งลูกไปโรงเรียน จึงนัดกันช่วงเก้าโมงเช้าที่สนาม
วันนี้ ผมตื่นเช้ากว่าปกติ รีบไปหาซื้อรองเท้าคู่ใหม่ ออกจากบ้านเลี้ยวไปดูที่สนามชลประทาน แต่ร้านขายอุปกรณ์ต่าง ๆยังไม่เปิดให้บริการ ออกจากชลประทานไปที่ร้านของสนามไดร์ฟแถวโรงเรียนอัมพรไพศาล ร้านก็ไม่เปิดอีก ผมรู้สึกกังวลใจหากไม่มีรองเท้า วันนี้ก็คงลงเล่นไม่ได้ ที่นัดไว้ก็คงจะล้มเลิกอีก ขับต่อไปดูที่สนามเมืองเอกโชคดีที่ ร้านเปิดให้บริการตั้งแต่เช้า
ผมถามหารองเท้า พนักงานขายเป็นคนจังหวัดพัทลุงก็เลยได้พูดภาษาเดียวกัน คุยเรื่องรองเท้าว่าแต่ละยี่ห้อมีข้อดีข้อด้อยอย่างไรกันอยู่นานแสนนาน คุยไปลองไปจนได้รองเท้าคู่ใหม่มาสมใจ พนักงาทธิ์อะไรสักอย่างลดราคาให้เต็มที่ ผมก็ขอบคุณเธอเต็มที่เหมือนกัน ออกจากเมืองเอกก็วิ่งรถเข้านั่งรอโปรอยู่ในในสนามวิสตาร์ โปรโทรมาบอกว่าอาจจะมาช้านิดหนึ่งเพราะลูกไม่ค่อยสบาย ต้องพาลูกไปหาหมอก่อน ผมตอบว่าไม่เป็นไร และหยิบหนังสือนิยายall the nameของโฮเซ่ ซารามาโกมาอ่านต่อจากที่อ่านค้างเอาไว้
รองเท้ากอล์ฟคู่เก่าของผมนั้นลืมไว้ที่สนามธนาซิตี้ วางอยู่หน้าล็อกเกอร์แล้วก็เดินหิ้วกระเป๋าออกมาเฉย ทิ้งรองเท้าไว้ที่นั่น แถมสนามก็อยู่ไกลถึงบางนา จะขับรถกลับไปเอาก็กลัวไม่ทัน จำต้องซื้อเพิ่มอีกคู่ สำรองเอาไว้เผื่อฝนตกรองเท้าเปียกหรือลืมไว้ในล็อกเกอร์ที่ไหนอีก เรื่องขี้หลงขี้ลืมนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ สมาธิที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ลืมนั่นลืมนี่ได้เสมอ
นั่งอ่านหนังสือรอโปรทวีศักดิ์อยู่เกือบสองชั่วโมง สิบโมงเศษ โปรฯเดินทางมาถึง ผมรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เล่นกับครูผู้สอน โปรทวีศักดิ์บอกว่า ไม่ต้องเกร็ง ไม่ต้องเครียด ทำตัวตามสบาย ๆ เล่นให้สนุกเหมือนทุกครั้ง แต่ผมนั้นไม่นิ่งเสียแล้ว อยากโชว์ออฟให้เขาเห็นว่า เรานี้ไม่ธรรมดา ตีลูกแรกด้วยหัวไม้หนึ่งได้ไกลลิบเกินสองร้อยหลาทุกครั้ง ตอนขึ้นไปอยู่บนแท่นทีออฟหลุมแรก ใจเริ่มสั่น หวั่นว่าตัวเองจะตีไม่ถูก จะทำให้เป็นที่อับอายแก่โปรฯอย่างแน่นอน
ผมยืนนิ่งตั้งสมาธิอยู่ครึ่งนาทีและหวดลูกออกไปตามที่ตัวเองถนัด และก็เป็นอย่างคาดหมายแป๊ก ลูกลอยออกไปทางขวาหายเข้าไปในดงไม้ และไปได้ไกลไม่เกินร้อยหลา ผมหงุดหงิดขึ้นมาทันที แต่ก็ระงับอาการไว้ได้อย่างรวดเร็ว บอกโปรทวีศักดิ์ตามตรงว่า ขอโทษครับ ผมตื่นเต้นที่โปรมายืนอยู่ข้าง ๆ
โปรทวีศักดิ์หัวเราะบอกว่า ขจรฤทธิ์ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ เล่นสบาย ๆ
