"เสียงเพรียกจากรอยแยกมิติ - Echoes from the Dimensional Rift" by Empty Horizon
Type : Sci-fi , Horror , Isekai

เสียงเพรียกจากรอยแยกมิติ
บทที่ ๓: เงาที่ทอดยาว
แสงสีแดงบนหน้าจอกะพริบถี่ขึ้นอย่างต่อเนื่อง เสียงสัญญาณเตือนดังแผ่วๆ ราวกับเสียงกระซิบที่ดังมาจากส่วนลึกของเครื่องจักรกล สมคิดและหมวดรุตม์ยืนนิ่ง จ้องมองข้อความบนหน้าจอที่เปลี่ยนไป
"กำลังรับข้อมูล... 7%... 15%... 28%..."
ตัวเลขเปอร์เซ็นต์เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ แต่ละครั้งที่ตัวเลขเปลี่ยนไป ความตึงเครียดในห้องใต้ดินก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ราวกับว่าพวกเขากำลังรอคอยการเปิดเผยความลับอันดำมืดที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ซากปรักหักพังของโรงเรียนร้างแห่งนี้
"มันกำลังดาวน์โหลดอะไรบางอย่าง" สมคิดกระซิบเสียงเบา ดวงตาไม่ละจากหน้าจอ
"ข้อมูลอะไรกันครับผู้กอง?" หมวดรุตม์ถามด้วยความสงสัย
สมคิดส่ายหน้า "ผมไม่รู้... แต่มันต้องเกี่ยวข้องกับสัญญาณประหลาดที่เราตรวจจับได้แน่ๆ"
ในขณะที่พวกเขากำลังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ ทันใดนั้นเอง แสงสว่างสีน้ำเงินเรืองรองที่แผ่นโลหะทรงกลมบนโต๊ะก็เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง ลวดลายสลักเสลาที่ซับซ้อนบนแผ่นโลหะนั้นเปล่งประกายออกมา ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลเวียนอยู่ภายใน
สมคิดและหมวดรุตม์หันไปมองแผ่นโลหะนั้นด้วยความตกตะลึง ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันตั้งตัว แสงสีน้ำเงินก็พุ่งวาบออกมาจากแผ่นโลหะ ส่องสว่างไปทั่วทั้งห้องใต้ดินจนแสบตา
ภาพที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาในเสี้ยววินาทีนั้น ราวกับภาพหลอนจากห้วงฝันอันบิดเบี้ยว พวกเขาเห็นเงาร่างประหลาดที่บิดเบือน ผสานรวมกับแสงสีน้ำเงิน ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังจะถูกปลดปล่อยออกมาจากอีกมิติหนึ่ง
แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ แสงสีน้ำเงินหายไป ความเงียบกลับคืนมาปกคลุมห้องใต้ดินอีกครั้ง มีเพียงแสงไฟฉายในมือของสมคิดที่ส่องสว่างนำทาง
"เมื่อกี้... พวกเราเห็นอะไรกันครับ?" หมวดรุตม์ถามด้วยน้ำเสียงตะลึงงัน
สมคิดขมวดคิ้วมุ่น เขาเองก็ไม่แน่ใจในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น มันรวดเร็วและเหนือความคาดหมายจนเกินกว่าจะประมวลผลได้ทัน
"ผมไม่รู้... แต่ผมคิดว่า... เราอาจจะเพิ่งเปิดประตูบางอย่าง" สมคิดตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ทันใดนั้นเอง เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังชัดเจนกว่าเดิม ราวกับมีใครบางคนกระซิบอยู่ข้างหูของพวกเขา
"...พวก...เจ้า...มา...ถึง...แล้ว..."
