เราต้องทนกับเรื่องเดิมๆที่เจอมาประมาณ 4-5 ปี ช่วงสองสามปีแรกมันก็ดิ่งนะคะแต่ไม่เท่าตอนนี้ ตอนนี้เรารู้สึกว่าทุกเรื่องที่เข้ามามันทำให้เรารับไม่ไหว เรามีความรู้สึกดิ่งติดกันหลายวันจนเราอยากจะหนีจากความรู้สึกนี้ เราไม่อยากรู้สึกอีกแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ว่าทำอะไรไม่ได้ใจมันดิ่งคิดเรื่องนิดๆหน่อยๆน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว เราไม่อยากอยู่คนเดียวเพราะอยากหนีจากความรู้สึกนี้ แต่เราก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะออกไปหาความสุขให้ตัวเอง วิธีที่ทำให้ไม่ต้องคิดตอนนี้คือการนอน ช่วงนี้นอนบ่อยจริงๆค่ะ บางวันตื่นมาเที่ยง บ่ายสามก็หลับตื่นอีกทีก็สามทุ่มครึ่ง หรือบางวันห้าโมงเย็นหลับตื่นมาก็สี่ทุ่ม แต่ตื่นมาก็เคว้ง ไม่รู้จะไปยังไงต่อ คิดอยู่เสมอเลยค่ะว่าไม่อยากตื่นมาเจอวันพรุ่งนี้อีกแล้ว ไม่อยากจะมีความรู้สึกแบบนี้ในใจอีกแล้ว เราควรทำยังไงดีคะ