คือแต่ก่อนเราก็ไม่ได้สงสัยกับพฤติกรรมการใช้ชีวิตของตนเอง จนกระทั่งตอนที่เท้าเรานิ้วล็อก เราก็บ่นเท้าเราเลยว่า เฮ้ย หายเร็วๆดิ๊ เสียเวลาว่ะ แล้วก็เอามือจับนิ้วแยกออกจากกัน แล้วก็ เราไม่เคยพูดแย่แบบนี้กับใครเลยนอกจากร่างตนเอง ปกติไม่ว่าใครจะทำอะไรเราก็ไม่โกรธอยู่แล้วด้วย ตอนเด็กๆเรามักจะเห็นคนอื่นโกรธเรื่องนั้นเรื่องนี้กันแต่เรากลับไม่ได้รู้สึกโกรธเลย เราเลยทำเป็นโกรธตามคนอื่น แต่พอโตก็หยุดทำ เพราะรู้สึกว่ามันไร้สาระ แต่จริงๆเราก็ไม่โกรธใครเลยนอกจากพ่อแม่ที่ชอบโกหกและหลอกและเมินเราซ้ำๆมาเป็นเวลาหลายปี(ซึ่งปัจจุบัน พวกท่านหยุดแล้ว เราและมาทำตัวดีกับเรา ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้เราหายโกรธ แต่ก็แค่เก็บมันไว้ และเก็บตัวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้) แล้วก็จะมีเพื่อนท็อกซิกที่เรายอมทุกอย่างมาตลอด 8 ปีก็ยังทำตัวแย่ใส่ แต่จริงๆเราก็ยังคุยด้วยแบบดีๆนะ เพราะต่อให้ด่าไป คนพวกนั้นก็จะเข้าข้างคนท็อกซิกเหมือนกัน ไม่มีทางที่คนเดียวจะไปสู้กลุ่มคนท็อกซิกได้อยู่แล้ว แล้วก็กลับมาที่ร่างกายของเรา เวลามือเราไม่ทำตามที่เราสั่งเราก็จะเอามือตบโต๊ะแรงๆจนกว่าจะเริ่มรู้สึกเจ็บ เวลาหิว เราก็ไม่แคร์อะไร อย่างเช่นเราอยากนอน นอนอยู่แล้วหิว เราก็จะเมินๆมันไป คนจะหลับจะนอน ปกติเราจะกินอาหารเฉพาะเมื่อเราอยากกิน ซึ่งปัจจุบันก็ยังกินอาหารครบสามมื้ออยู่ เพราะยังทีอาหารมากมายที่อยากกิน แต่ถ้าเราหยุดอยากกินเมื่อไหร่ เราก็คงจะยังกินเพื่อมีชีวิตรอดนั่นแหละมั้ง? อาจจะ 1 มื้อต่อวัน แค่ให้พอมีชีวิตรอด แล้วก็เรื่องความเครียด เราไม่มีนะ ไม่ได้รู้สึกเศร้าอะไร ไม่ได้อยากตายด้วย เรายอมเจ็บได้ แต่ตายไม่ได้ เรามักจะทำตัวบ้าๆบอๆและคุยอย่างสนุกสนานกับเพื่อนในปัจจุบัน แต่ในช่วงที่อยู่คนเดียวเราก็จะรู้สึกว่าโลกใบนี้มันน่าเบื่อ เกิดมา เรียน ทำงาน ตาย มีคำพูดที่ว่า "ไม่ว่ากระบวนการจะเป็นอย่างไร ขอแค่ผลลัพธ์มันเหมือนกันก็พอ" ซึ่งเอาจริงๆไม่ว่าเราจะใช้ชีวิตมายังไงก็ต้องตายเหมือนกันนี่ แล้วมันจะมีค่าอะไร ทำไมต้องอยากได้ความสุขที่แป๊ปเดียวก็หมดไป ครูเคยบอกว่า "ตายไปก็ไม่เหลืออะไรนอกจากคุณงามความดี" แต่เราไม่ได้หิวแสงสักหน่อย ทำไมต้องอยากดัง จะดังไปเพื่ออะไร เอาไปทำอะไรได้ แต่ก็จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆของวันที่เรามีความรู้สึกเบื่อทุกอย่างและมีความคิดแนวๆนั้น แล้วก็เรื่องงาน เราไม่กลัวติดเกม แต่เรากลัวติดงานมากกว่า คือเวลาติดเกมมันเลิกได้ แต่พอได้ทำงานสักอย่างที่ได้รับมาแล้วมันจะรู้สึกถูกดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก เราจะไม่สามารถเลิกทำงานนั้นได้จนกว่าเราจะรู้สึกพลังงานหมด หรือว่าทำงานนั้นเสร็จแล้ว รวมๆแล้วจากที่เล่ามา เราเข้าข่ายเป็นโรคทางจิตไหนไหมคะ? คือรู้สึกว่าตนเองค่อนข้างแปลกกว่าชาวบ้านชาวช่องเลย