หมู่ตึกฟังเสียงค้อน

ใต้แสงสลัวยามรุ่งอรุณ ดาวน้อยริบหรี่ยังส่องสว่างนำทาง บุรุษหนุ่มหรือชายชรายังไม่ปรากฏชัดเดินดุ่มๆตัดความมืดรำไรใต้เงาไม้

ลมหนาวโหมกระหน่ำกรีดโบยทุบตีซากสังขาร บุรุษนั้นกระชับเครื่องนุ่งห่มหนักอึ้งให้เข้าที่เข้าทาง สอดส่ายตาเรี่ยไล่ไปตามทางเดินด้วยหวั่นเกรงอสรพิษ แม้ในฝ่ามือเกาะกุมกระบอกไฟนำทางเขาหาได้เปิดฉายแสงแห่งมันไม่ ด้วยอยากอวดรุกขเทวดาที่อยู่รอบสถานที่นั่นว่าสายตายังคมกล้าดุจหนุ่มน้อยวัยเยาว์

อา อา นอกจากความทุกข์แล้วข้าพเจ้ามองไม่เห็นสิ่งใด เขารำพึงอยู่ในใจหรือหลุดปากกล่าววาจาออกมา เมื่อเวลาล่วงไปแล้วมิว่าผู้ใดก็มิอาจให้คำตอบ
นอกจากลมหายใจไม่มีสิ่งใดอบอุ่น เขาเดินมาหยุดหน้าโรงไม้ซอมซ่อเหลืออีกเพียงแปดก้าวจะถึงซึ่งจุดหมาย มือน้อยผอมเกร็งเย็นเฉียบยื่นออกไปสุดแขนโดยมิหันไปมองให้เมื่อยสายตา ชุดไฟและกระดาษน้อยคราคร่ำไปด้วยตัวอักษรพลันติดปลายนิ้วขึ้นมา แม่นยำราวลีลาหาปลาของนกกระเต็น

แช็ก แช็ก เสียงกรีดร้องแผ่วเบาทำลายความเงียบ ประกายไฟเล็กน้อยผุดขึ้นลุกท่วมกระดาษเบาบาง บุรุษนั้นวางมันไว้หน้าหีบเหล็กคร่ำคร่า หีบอัคนีคำราม

บึ่บ เสียงเปลวไฟลุกโชติช่วงจากพลังงานเหลวใต้พิภพที่กักเก็บไว้ในถังเหล็กใบโตส่งผ่านชุดจุดไฟเข้าเผาไหม้ในหีบอัคนี่คำราม เหล็กกล้าชิ้นน้อยถูกวางลงในกองไฟรวดเร็วและแผ่วเบาปานขนนกถูกลมเป่าล่องลอยพริ้วไหวตกสู่พื้น

แสงสว่างจากกองไฟขับไล่ความมืด กระทบหัวค้อนคร่ำคร่ากับด้ามไม้หนึกมันเปล่งประกายมลังเมลือง ค้อน ค้อน และค้อน มิว่าสอดส่ายสายตาไปในทิศทางใดย่อมเห็นแต่ค้อน เมื่อท่านมองหาค้อนท่านย่อมมองเห็นค้อนถ้ามันมีอยู่ที่นั้น ถ้าท่านมองหาความรักท่านจะมองเห็นมันจากที่ใดถ้ามิใช่ในหัวใจของท่านเอง

ช่างตีเหล็ก ช่างตีเหล็ก ผู้ได้พบเห็นบุรุษผู้นี้แม้มาจากภพภูมิต่างๆกันย่อมลงความเห็นไปในทางเดียวกันว่าเขาเป็นช่างตีเหล็ก

บุรุษนั้นแม้มีนางเคียงข้างอยู่ผู้เดียวเสมอมาแต่เขากลับมีค้อนนับร้อยๆ นั่นนับเป็นเหตุผลหลักที่เขายังมีชีวิตอยู่ แม้นบุรุษนั่นมีค้อนเดียวแต่มีนางนับร้อยป่านนี้กระดูกมันคงป่นเป็นผุยผง

ด้ามค้อนเย็นเฉียบแต่ยังน้อยกว่าหัวค้อน หัวค้อนเย็นยะเยือกเท่าใดก็ไม่เท่าหัวใจคน กองไฟอบอุ่นไม่เท่าหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยรัก และกองไฟเร่าร้อนรุนแรงอันใดย่อมไม่เท่ากิเลสเผาหัวใจสัตว์

