"เสียงเพรียกจากรอยแยกมิติ - Echoes from the Dimensional Rift" by Empty Horizon
Type : Sci-fi , Horror , Isekai
บทที่ ๑: ความจริงในเงามืด
ลมหนาวปลายเดือนพฤศจิกายนพัดหวีดหวิว สอดแทรกผ่านรอยแตกของกำแพงคอนกรีตเก่าคร่ำครึของโรงเรียนร้าง B6 ราวกับเสียงกระซิบแผ่วเบาที่พยายามจะเปิดเผยความลับบางอย่าง แสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่สาดส่องลอดช่องโหว่บนหลังคาลงมาเป็นลำ แทรกผ่านฝุ่นละอองที่ลอยคว้าง ราวกับลำแสงที่ฉีกผ่านม่านหมอกแห่งความทรงจำ
ภายในห้องโถงใหญ่ที่เคยเป็นโรงยิม เสียงฝีเท้าแผ่วเบาของนายทหารหนุ่ม "สมคิด" ย่ำลงบนพื้นซีเมนต์ที่แตกร้าว ก้องกังวานอย่างวังเวง เขาอยู่ในชุดทหารพรางทะเลทรายที่ดูขัดตาเมื่ออยู่ในอาคารร้างเช่นนี้ ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วเข้มสำรวจไปรอบด้านอย่างระมัดระวัง ราวกับกำลังมองหาบางสิ่งที่ซ่อนเร้น หรือบางสิ่งที่กำลังจับจ้องมองเขากลับมา
กลิ่นอับชื้นของความเก่าแก่ กลิ่นสนิมจากโครงเหล็กที่ผุกร่อน และกลิ่นแปลกประหลาดที่เจือจางจนแทบไม่ได้กลิ่น ลอยปะปนอยู่ในอากาศ มันเป็นกลิ่นที่สมคิดไม่คุ้นเคย กลิ่นที่กระตุ้นประสาทสัมผัสให้ตื่นตัว ราวกับมีบางสิ่งที่ไม่ถูกต้องซ่อนอยู่ในเงามืดเหล่านี้
เขาเดินลัดเลาะผ่านซากโต๊ะเก้าอี้ที่ล้มระเนระนาด กระดานดำที่เต็มไปด้วยร่องรอยขีดเขียนเลือนราง ราวกับภาพวาดจากความทรงจำที่จางหายไปตามกาลเวลา ความเงียบที่ปกคลุมสถานที่แห่งนี้หนักอึ้ง ราวกับมีใครบางคนกลั้นหายใจอยู่ สมคิดสัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง ความรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องมองจากทุกทิศทาง แม้ว่าในสายตาของเขาจะไม่ปรากฏสิ่งมีชีวิตใดๆ เลยก็ตาม
ในมือขวาของสมคิดถือปืนพก Glock 19 ไว้อย่างมั่นคง นิ้วชี้วางอยู่ข้างไกปืน พร้อมที่จะตอบโต้ทุกภัยคุกคามที่อาจปรากฏขึ้น เขามิได้มาที่นี่โดยลำพัง หากแต่มาพร้อมกับภารกิจลับ ภายใต้ชื่อรหัส "WhisperNet" โครงการที่ถูกปกปิดไว้ภายใต้เงามืดของความมั่นคงแห่งชาติ
จุดประสงค์ของภารกิจนี้คือการเข้าตรวจสอบอาคาร B6 ซึ่งถูกทิ้งร้างมานานหลายปี แต่กลับมีรายงานการตรวจจับสัญญาณแปลกประหลาดบางอย่าง สัญญาณที่ไม่สามารถระบุแหล่งที่มาได้ สัญญาณที่กระซิบกระซาบอยู่ในความถี่ที่ไม่มีใครเคยรู้จัก
สมคิดหยุดอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ที่ขึ้นสนิมเกรอะกรัง มันถูกปิดตายด้วยโซ่เส้นหนาและแม่กุญแจขนาดใหญ่ เขาส่งสัญญาณมือให้ "หมวดรุตม์" นายทหารอีกคนที่ติดตามมาเงียบๆ ให้เข้ามาใกล้
หมวดรุตม์เป็นนายทหารร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำแดด ดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยว เขาเชี่ยวชาญด้านการงัดแงะและทำลายสิ่งกีดขวาง ในมือของเขามีชุดเครื่องมือขนาดเล็ก แต่ทรงประสิทธิภาพ
"มีอะไรผิดปกติไหมครับผู้กอง?" หมวดรุตม์กระซิบถามเสียงเบา
