ภาวนาไปแล้ว มันจะเป็นในลักษณะที่ว่า จิตมันจะยุแหย่ให้ไปหยิบฉวยเป็นตัวเป็นตน ให้ไปหยิบฉวยเอาจิตมาเล่นในสิ่งต่างๆ
แต่ตั้งต้นการภาวนาถูกแต่ผมผิดตรงนี้ พออาการเหล่านี้มันโผล่ขึ้นมา ก็จะเป็นในลักษณะที่ไปหยิบฉวยอรูปฌานมา
และไล่ดับไปทีละอย่าง เอารูปมาทำนั่นนี่ ซึ่งตรงจุดนี้มันทำให้เละ เเละไม่ลุซึ่งสักกายทิฏฐิเสียที่ การภวนาจึงผิดและพาวนลูป
ด้วยทิฏฐิต่างๆ จึบอาศัยการกำหนดจิตที่มันส่าย ซัดเข้าไปในส่วนทีมันกำเริบกลับตรงๆ
จึงเห็นว่า สมาธิทช ต้องแต่ รูป ถึง อรูป เมื่อจิตเป็นสุญตาแลัว มันมีรสชาติเดียวกันหมดไม่มีสิ่งใดต่างกัน
จึงทำให้ผมรัสึกโง่ และ โกธรตัวเองเป็นอย่างมากที่หลงไปในคลองทิฏฐิเสีย
เพราะการภาวนาไม่พ้นสักกายทิฏฐิ แต่แรก

แต่ว่าพอกลับหนดทำไปด้วยวิธีที่ถูกต้อง กลับมรตัวที่มันหลงเหลือมีสิ่งคั่งค้าง อาศัยกำหนดรู้
จึงพบว่า มันเป็นอาการของวิบาก ที่มำให้บรรลุไม่ได้ในภพนี้ ไ้อ้อากาาวิบากนี้มันก็เห็นชัดเจน
ไม่ได้ไปปรุงแต่ง ไอ้ติ่งที่มันเหลืออยู่นี่เลยครับ แต่มันพาตีกลับมา แต่ไม่ได้รู้สึก สุข หรือ ทุกข์ใดๆกลับมัน