คือผมเป็นทหารเกณฑ์2ปีตอนนี้เป็นมา6เดือนแล้วผมยังไม่ชินกับการอยู่ที่นี่เลย ผมคิดถึงบ้านผมคิดถึงแฟนมากๆ บางครั้งคิดถึงจนร้องไห้เลยก็มี พอได้คุยกันมันก็พอทุเลาลงไปบ้างแต่พอวางสาย ผมกลับคิดถึงอีกคิดถึงมากๆ คิดถึงจนนอนไม่หลับเลย ต้องนอนร้องไห้อยคนเดียวตี3ตี4 พอหลับไปก็ต้องตื่นตี5 บางครั่งง่วงข่มตานอน แต่ก็นอนไม่หลับมันคิดมากจนปวดหัวเลย หลับก็หลับไม่สนิท ผมใม่อยากงอแงไม่อยากทำให้เธอเป็นห่วง ไม่อยากให้เธอคิดมากแต่ใจผมนี่แทบขาดใจลงไปทุกวันๆ พอได้กลับบ้านมันก็โอเคขึ้นหลับสนิทไม่คิดมาก แต่ผมอยากจัดการกับตอนที่ต้องมาทำหน้าที่ตั้ง40วัน  ผมจะอยู่แลบนี้ไม่ได้ร่างกายจะไม่ไหวอยู่แล้ว เจอแดดร้อนๆก็หน้ามืด หลายครั้งผมพยายามทำตัวแข้มแข็ง แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลย บังคับสมองไม่ได้เลย ยิ่งดึกยิ่งคิดถึงมากๆ ผมรักแฟนผมมากเลย ทำไมคนสองคนต้องห่างกันด้วย เธอเป็นกำลังใจเดียวที่ผมมีเลย ถ้าขาดเธอไปผมคงอยู่ไม่ได้ ผมเลยพยายามไม่งอแงไง เพราะแต่ละวันเธอเองก็คงเหนื่อยมามากแล้ว ถ้าต้องมาแบกรับอะไรจากผมอีกเธอคงเหนื่อยมากแน่ๆ ผมควรทำไงดี ควรทำไงดี ให้อยู่ได้ใน40วันที่ต้องห่างกัน พยายามคิดบวกก็ได้แปปเดียว ก็กลับมาคิดถึงเป็นห่วงเธอตลอด ผมอ่อนแอเกินไปหรอ ผมเป็นไรของผมเนี่ยไม่ชอบตัวเองแบบนี้เลย บางครั้งไม่ได้คุยกันนี่ใจแทบสลาย ทำไมมันทรมานแบบนี้ความคิดถึง ทำไมฟ้าต้องแกล้งกันด้วยจะพิสูจน์อะไรก็ให้มันเบาๆหน่อยก็ไม่ได้ ต้องดรอปเรียนไว้อีกตังสองปี กลับไปเรียนเพื่อนก็จบหมดแล้ว เงินก็ได้น้อยไม่พอใช้จ่าย งานก็หนัก หัวหน้าก็เห็นแก่ตัวอยากได้แต่ผลประโยชน์ ใช้งานอย่างกับทาส ผมเครียดจะสมองจะแตกตายอยู่แล้ว อยากกอดแฟนมาก ผมควรใช้ยาหรือเปล่าหรือควรพบแพทย์ กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวันแต่ละคืนนี่แทบจะขาดใจ วันนี้เครียดมากเลยต้องมาระบายยังไงก็ขอบคุณครับที่เสียเวลาอ่าน ช่วยแนะนำผมทีครับ