จากนั้นโปรทวีศักดิ์ก็ตีให้ดูเป็นตัวอย่าง ไม่ต้องบรรยายเลยละครับว่าฝีมือนั้นเป็นอย่างไร ระดับโปรฯแล้วต้องตีลูกได้สวย ตรงและได้ระยะตามที่ต้องการ
วันนี้โปรฯเอาอุปกรณ์มาแค่สามอย่างคือ หัวไม้1 เหล็ก7 และเหล็กพิตชิ่ง ตอนที่ลูกออนขึ้นกรีนต้องใช้พัตต์เตอร์ ผมเสนอให้โปรใช้ของผม แต่เขาบอกว่าไม่ต้อง โปรใช้แค่เหล็กพิตชิ่งเะเบา ๆ ลูกก็ค่อย ๆกลิ้งไปตามไลน์จนลงหลุม ไม่พลาดแม้แต่ครั้งเดียว แถมยังโชว์ให้ดูตอนตีลูกด้วยเหล็ก7ให้ลอยโค้งไปตามขอบสนาม ข้ามดอกเลคลูกไปตกอยู่กลางแฟร์เวย์อย่างสวยงาม โปรว่า ต่อไปถ้าผมเล่นเก่งก็ต้องฝึกลูกแบบนี้ให้ได้ด้วย
ผมได้แต่ยิ้ม คิดว่าคงอีกนานถึงจะทำได้อย่างนั้น
เราเล่นกันไปจนครบสิบแปดหลุม โปรแนะนำเรื่องท่ายืน การพัตต์ลูก เรื่องมารยาทบางอย่างเช่น การลงไปตีลูกในหลุมทราย ลงไปแล้วอย่าได้เดินสะเปะสะปะ เดินไปทางไหนก็ต้องเดินกลับทางนั้น หรือเรื่องการเดินในสนาม ต้องเดินให้เร็วอย่าเดินไปคุยไป แต่ตอนหวดลูกนั้นช้าได้ไม่เป็นไร ยิ่งตอนขึ้นไปยืนอยู่บนกรีนต้องเงียบเพื่อให้เกียรติเพื่อนร่วมก๊วน มารยาทในการเล่นกอล์ฟนั้นต้องเรียนรู้และต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด
ผมถามว่า ทำอย่างไรจึงจะได้ขึ้นชั้นเป็นโปรฯ
โปรทวีศักดิ์ตอบว่า ต้องเล่นเก่ง ๆ ไปเป็นสมาชิกในสมาคมและต้องไปสอบ เมื่อสอบผ่านก็จะได้เป็นโปร
เขาเล่าว่า เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนเล่นกอล์ฟใหม่ ๆ เขาติดกอล์ฟมาก เล่นทุกวันไม่เคยขาด เดินตากแดดจนตัวดำปิ๊ดปี๋ บางวันเล่นสามรอบ เช้า บ่าย ค่ำ ไม่หยุดไม่หย่อน วันหยุดไม่เคยออกไปเที่ยว ไม่กินไม่ดื่ม เล่นกอล์ฟอย่างเดียว จนกระทั่งแต่งงานช้าไปเกือบยี่สิบปี มามีลูกเอาตอนอายุมากแล้ว แต่กอล์ฟนั้นตอบแทนอะไรต่าง ๆ ให้แก่ชีวิตตั้งมากมาย ที่เห็นชัดที่สุดคือการได้มีสุขภาพที่ดี มีความสุข
เราออกมาจากสนาม ผมไหว้ขอบคุณในความกรุณาของเขามีต่อผมเป็นพิเศษ โปรบอกว่า อย่าลืมไปซ้อมลูกชิพกับลูกพัตต์นะ ตอนนี้โปรมีสนามไดร๊กอล์ฟอยู่ในซอยธารสัมฤทธิ์ซอย๓๘ หากสนใจก็ลองแวะไปดูได้ มีอะไรติดขัดโปรจะช่วยแนะนำให้อีก
ผมขอบคุณอีกครั้งและรับปากว่าจะไปซ้อมที่นั่นแน่นอน
ออกรอบกับโปรฯ
ผมก็พยักหน้าครับ ๆ แต่ไม่เคยทำได้ดังที่ครูสอน เขายังบอกด้วยว่า ระหว่างลงเล่นในสนามจริง หากสงสงสัยอะไรขึ้นมาก็โทรหาโปรฯได้ทุกเมื่อ
ตอนผมเรียนจบ โปรทวีศักดิ์ตบไหล่บอกว่า เล่นกอล์ฟให้สนุกนะ และก็มาซ้อมบ่อย ๆ อยากรู้อะไรก็โทรถามหรือไม่ก็นัดโปรฯมาคุยด้วยได้เสมอ
ผมบอกว่า อยากออกรอบกับโปรฯสักครั้งจะได้ไหม
โปรทวีศักดิ์บอกว่าได้ แต่เราต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวนะ เพราะถ้าคุยกันในนามโรงเรียน การออกรอบกับโปรนั้นผมต้องจ่ายเพิ่มอีกอีกสี่พันบาท
