ผมอายุ35ปี เริ่มต้นชีวิตผมมีแต่เรื่องเครียดๆ แล้วเก็บมาคิด คิดจนนอนไม่หลับ ผมปรับตัวเองให้ใช้ชีวิตแบบเลิกงานกลับบ้าน กินเหล้าพอได้เคลิ้มๆฟังเรื่องเล่าในยูทูปบ้าง เพื่อในนอนหลับ จนเริ่มนอนง่ายขึ้น ใช้ชีวิตแบบวนหลูบแบบนี้มาตลอด4-5ปี ลืมบอกไปผมแทบจะไม่มีเพื่อนเลย ครอบครัวก็ไม่มีใครสนใจเรา เคยระบายให้เพื่อนฟัง แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นเลย เรารับรู้ได้ว่าในวงเพื่อนนั้นไม่ใช่ที่ของเรา ผมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว ขนาดลูกเรายังไม่สนิทกับเราเลย กำลังใจเรามีน้อยมาก เราคิดว่าเราไร้ค่ามาก เราทำตัวไม่สนโลก จนเป็นคนความจำสั้น ลืมอะไรง่ายมากเป็นเพราะช่วงแรกๆเราฝึกทำตัวให้ลืมเรื่องเครียดๆ จนสมองมันไม่คอยจำเรื่องเครียดแล้วพาลลืมเรื่องอื่นๆไปด้วยอัตโนมัติ ทำตัวอยู่ไปวันๆ ไม่เดือดร้อนใคร ไม่เข้าสังคม ชอบพูดคนเดียวในใจ ปรึกษาตัวเอง ตั้งคำถาม1ข้อแล้วตอบหลายๆข้อแล้วเลือกเอาข้อที่ดีที่สุดในความเป็นจริงแล้วก็ตัดสินใจ ชีวิตแค่ทนให้มันผ่านไปวันๆ วันไหนมีเรื่องดีเข้ามาบ้างก็ดี คิดน้อยใจก็ร้องไห้คนเดียวบ้าง