ข้างบ้านของฉันในวัยเด็ก ห่างออกไปประมาณ 300 เมตร เป็นโรงกลึง ทำอุปกรณ์อะไรสักอย่างเกี่ยวกับรถไถ ฉันไม่รู้รายละเอียดมากนัก เพราะถูกห้ามไม่ให้ไปเล่นแถวนั้น  

     อาม่า อากง คงจะเกรงว่าหลานสาวจะเกิดอันตราย  จากบรรดาชายหนุ่มคนงานที่มีมากมายในโรงกลึงนั้น

     แต่มาคิดดูอีกที บ้านฉันเป็นร้านขายของ ลูกค้าบางส่วนก็คือ คนงานพวกนั้นแหละ
เวลาฉันช่วยขายของหน้าร้านก็ยังต้องเจอพวกเขาอยู่ดี แต่จะด้วยเหตุผลอย่างไรก็ช่างเถอะ มันผ่านมานานแล้ว วันนี้ฉันมาเล่าเรื่องอาหาร

    ที่ข้างโรงกลึงมีร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่ง คนแถวนั้นเรียกกันว่า “ร้านป้า” ฉันจะได้ลิ้มลองอาหารรสมือป้า ก็ต่อเมื่อแม่หรือเตี่ยพาไปกิน มีอาหารที่ฉันติดใจ คือ ผัดกะเพรากุ้ง

     ป้าจะใช้กุ้งตัวโต ปอกเปลือก ล้างสะอาด ลวกน้ำร้อนก่อนผัด เพื่อที่กุ้งจะได้ไม่ต้องผ่านความร้อนมากๆ ตอนผัดจึงทำให้เนื้อกุ้งยังนุ่มเด้งอยู่

     สับพริกแห้งกับกระเทียมรวมกัน นำไปผัดในกระทะมีน้ำมันหมูร้อน ๆ ที่ป้าเปิดไฟเตาแก๊สรอไว้แล้ว
      เสียงดัง ฉ่า ทันทีที่พริกกับกระเทียมกระทบผิวกระทะ ตามด้วยควันคลุ้งสีขาว และเสียงจามของคนรอบ ๆ  เมื่อกลิ่นฉุนแตะจมูก

     จากนั้นป้าโยนกุ้งลวกลงไป ใช้คำว่าโยนเพราะป้าเปิดไฟแรงมาก จนเปลวไฟสีฟ้าอมส้ม ลามเลียอยู่รอบกระทะนั้น  ที่มาของกลิ่นหอมกระทะในอาหารของป้า

     ป้าคว้าขวดน้ำปลากระฉอกลงในกระทะอย่างชำนาญ ไม่ต้องตวงกันเลย กลิ่นหอมของหยดน้ำปลาเมื่อกระทบผิวกระทะร้อน ๆ ระเหยเป็นไอโชยมาชวนน้ำลายสอ  

     ขั้นตอนสุดท้ายคือขยุ้มใบกะเพราใส่ลงในกระทะ ผัดอย่างรวดเร็วไม่กี่ครั้ง  ก็ตักราดบนข้าวที่ตักใส่จานรออยู่แล้ว  
     เพียงแค่นี้ก็ได้อาหารแสนอร่อยภายในเวลาไม่กี่นาที  

     กุ้งเนื้อนุ่มเด้ง ถูกคลุกเคล้าเข้ากัน กับพริก กระเทียม ใบกะเพรา และน้ำปลา เป็นรสชาติและกลิ่นหอมที่ลงตัว กินได้ไม่รู้เบื่อ…