หลังจากนั้นเราก็โทรนัดกันหลายครั้ง แต่บังเอิญเวลาว่างของเราไม่ตรงกันสักที มีช่วงหนึ่งนัดหมายกันเรียบร้อย แต่ผมต้องเข้าโรงพยาบาลรักษาตาเป็นต้อก็เลยคลาดกันอีก จนกระทั่งต้นเดือนมิถุนายน เรานัดกันวันที่๑๗ โปรกลับมาจากเยี่ยมบ้านที่ประจวบคีรีขันธ์ และพร้อมที่จะออกรอบกับผม
ทีแรกผมขอเวลาก่อนหกโมงเช้าเพราะจะได้ไม่ร้อนนัก แต่โปรฯติดส่งลูกไปโรงเรียน จึงนัดกันช่วงเก้าโมงเช้าที่สนาม
วันนี้ ผมตื่นเช้ากว่าปกติ รีบไปหาซื้อรองเท้าคู่ใหม่ ออกจากบ้านเลี้ยวไปดูที่สนามชลประทาน แต่ร้านขายอุปกรณ์ต่าง ๆยังไม่เปิดให้บริการ ออกจากชลประทานไปที่ร้านของสนามไดร์ฟแถวโรงเรียนอัมพรไพศาล ร้านก็ไม่เปิดอีก ผมรู้สึกกังวลใจหากไม่มีรองเท้า วันนี้ก็คงลงเล่นไม่ได้ ที่นัดไว้ก็คงจะล้มเลิกอีก ขับต่อไปดูที่สนามเมืองเอกโชคดีที่ ร้านเปิดให้บริการตั้งแต่เช้า
ผมถามหารองเท้า พนักงานขายเป็นคนจังหวัดพัทลุงก็เลยได้พูดภาษาเดียวกัน คุยเรื่องรองเท้าว่าแต่ละยี่ห้อมีข้อดีข้อด้อยอย่างไรกันอยู่นานแสนนาน คุยไปลองไปจนได้รองเท้าคู่ใหม่มาสมใจ พนักงาทธิ์อะไรสักอย่างลดราคาให้เต็มที่ ผมก็ขอบคุณเธอเต็มที่เหมือนกัน ออกจากเมืองเอกก็วิ่งรถเข้านั่งรอโปรอยู่ในในสนามวิสตาร์ โปรโทรมาบอกว่าอาจจะมาช้านิดหนึ่งเพราะลูกไม่ค่อยสบาย ต้องพาลูกไปหาหมอก่อน ผมตอบว่าไม่เป็นไร และหยิบหนังสือนิยายall the nameของโฮเซ่ ซารามาโกมาอ่านต่อจากที่อ่านค้างเอาไว้
รองเท้ากอล์ฟคู่เก่าของผมนั้นลืมไว้ที่สนามธนาซิตี้ วางอยู่หน้าล็อกเกอร์แล้วก็เดินหิ้วกระเป๋าออกมาเฉย ทิ้งรองเท้าไว้ที่นั่น แถมสนามก็อยู่ไกลถึงบางนา จะขับรถกลับไปเอาก็กลัวไม่ทัน จำต้องซื้อเพิ่มอีกคู่ สำรองเอาไว้เผื่อฝนตกรองเท้าเปียกหรือลืมไว้ในล็อกเกอร์ที่ไหนอีก เรื่องขี้หลงขี้ลืมนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ สมาธิที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ลืมนั่นลืมนี่ได้เสมอ
นั่งอ่านหนังสือรอโปรทวีศักดิ์อยู่เกือบสองชั่วโมง สิบโมงเศษ โปรฯเดินทางมาถึง ผมรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เล่นกับครูผู้สอน โปรทวีศักดิ์บอกว่า ไม่ต้องเกร็ง ไม่ต้องเครียด ทำตัวตามสบาย ๆ เล่นให้สนุกเหมือนทุกครั้ง แต่ผมนั้นไม่นิ่งเสียแล้ว อยากโชว์ออฟให้เขาเห็นว่า เรานี้ไม่ธรรมดา ตีลูกแรกด้วยหัวไม้หนึ่งได้ไกลลิบเกินสองร้อยหลาทุกครั้ง ตอนขึ้นไปอยู่บนแท่นทีออฟหลุมแรก ใจเริ่มสั่น หวั่นว่าตัวเองจะตีไม่ถูก จะทำให้เป็นที่อับอายแก่โปรฯอย่างแน่นอน
