ที่บ้านของฉัน ไม่เคยมีใครให้ความสำคัญกับวันเกิดของกันและกัน อาม่า เตี่ย แม่ และพี่น้องทั้งหลาย ไม่เคยคุยกันเรื่องวันเกิด ไม่เคยมีการฉลองวันเกิด

ยกเว้นเพียงคนเดียวคือ อากง
ทุกปีในวันเกิดของ อากง จะมีการตั้งโต๊ะ ไหว้เจ้า และทำอาหารพิเศษเลี้ยงกันในหมู่เครือญาติ บางปีก็จะมี อาโก อากู๋ อากิ๋ม อาอี้ มาร่วมด้วย

ทำไมเป็นเช่นนั้น ฉันเข้าใจไปเองว่า อากงคือประมุข ของบ้าน วันเกิดของประมุขจึงมีความหมายต่อทุกคนในบ้าน

มีการจัดงานในวันที่ ประมุขของบ้านมีอายุเพิ่มขึ้น แต่ยังมีสุขภาพแข็งแรง กิจการในบ้านดำเนินไปด้วยดี คงเป็นเรื่องน่ายินดี และเป็นการอวยพรให้ดียิ่งขึ้นในปีต่อไป

อาหารที่ขาดไม่ได้ในวันนั้นคือ ผัดหมีซั่วเส้นยาว ที่อามาต้องลงมือผัดด้วยตัวเอง ไม่ให้เส้นขาดจากกัน เพื่อให้เจ้าของวันเกิดมีอายุยืนยาวดุจเส้นหมี่สีเหลืองนั้น

     ผัดหมี่ซั่วที่บ้านฉัน จะมีแค่กระเทียมเจียวน้ำมันหมู ผัดกับ เส้นหมี่ที่ลวกน้ำร้อนคลุกน้ำมันไม่ให้เส้นติดกัน เพียงแค่นั้น ผัดให้เส้นหมี่มีความหอมของกระทะเบา ๆ

สูตรเด็ดอยู่ที่ ใบกุยช่ายหั่นเล็กๆ ปรุงด้วยน้ำตาล เกลือ น้ำส้มสายชู แช่ทิ้งไว้จนผักนิ่ม

อาม่าเตรียมเอาไว้ในชามใบโต พอถึงเวลา พวกเราจะคีบเส้นหมี่ซั่วผัดใส่ชาม โดยมีเสียงอาม่าลอยตามลมมา  “อย่าให้เส้นขาดนะ”

จากนั้นตักกุ่ยชาย รสหวานเค็มเปรี้ยวกำลังดี ราดด้านบน เพียงแค่นี้ก็อร่อยเหลือล้น  

แต่ยังไม่พอหรอก วันพิเศษแบบนี้ ต้องมีไก่ต้มเนื้อนุ่ม ชุ่มฉ่ำ หนังสีเหลืองมันวาว สับเป็นชิ้นวางเรียงเต็มถาด รอให้ลูก ๆ หลาน ๆ มาคีบไปกิน

    จริง ๆแล้วมีอาหารอื่น ๆ อีกหลายอย่างที่ฉันจำได้เลือนราง แต่รสชาติความอร่อยของเจ้าหมี่ซั่วผัดฝีมืออาม่า ในวันเกิดอากง อยู่ในความทรงจำของฉันไม่เคยลืมเลือน…

จะว่าไปหมี่ซั่วผัดเส้นยาว อร่อยกว่าแบบเส้นสั้น ๆ จริงด้วยนะ