เสียงนั้นเย็นเยียบและสั่นสะท้าน ราวกับเสียงกระซิบของวิญญาณที่ถูกกักขังอยู่ในสถานที่แห่งนี้
สมคิดและหมวดรุตม์หันหลังชนกัน สอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ห้องใต้ดินที่มืดมิด พวกเขารู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น บางสิ่งที่กำลังจับจ้องมองพวกเขาอยู่จากเงามืด
"ใครน่ะ! ออกมา!" สมคิดตะโกนเสียงดัง ก้องกังวานไปทั่วห้องใต้ดิน
ความเงียบคือคำตอบ มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาเองที่ดังชัดเจน
"เราไม่ได้อยู่คนเดียวแน่ๆ" หมวดรุตม์กระซิบ
"ผมรู้" สมคิดตอบ "ไอ้เสียงนั่น... มันมาจากไหน?"
ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่นั้นเอง เงาดำทะมึนก็ปรากฏขึ้นที่มุมหนึ่งของห้อง มันค่อยๆ เคลื่อนตัวออกมาจากความมืด ราวกับความมืดนั้นจับตัวกันเป็นรูปร่าง
เงาร่างนั้นสูงใหญ่และบิดเบี้ยว ไม่มีรายละเอียดที่ชัดเจน ราวกับมันถูกสร้างขึ้นจากความมืดมิดเอง มันเคลื่อนที่อย่างเงียบเชียบ แต่แฝงไว้ด้วยความน่าสะพรึงกลัวอย่างประหลาด
สมคิดยกปืนพกในมือขึ้น เล็งไปยังเงาร่างนั้นด้วยมือที่สั่นเทา
"หยุด! อย่าเข้ามาใกล้!" เขาคำรามเสียงดัง
เงาร่างนั้นไม่ตอบสนอง มันยังคงเคลื่อนที่เข้ามาอย่างช้าๆ แต่แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นที่น่าหวาดหวั่น
"หมวดรุตม์! เตรียมตัว!" สมคิดสั่งเสียงเข้ม
หมวดรุตม์ยกปืนไรเฟิลที่สะพายอยู่ขึ้น เล็งไปยังเป้าหมายเดียวกัน
เมื่อเงาร่างนั้นเข้ามาใกล้พอสมควร สมคิดก็ตัดสินใจเหนี่ยวไก
เปรี้ยง! เปรี้ยง!
เสียงปืนดังสนั่นก้องกังวานไปทั่วห้องใต้ดิน แสงแฟลชจากปากกระบอกปืนสว่างวาบขึ้นในความมืดมิด
กระสุนสองนัดพุ่งเข้าปะทะกับเงาร่างนั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้สมคิดและหมวดรุตม์ต้องตกตะลึง
กระสุนทะลุผ่านเงาร่างนั้นไปราวกับว่ามันไม่มีตัวตน ไม่มีเลือด ไม่มีร่องรอยของความเสียหาย เงาร่างนั้นยังคงเคลื่อนที่เข้ามา ราวกับกระสุนเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน
ความหวาดกลัวเริ่มกัดกินจิตใจของทั้งสองคน พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์หรือความเข้าใจในโลกที่พวกเขาเคยรู้จัก
"มัน... มันไม่เป็นอะไรเลย!" หมวดรุตม์อุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนก
"ยิงอีก!" สมคิดสั่งเสียงเครียด เขาเหนี่ยวไกปืนพกซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระสุนหลายนัดพุ่งเข้าใส่เงาร่างนั้น แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม
เงาร่างนั้นยังคงเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ เงาที่ทอดยาวของมันเริ่มปกคลุมร่างของสมคิดและหมวดรุตม์ ราวกับความมืดกำลังจะกลืนกินพวกเขาเข้าไป
ในขณะที่ความหวาดกลัวกำลังเข้าครอบงำจิตใจของพวกเขา เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันอยู่ใกล้มาก จนพวกเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจเย็นเยียบที่ข้างหู
"...พวก...เจ้า...จะ...เป็น...หนึ่ง...เดียว...กับ...เรา..."
แล้วเงาร่างนั้นก็เข้าประชิดตัวพวกเขา ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับถูกแช่แข็งจากภายใน ความมืดมิดโอบล้อมพวกเขาไว้ทุกทิศทาง...
 
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ อัพเดทตอนทุกวัน อ่านฟรีครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.readawrite.com/a/4b66c71699853964b10d6753ac3d41d0