ขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกออนไลน์  

รื่นรมย์พระพายเชย…เกยเขนยกับแขนอุ่น
หญ้าหยุมนุ่มละมุน…ดังละอองผืนพรมแพง

ไม้ใหญ่สะพรั่งใบ…โดนลมไล้แค่ไกวแกว่ง
คราลมห่มแรงแรง…แทบจะพลัดสลัดไป

บังแดดเป็นเรือนเงา…ทอดทับเราเอาเย็นให้
แสงดอดลอดร่องใบ…ทำราวดาวดูวิบวับ

ทอดหุ่ยไปเรื่อยเปื่อย…ช่างเฉื่อยเนือยท่าจะหลับ
ทอดใจไปลิบลับ…กับเรื่องเก่าที่เริดร้าง

บุหงาจรุงกลิ่น…ประทิ่นนางถึงจางห่าง
ไล้พรมฉมบางบาง…แม้เรื้อเรื้อยังละไม

ครั้งคู่เคียงเขนย…ฉันเกยตัก“เธอหนักไหม”
เธอยิ้ม “มิเป็นไร”…กลับลูบหน้าเราเบาเบา

ทำกรนว่าแสร้งหลับ…เธอแกล้งกลับขาเขย่า
ดึงหญ้ามาหยอกเอา…แหย่ฉันเล่นเป็นยียวน

ทำเลียนเสียงลมผาย…เธอเขินอายขึ้นเสียงห้วน
ทุบฉันจนตัวนวน…และข่วนฉันเป็นรอยรอย

ร่วมรับพระพายชื่น…ให้ร่มรื่นคลอรอคอย
ตะวันนั้นหย่อนคล้อย…เงาสลัวบังมุมไสว

โลมไล้พระพายเชย…อดีตเอ๋ยเคยสดใส
ครั้งนั้นแม้สั้นไป…แต่โลมใจได้เนิ่นนาน…

" อยู่เพื่อได้พบกันสักครั้งหนึ่ง
พึงถนอมรักษาร่วมกันสาน
รอยความรักเปี่ยมไมตรีอันตระการ
ต่ออันตรธานหวนระลึกนึกยินดี…"