เรามองเห็น แต่สิ่ง ที่เราเห็น
สิ่งอื่นเป็น มีอยู่ ไม่รู้ได้
หูเราฟัง แต่ได้ยิน บางสิ่งไป
เสียงอื่นใด ได้ฟัง ไม่ได้ยิน

เราได้รับ รสกลิ่น สิ่งสัมผัส
สารพัด มากมาย รอบกายสิ้น
เรื่องภายใน ภายนอก เรื่องฟ้าดิน
ใจกลืนกิน รับบางอย่าง มาสร้างปรุง

ประตูใจ เหมือนเช่น ประตูนอก
สิ่งเข้าออก มากมาย วุ่นวายยุ่ง
สติสัมปชัญญะ จะพยุง
ช่วยให้มุ่ง รู้ตามจริง สิ่งเป็นไป 

รูปที่เห็น ก็สัก แต่ว่าเห็น
ไม่ปรุงเป็น อะไร ให้ใจไหว
รสกลิ่นเสียง สัมผัส แค่นั้นไง
สิ่งใดใด สักแต่ แค่รับมา

แม้รู้แจ้ง ก็แค่ รู้แจ้งแล้ว 
ถ้าแน่แน่ว ทำได้จริง ทิ้งโลกหล้า
ตัวตนจะ ไม่มีอยู่ ในโลกา
ทั้งโลกหน้า ระหว่างโลก นี้ไม่มีตน

พาหิยะ ! 
เมื่อใดเธอเห็น รูป แล้ว สักว่าเห็น
ได้ฟังเสียงแล้ว สักว่าฟัง
ได้กลิ่น ลิ้มรส สัมผัสทางผิวกาย ก็สักว่า ดม ลิ้ม สัมผัส
ได้รู้แจ้งธรรมารมณ์ ก็สักว่าได้รู้แจ้งแล้ว

เมื่อนั้น “เธอ” จักไม่มี.
เมื่อใด “เธอ” ไม่มี เมื่อนั้นเธอก็ไม่ปรากฏในโลกนี้
ไม่ปรากฏในโลกอื่น ไม่ปรากฏในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง
นั่นแหละ คือที่สุดแห่งทุกข์ละ.