แก๊ง แก๊ง เสียงหน้าค้อนกระทบทั่งเบาๆดังแทรกขึ้นในความอื้ออึงจากเสียงอัคนีคำราม คีมน้อยแข็งแกร่งยื่นยาวเข้ากองไฟคีบเหล็กกล้าชิ้นน้อยที่สุกปลั่งดั่งดวงอาทิตย์

เหล็กร้อนได้ที่วางเตรียมไว้บนทั่ง เหล็กพร้อมคนพร้อม ตีเหล็กเมื่อร้อน อยู่มาชั่วกัปป์ชั่วกัลป์ถึงเวลายังคงต้องไป ค้อนเหล็กหนักอึ้งถูกยกขึ้นเสมอหัวชั่วพริบตามันถูกฟาดเปรี้ยงลงไป ด้วยพลังฝีมือใดๆผู้ไม่เคยเห็นกับตาย่อมมิอาจหยั่งคำนวณ

เพราะสิ่งนี้เกิดสิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้มีสิ่งนั้นจึงมี ความเป็นไปของสรรพสิ่งสืบเนื่องเกาะเกี่ยวผูกพันธ์กันไว้ตั้งแต่ต้นยากค้นหา เสียงค้อนตีเหล็กบนทั่งดังกังวานไล่เรียงกันปานเสียงดนตรี ร้อยผสานกันกลายเป็นบทเพลง เสียงเพลงของช่างตีเหล็ก พรมเพลงค้อน

หัวค้อนมันวาวอุ่นระอุคุกรุ่นด้วยไอร้อนที่แผ่ซ่านจากเหล็กกล้าร้อนแดง มือกระบี่ถือกระบี่ ช่างตีเหล็กก็ถือค้อน แม้กระบี่จะอยู่ที่ใจแต่ในมือยังคงต้องถือค้อน ในมือมีค้อน ในใจมีค้อน ในใจมีกระบี่ในมือยังคงถือค้อน

หลังการห่ำหั่นจบลงกระบี่ถูกเก็บเข้าฝัก ค้อนถูกเก็บเข้าที่บุรุษหนุ่มคว้าผ้าขีริ้วโสโครกขึ้นมาขัดถูค้อนคู่มือโดยมินำพาว่าผลลัพท์ที่ได้คือสิ่งใด มีปลารึไม่ก็ไม่เป็นไรถึงอย่างไรเราก็กำลังตกปลา

แสงดาวหายไป ผ่านไปไวเหมือนโกหก แสงแดดแผดกล้ายามตะวันเกือบตรงหัวเข้ามาแทนที่ บุรุษหนุ่มท่าทางอิดโรยผิวกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ แสยะยิ้มที่มุมปากให้เหล็กกล้าสนิมเขรอะที่บัดนี้กลายเป็นใบกระบี่เรียบเนียนดั่งกระบี่ไส้ปลา

ฮาฮา เลิศล้ำในต่ำใต้เพลงค้อนเนียนละมุนปานนี้เราไม่เคยพบเลย เราชนะแล้ว เราชนะแล้ว นอกจากความชราแล้วเรามิต้องสู้กับผู้ใด เราชนะแล้ว อย่างน้อยก็ในวันนี้

เสียงค้อนสงบลงเสียงท้องร้องเข้ามาแทนที่ เพลงค้อนของกระบี่ชิ้นน้อยจบลงแล้วแต่เพลงค้อนของบุรุษหนุ่มคล้ายดั่งยังไม่จบสิ้น เมื่อถึงเวลามันย่อมบรรเลงขึ้นอีก เป็นสุนทรียรสอันคู่ควรแก่การเสพสดับโดยช่างตีเหล็กเท่านั้น

ไฟใดไม่ร้อนเท่ากิเลสเผาหัวใจสัตว์โลก ถ้าใจเย็นซะอย่างเดียว อากาศจะร้อนก็แค่สิ่งที่มากระทบ แล้วมันก็จะผ่านไป

เหมือนความเหน็ดเหนื่อยและความทุกข์ พิจารณาแล้วก็ยิ้มและหวังว่ามันก็จะผ่านไป