สมคิดส่ายหน้า "ยังไม่แน่ใจ แต่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล ระวังตัวไว้"
หมวดรุตม์พยักหน้าเข้าใจ เขาเริ่มลงมือกับแม่กุญแจอย่างคล่องแคล่ว เสียงโลหะกระทบกันเบาๆ ในความเงียบวังเวงนั้น กลับดังราวกับเสียงฟ้าร้อง
ในขณะที่หมวดรุตม์กำลังง่วนอยู่กับการปลดโซ่ สมคิดกวาดสายตามองไปรอบๆ อีกครั้ง ทันใดนั้นเอง ที่มุมมืดด้านหลังเสาขนาดใหญ่ สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง... เงาตะคุ่มที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหายลับเข้าไปในความมืดมิด
หัวใจของสมคิดเต้นกระหน่ำ เขากระชับปืนในมือแน่นขึ้น
"เมื่อกี้คุณเห็นอะไรไหม หมวด?" เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
หมวดรุตม์เงยหน้าขึ้น มองตามทิศทางที่สายตาของสมคิดจับจ้อง "ไม่ครับผู้กอง ผมไม่ได้เห็นอะไร"
"ผมเห็น... เงา มันเคลื่อนไหว" สมคิดยืนยัน "มันเร็วมาก"
หมวดรุตม์ขมวดคิ้ว "อาจจะเป็นหนู หรือแมวป่าที่เข้ามาอาศัยอยู่ในนี้ก็ได้ครับ"
"ไม่ใช่" สมคิดปฏิเสธอย่างหนักแน่น "มันไม่ใช่สัตว์ ผมมั่นใจ"
ในที่สุด โซ่ก็ถูกปลดออก หมวดรุตม์ผลักประตูเหล็กให้เปิดออกอย่างช้าๆ เกิดเสียงครืดคราดน่าขนลุก
ความมืดมิดปกคลุมอยู่ภายใน ราวกับปากของสัตว์ร้ายที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งที่ย่างกรายเข้าไป กลิ่นอับชื้นรุนแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก
สมคิดพยักหน้าเป็นสัญญาณให้หมวดรุตม์ตามเข้ามา พวกเขาก้าวเท้าเข้าไปในความมืดทีละก้าวอย่างระมัดระวัง ปืนในมือถูกยกขึ้นพร้อมใช้งาน แสงไฟฉายขนาดเล็กถูกเปิดขึ้น สาดส่องไปในความมืด สร้างเงาที่บิดเบี้ยวและน่าหวาดหวั่น
พวกเขาเดินลึกเข้าไปในอาคารร้าง ผ่านห้องเรียนที่โต๊ะเก้าอี้ล้มคว่ำ หนังสือเรียนเก่าๆ กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ผนังห้องเต็มไปด้วยร่องรอยการขีดเขียนของเด็กนักเรียนในอดีต ราวกับเสียงกระซิบจากความทรงจำที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในความเงียบ
แล้วพวกเขาก็มาถึงห้องที่อยู่ลึกที่สุดของอาคาร ห้องที่มีประตูเหล็กหนาแน่นและมีกลไกการล็อคที่ซับซ้อนกว่าประตูบานอื่นๆ
"นี่แหละครับผู้กอง จากรายงานบอกว่าสัญญาณประหลาดถูกตรวจจับได้จากห้องนี้" หมวดรุตม์กระซิบ
สมคิดพยักหน้า เขาใช้มือสัมผัสประตูเหล็ก มันเย็นเยียบและสากมือ ราวกับสัมผัสกับความตาย
"เตรียมเครื่องมือ" สมคิดสั่งเสียงเบา
หมวดรุตม์หยิบเครื่องมือสำหรับเปิดประตูออกมา ในขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการทำงาน สมคิดก็สำรวจรอบๆ ห้องอีกครั้ง แสงไฟฉายของเขาสาดส่องไปทั่วทุกซอกทุกมุม
ทันใดนั้นเอง แสงไฟฉายก็ไปหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง บนพื้นซีเมนต์ที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ ปรากฏร่องรอยบางอย่าง... รอยเท้า
ไม่ใช่รอยเท้าของมนุษย์...