ผมยืนนิ่งตั้งสมาธิอยู่ครึ่งนาทีและหวดลูกออกไปตามที่ตัวเองถนัด และก็เป็นอย่างคาดหมายแป๊ก ลูกลอยออกไปทางขวาหายเข้าไปในดงไม้ และไปได้ไกลไม่เกินร้อยหลา ผมหงุดหงิดขึ้นมาทันที แต่ก็ระงับอาการไว้ได้อย่างรวดเร็ว บอกโปรทวีศักดิ์ตามตรงว่า ขอโทษครับ ผมตื่นเต้นที่โปรมายืนอยู่ข้าง ๆ
โปรทวีศักดิ์หัวเราะบอกว่า ขจรฤทธิ์ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ เล่นสบาย ๆ
จากนั้นโปรทวีศักดิ์ก็ตีให้ดูเป็นตัวอย่าง ไม่ต้องบรรยายเลยละครับว่าฝีมือนั้นเป็นอย่างไร ระดับโปรฯแล้วต้องตีลูกได้สวย ตรงและได้ระยะตามที่ต้องการ
วันนี้โปรฯเอาอุปกรณ์มาแค่สามอย่างคือ หัวไม้1 เหล็ก7 และเหล็กพิตชิ่ง ตอนที่ลูกออนขึ้นกรีนต้องใช้พัตต์เตอร์ ผมเสนอให้โปรใช้ของผม แต่เขาบอกว่าไม่ต้อง โปรใช้แค่เหล็กพิตชิ่งเะเบา ๆ ลูกก็ค่อย ๆกลิ้งไปตามไลน์จนลงหลุม ไม่พลาดแม้แต่ครั้งเดียว แถมยังโชว์ให้ดูตอนตีลูกด้วยเหล็ก7ให้ลอยโค้งไปตามขอบสนาม ข้ามดอกเลคลูกไปตกอยู่กลางแฟร์เวย์อย่างสวยงาม โปรว่า ต่อไปถ้าผมเล่นเก่งก็ต้องฝึกลูกแบบนี้ให้ได้ด้วย
ผมได้แต่ยิ้ม คิดว่าคงอีกนานถึงจะทำได้อย่างนั้น
เราเล่นกันไปจนครบสิบแปดหลุม โปรแนะนำเรื่องท่ายืน การพัตต์ลูก เรื่องมารยาทบางอย่างเช่น การลงไปตีลูกในหลุมทราย ลงไปแล้วอย่าได้เดินสะเปะสะปะ เดินไปทางไหนก็ต้องเดินกลับทางนั้น หรือเรื่องการเดินในสนาม ต้องเดินให้เร็วอย่าเดินไปคุยไป แต่ตอนหวดลูกนั้นช้าได้ไม่เป็นไร ยิ่งตอนขึ้นไปยืนอยู่บนกรีนต้องเงียบเพื่อให้เกียรติเพื่อนร่วมก๊วน มารยาทในการเล่นกอล์ฟนั้นต้องเรียนรู้และต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด
ผมถามว่า ทำอย่างไรจึงจะได้ขึ้นชั้นเป็นโปรฯ
โปรทวีศักดิ์ตอบว่า ต้องเล่นเก่ง ๆ ไปเป็นสมาชิกในสมาคมและต้องไปสอบ เมื่อสอบผ่านก็จะได้เป็นโปร
เขาเล่าว่า เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนเล่นกอล์ฟใหม่ ๆ เขาติดกอล์ฟมาก เล่นทุกวันไม่เคยขาด เดินตากแดดจนตัวดำปิ๊ดปี๋ บางวันเล่นสามรอบ เช้า บ่าย ค่ำ ไม่หยุดไม่หย่อน วันหยุดไม่เคยออกไปเที่ยว ไม่กินไม่ดื่ม เล่นกอล์ฟอย่างเดียว จนกระทั่งแต่งงานช้าไปเกือบยี่สิบปี มามีลูกเอาตอนอายุมากแล้ว แต่กอล์ฟนั้นตอบแทนอะไรต่าง ๆ ให้แก่ชีวิตตั้งมากมาย ที่เห็นชัดที่สุดคือการได้มีสุขภาพที่ดี มีความสุข
เราออกมาจากสนาม ผมไหว้ขอบคุณในความกรุณาของเขามีต่อผมเป็นพิเศษ โปรบอกว่า อย่าลืมไปซ้อมลูกชิพกับลูกพัตต์นะ ตอนนี้โปรมีสนามไดร๊กอล์ฟอยู่ในซอยธารสัมฤทธิ์ซอย๓๘ หากสนใจก็ลองแวะไปดูได้ มีอะไรติดขัดโปรจะช่วยแนะนำให้อีก
ผมขอบคุณอีกครั้งและรับปากว่าจะไปซ้อมที่นั่นแน่นอน