วันที่ 15 มิ.ย. พี่ชายให้ของขวัญวันเกิดเป็นชุดไม้กอล์ฟ + แพ็คเกจสนามไดร์ฟ 10,000ลูก
โดยมีเงื่อนไขว่า วันที่ 14 กันยา 62 นี้ ต้องตีให้ต่ำกว่าร้อย ถ้าทำไม่ได้ต้องจ่ายค่าไม้กอล์ฟกับสนามไดร์มาครึ่งหนึ่ง

ปกติผมเล่นแบดมินตันอยู่แล้ว ความเร็วลูกแบดที่เพื่อนตบมาก็ 200กม./ชม. ++ ก็เลยคิดว่า
"กับลูกตบที่ความเร็วขนาดนั้นยังตีกลับได้สบาย แล้วประสาอะไรกับลูกกอล์ฟที่อยู่กับที่"
ผมก็เลยยินดีรับคำท้าแบบสบายๆ เลยครับ

ตอนนี้ผ่านมา 2 เดือนแล้ว.. เริ่มสำนึกแล้วครับ

วันแรกของการฝึกกอล์ฟ (16 มิ.ย.)
พี่ผมมาสอนพื้นฐานให้ครับ แกบอกว่าการที่ผมถนัดซ้ายแต่ตีไม้ขวาตอนแรกจะเรียนรู้ช้า
แต่ถ้าตีได้เมื่อไหร่จะตีไกลกว่าคนทั่วไป (คือไรวะ...ผมเองก็ไม่เข้าใจ)
เหล็กแรกที่ฝึกคือ P ครับ แต่ที่น่าตกใจที่สุดคือ "ลูกมันอยู่นิ่งๆ ทำไมผมตีไม่โดน"
ไม่โดนยังไม่เท่าไหร่ แต่บางไปตีโดนพื้นสะเทือนไปทั้งมือทั้งหลัง ยอมรับว่าเจ็บมากและไม่สนุกเลย
มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ สรุปวันแรกผมตีไปแค่ 200ลูก สิ่งที่ได้กลับมาในวันแรกก็คือ
 - อายผู้หญิงเลนข้างๆ มากครับ
 - มือเป็นแผลเหวอะหวะไปหมด
 - ผมไม่รู้สึกสนุกกับกีฬาชนิดนี้เลย

ระหว่างนี้พี่ให้พัก 2 วัน เนื่องจากระบมไปทั้งตัว แกบอกว่า กล้ามเนื้อบางส่วนไม่เคยใช้ก็ย่อมเป็นแบบนี้
ระหว่าง 2 วันที่พักผมเริ่มศึกษาเกี่ยวกับพื้นฐานการสวิง และ รายละเอียดอุปกรณ์ที่ได้มา
อันที่จริง เรื่องอุปกรณ์ผมต้องการคำนวนราคาไม้กอล์ฟที่ได้มา เพื่อจะได้เตรียมเงินไปคืนได้ถูกครับ..

อุปกรณ์ที่ผมได้มาเป็นชุดเหล็ก Diawings II จำนวน 10ไม้ ไฮบริดกับไดร์ฟเวอร์ Callaway Epic อย่างละอัน
พอรวมๆ ราคาดูแล้ว ประมาณ 8หมื่นกว่าบาท บวกถุงกอล์ฟอีกก็เป็นแสน
ผมถึงกับไม่รอหายเจ็บเลยครับ ออกไปสนามซ้อมเองในวันถัดไปตั้งแต่เช้าตรู่

สนามไดร์ฟครั้งที่ 2 (18 มิ.ย.)
ตีไป 550 ลูก เจ็บจนชา กลับมานั่งพักไม่ได้ พอนั่งพักแล้วกลับไปตีเมื่อไหร่จะเจ็บจนแทบปาไม้ทิ้ง
หลังจากดูวิดีโอในยูทูปไปแล้วก็เกิดความชัดเจนเรื่องวงสวิงมากขึ้น
เป้าหมายแรกที่ผมตั้งขึ้นก็คือ "วงสวิงข้าต้องดุแบบ แมคอิลลอย"
ตอนสวิงลมนี่รู้สึกถึงพลังสุดๆ ไปเลยครับ "เรานี่ช่างทรงพลังและหัวไวเหลือเกิน"
แต่พอเอาคลิปวิดีโอที่ถ่ายวงสวิงตัวเองมาดู.. เหมือนกบโดนน้ำร้อนลวกเลยครับ
สะเทือนใจกับวงตัวเองสุดๆ 
สิ่งที่ได้มาจากวันนี้คือ
 - จิตใจปวดร้าวจากสายตาที่พนักงานมองมาที่ผม (ตาเค้าดูเหมือนสมเพชผมมากอ่ะ)
 - ตั้งปณิธาน มีวงสวิงดุดันเหมือนพี่แมคอิลลอย
 - พลาสเตอร์แปะแผล เมื่อซื้อยกกล่องราคาถูกมาก (เอามาแปะนิ้วที่พอง)
 - เริ่มเรียนรู้กายถ่ายน้ำหนักจากขวาไปซ้าย
 

หลังจากไดร์ฟไป 2 ครั้ง บวกกับรับไม่ได้กับวงสวิงตัวเอง
ผมดูวิดีโอในยูทูปหนักมาก และสวิงขึ้นๆ ลงๆ อยู่หน้ากระจก 
คติในตอนนั้นก็คือ "ตีวืดไม่ว่า ลีลาต้องมาเต็มร้อย"
ระหว่างที่สวิงลมหน้ากระจก ผมใช้เหล็ก P ใส่ Cover สวิงไปมาโดยไม่ให้โดนพื้น
ในใจก็คิดว่า "น้องพนักงานที่สนามไดร์ฟจะต้องตะลึงกับวิวัฒนาการของผม"
จังหวะนั้นเองเผลอใส่แรงไปหน่อย ใบเหล็กมี Cover อยู่อัดลงไปที่พื้น กระเบื้องแตกครับ
โดนแฟนด่าอยู่ร่วม 2 ชั่วโมง แผนที่จะไปสนามไดร์ฟโชว์ให้น้องพนักงานดูก็เป็นอันยกเลิก
วันถัดมาผมต้องไปโฮมโปรซื้อกระเบื้องมาซ่อมแทน

สนามไดร์ฟครั้งที่ 3 (21 มิ.ย.)
ผมเดินเข้าสนามไดร์ฟ รู้สึกเหมือนจอมยุทธที่ไปฝึกวิชาอยู่ใต้น้ำตกมานานนับปี
งานนี้พี่มาดูด้วยครับ โดยจุดหลักที่พี่สอนก็คือ
"ไม้มันหนักจะตายอยู่แล้ว แค่ปล่อยมันลงธรรมดา ด้วยน้ำหนักตัวมัน ก็ตีโดนลูกไปไกลแล้ว"
พอลองทำดู ปรากฎว่าระยะที่ได้แทบจะไม่ต่างจากวง แมลอิลลอยเวอร์ชั่น 1 ของผมเลย
ทั้งๆ ที่ผมแทบไม่ได้ออกแรงเลยด้วยซ้ำ เป็นครั้งแรกที่ผมตีเหล็ก P ได้ระยะเกิน 100 หลา
ผมทำซ้ำไปเรื่อยๆ โดนบ้าง ท็อปบ้าง ฉึกบ้าง ปะปนกันไป แต่ที่แน่ๆ 
"เวลาที่ไม้กระทบลูกถูกจังหวะ มันช่างฟินเหลือเกิน"
ครอบครัวผมจะต้องภูมิใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้..