มันมีขนาดใหญ่กว่ามาก และมีลักษณะประหลาด นิ้วเท้าเรียวยาวและมีกรงเล็บแหลมคม ราวกับรอยเท้าของสัตว์ร้ายในฝันร้าย
สมคิดเบิกตากว้าง หัวใจของเขาเต้นรัวแรง ความรู้สึกหวาดหวั่นเย็นเยียบแล่นปราดไปทั่วร่าง
"หมวดรุตม์!" เขากระซิบเรียกเสียงดัง
หมวดรุตม์เงยหน้าขึ้น มองตามสายตาของสมคิดไปยังรอยเท้าประหลาดนั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างเช่นกัน ความตกตะลึงปรากฏบนใบหน้า
"นี่มัน..." หมวดรุตม์อุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
ในขณะนั้นเอง เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นมาจากความมืดมิดรอบตัวพวกเขา
"...มา...หา...เรา..."
เสียงนั้นแหบแห้ง เย็นเยียบ และสั่นสะท้าน ราวกับเสียงกระซิบจากยมโลก
สมคิดและหมวดรุตม์แข็งทื่อราวกับถูกสาป ปืนในมือสั่นระริก ความหวาดกลัวกัดกินจิตใจของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาไม่ได้อยู่ลำพังในโรงเรียนร้างแห่งนี้... และสิ่งที่อยู่ร่วมกับพวกเขานั้น ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคาดคิด...
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ อัพเดทตอนทุกวัน อ่านฟรีครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.readawrite.com/a/4b66c71699853964b10d6753ac3d41d0
"เสียงเพรียกจากรอยแยกมิติ - Echoes from the Dimensional Rift"
Type : Sci-fi , Horror , Isekai
บทที่ ๑: ความจริงในเงามืด
ลมหนาวปลายเดือนพฤศจิกายนพัดหวีดหวิว สอดแทรกผ่านรอยแตกของกำแพงคอนกรีตเก่าคร่ำครึของโรงเรียนร้าง B6 ราวกับเสียงกระซิบแผ่วเบาที่พยายามจะเปิดเผยความลับบางอย่าง แสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่สาดส่องลอดช่องโหว่บนหลังคาลงมาเป็นลำ แทรกผ่านฝุ่นละอองที่ลอยคว้าง ราวกับลำแสงที่ฉีกผ่านม่านหมอกแห่งความทรงจำ
ภายในห้องโถงใหญ่ที่เคยเป็นโรงยิม เสียงฝีเท้าแผ่วเบาของนายทหารหนุ่ม "สมคิด" ย่ำลงบนพื้นซีเมนต์ที่แตกร้าว ก้องกังวานอย่างวังเวง เขาอยู่ในชุดทหารพรางทะเลทรายที่ดูขัดตาเมื่ออยู่ในอาคารร้างเช่นนี้ ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วเข้มสำรวจไปรอบด้านอย่างระมัดระวัง ราวกับกำลังมองหาบางสิ่งที่ซ่อนเร้น หรือบางสิ่งที่กำลังจับจ้องมองเขากลับมา
กลิ่นอับชื้นของความเก่าแก่ กลิ่นสนิมจากโครงเหล็กที่ผุกร่อน และกลิ่นแปลกประหลาดที่เจือจางจนแทบไม่ได้กลิ่น ลอยปะปนอยู่ในอากาศ มันเป็นกลิ่นที่สมคิดไม่คุ้นเคย กลิ่นที่กระตุ้นประสาทสัมผัสให้ตื่นตัว ราวกับมีบางสิ่งที่ไม่ถูกต้องซ่อนอยู่ในเงามืดเหล่านี้
เขาเดินลัดเลาะผ่านซากโต๊ะเก้าอี้ที่ล้มระเนระนาด กระดานดำที่เต็มไปด้วยร่องรอยขีดเขียนเลือนราง ราวกับภาพวาดจากความทรงจำที่จางหายไปตามกาลเวลา ความเงียบที่ปกคลุมสถานที่แห่งนี้หนักอึ้ง ราวกับมีใครบางคนกลั้นหายใจอยู่ สมคิดสัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง ความรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องมองจากทุกทิศทาง แม้ว่าในสายตาของเขาจะไม่ปรากฏสิ่งมีชีวิตใดๆ เลยก็ตาม
ในมือขวาของสมคิดถือปืนพก Glock 19 ไว้อย่างมั่นคง นิ้วชี้วางอยู่ข้างไกปืน พร้อมที่จะตอบโต้ทุกภัยคุกคามที่อาจปรากฏขึ้น เขามิได้มาที่นี่โดยลำพัง หากแต่มาพร้อมกับภารกิจลับ ภายใต้ชื่อรหัส "WhisperNet" โครงการที่ถูกปกปิดไว้ภายใต้เงามืดของความมั่นคงแห่งชาติ
จุดประสงค์ของภารกิจนี้คือการเข้าตรวจสอบอาคาร B6 ซึ่งถูกทิ้งร้างมานานหลายปี แต่กลับมีรายงานการตรวจจับสัญญาณแปลกประหลาดบางอย่าง สัญญาณที่ไม่สามารถระบุแหล่งที่มาได้ สัญญาณที่กระซิบกระซาบอยู่ในความถี่ที่ไม่มีใครเคยรู้จัก
สมคิดหยุดอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ที่ขึ้นสนิมเกรอะกรัง มันถูกปิดตายด้วยโซ่เส้นหนาและแม่กุญแจขนาดใหญ่ เขาส่งสัญญาณมือให้ "หมวดรุตม์" นายทหารอีกคนที่ติดตามมาเงียบๆ ให้เข้ามาใกล้
หมวดรุตม์เป็นนายทหารร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำแดด ดวงตาคมกริบราวกับเหยี่ยว เขาเชี่ยวชาญด้านการงัดแงะและทำลายสิ่งกีดขวาง ในมือของเขามีชุดเครื่องมือขนาดเล็ก แต่ทรงประสิทธิภาพ
"มีอะไรผิดปกติไหมครับผู้กอง?" หมวดรุตม์กระซิบถามเสียงเบา
สมคิดส่ายหน้า "ยังไม่แน่ใจ แต่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล ระวังตัวไว้"
หมวดรุตม์พยักหน้าเข้าใจ เขาเริ่มลงมือกับแม่กุญแจอย่างคล่องแคล่ว เสียงโลหะกระทบกันเบาๆ ในความเงียบวังเวงนั้น กลับดังราวกับเสียงฟ้าร้อง
ในขณะที่หมวดรุตม์กำลังง่วนอยู่กับการปลดโซ่ สมคิดกวาดสายตามองไปรอบๆ อีกครั้ง ทันใดนั้นเอง ที่มุมมืดด้านหลังเสาขนาดใหญ่ สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง... เงาตะคุ่มที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหายลับเข้าไปในความมืดมิด
หัวใจของสมคิดเต้นกระหน่ำ เขากระชับปืนในมือแน่นขึ้น
"เมื่อกี้คุณเห็นอะไรไหม หมวด?" เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
หมวดรุตม์เงยหน้าขึ้น มองตามทิศทางที่สายตาของสมคิดจับจ้อง "ไม่ครับผู้กอง ผมไม่ได้เห็นอะไร"
"ผมเห็น... เงา มันเคลื่อนไหว" สมคิดยืนยัน "มันเร็วมาก"
หมวดรุตม์ขมวดคิ้ว "อาจจะเป็นหนู หรือแมวป่าที่เข้ามาอาศัยอยู่ในนี้ก็ได้ครับ"
"ไม่ใช่" สมคิดปฏิเสธอย่างหนักแน่น "มันไม่ใช่สัตว์ ผมมั่นใจ"
ในที่สุด โซ่ก็ถูกปลดออก หมวดรุตม์ผลักประตูเหล็กให้เปิดออกอย่างช้าๆ เกิดเสียงครืดคราดน่าขนลุก
ความมืดมิดปกคลุมอยู่ภายใน ราวกับปากของสัตว์ร้ายที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งที่ย่างกรายเข้าไป กลิ่นอับชื้นรุนแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก
สมคิดพยักหน้าเป็นสัญญาณให้หมวดรุตม์ตามเข้ามา พวกเขาก้าวเท้าเข้าไปในความมืดทีละก้าวอย่างระมัดระวัง ปืนในมือถูกยกขึ้นพร้อมใช้งาน แสงไฟฉายขนาดเล็กถูกเปิดขึ้น สาดส่องไปในความมืด สร้างเงาที่บิดเบี้ยวและน่าหวาดหวั่น
พวกเขาเดินลึกเข้าไปในอาคารร้าง ผ่านห้องเรียนที่โต๊ะเก้าอี้ล้มคว่ำ หนังสือเรียนเก่าๆ กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ผนังห้องเต็มไปด้วยร่องรอยการขีดเขียนของเด็กนักเรียนในอดีต ราวกับเสียงกระซิบจากความทรงจำที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในความเงียบ
แล้วพวกเขาก็มาถึงห้องที่อยู่ลึกที่สุดของอาคาร ห้องที่มีประตูเหล็กหนาแน่นและมีกลไกการล็อคที่ซับซ้อนกว่าประตูบานอื่นๆ
"นี่แหละครับผู้กอง จากรายงานบอกว่าสัญญาณประหลาดถูกตรวจจับได้จากห้องนี้" หมวดรุตม์กระซิบ
สมคิดพยักหน้า เขาใช้มือสัมผัสประตูเหล็ก มันเย็นเยียบและสากมือ ราวกับสัมผัสกับความตาย
"เตรียมเครื่องมือ" สมคิดสั่งเสียงเบา
หมวดรุตม์หยิบเครื่องมือสำหรับเปิดประตูออกมา ในขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการทำงาน สมคิดก็สำรวจรอบๆ ห้องอีกครั้ง แสงไฟฉายของเขาสาดส่องไปทั่วทุกซอกทุกมุม
ทันใดนั้นเอง แสงไฟฉายก็ไปหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง บนพื้นซีเมนต์ที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ ปรากฏร่องรอยบางอย่าง... รอยเท้า
ไม่ใช่รอยเท้าของมนุษย์...
มันมีขนาดใหญ่กว่ามาก และมีลักษณะประหลาด นิ้วเท้าเรียวยาวและมีกรงเล็บแหลมคม ราวกับรอยเท้าของสัตว์ร้ายในฝันร้าย
สมคิดเบิกตากว้าง หัวใจของเขาเต้นรัวแรง ความรู้สึกหวาดหวั่นเย็นเยียบแล่นปราดไปทั่วร่าง
"หมวดรุตม์!" เขากระซิบเรียกเสียงดัง
หมวดรุตม์เงยหน้าขึ้น มองตามสายตาของสมคิดไปยังรอยเท้าประหลาดนั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างเช่นกัน ความตกตะลึงปรากฏบนใบหน้า
"นี่มัน..." หมวดรุตม์อุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
ในขณะนั้นเอง เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นมาจากความมืดมิดรอบตัวพวกเขา
"...มา...หา...เรา..."
เสียงนั้นแหบแห้ง เย็นเยียบ และสั่นสะท้าน ราวกับเสียงกระซิบจากยมโลก
สมคิดและหมวดรุตม์แข็งทื่อราวกับถูกสาป ปืนในมือสั่นระริก ความหวาดกลัวกัดกินจิตใจของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาไม่ได้อยู่ลำพังในโรงเรียนร้างแห่งนี้... และสิ่งที่อยู่ร่วมกับพวกเขานั้น ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคาดคิด...
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่ครับ อัพเดทตอนทุกวัน อ่านฟรีครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้