เราอายุ 17 เคยป่วยเป็นซึมเศร้าและเป็นอินโทรเวิร์ตขั้นสุด ก่อนที่จะเป็นซึมเศร้าเราเคยมีห้องส่วนตัวแต่หลังจากที่อาการเริ่มหนักทำให้เราต้องนอนกับแม่อยู่ในความดูแลของคนในบ้านตลอด บ้านเรามีสองชั้น ห้องส่วนตัวมีแค่2ห้องคือห้องยายกับห้องเก่าเราที่ตอนนี้พ่อนอนอยู่ ชั้นล่างจะเป็นห้องโล่ง ห้องนั่งเล่นห้องครัวรวมกันและมีห้องนํ้า ( ทุกคนใช้ห้องนํ้านี้ ) ทำทุกอย่างได้ที่ข้างล่าง เช้าถึงเย็นทุกคนจะมาอยู่ตรงนี้ ยายจะทำกับข้าวและพ่อแม่ทำงานขายของออนไลน์ จัดการหน้าที่ของตัวเองไป เราไม่มีเวลาส่วนตัวเลยค่ะ ถ้ามีใครมาเยี่ยมบ้านก็เห็นเรานอนอยู่ทุกคน และบ้านเราค่อนข้างประสาทค่ะ มียายป่วยเป็นอัลไซเมอร์ทำให้แกหงุดหงิดตลอดเวลา พูดอะไรนิดหน่อยไม่ได้ โดนด่าเสีย ๆ หาย ๆ ไปยุ่งอะไรของแกก็ไม่ได้ คือหลายเรื่องอะค่ะ แล้วแกชอบดูการเมืองมากดูแต่ช่องที่หัวรุนแรงด่ากันหยาบมาก มันทำให้แกยิ่งอารมณ์ร้อน พยายามบอกให้แกเลิกดูไปแล้วนะคะแต่ไม่ฟังแถมเราโดนด่า เรากับครอบครัวกล่อมให้แกไปหาหมอหลายรอบแล้วแต่แกไม่ไป รั้นมาก ทุกเช้ามาก็จะได้ยินเสียงยายโวยวายจนเราตื่น เราทำอะไรทุกคนรู้หมด พ่อแม่ก็เหมือนจะเข้าใจเราแต่จริง ๆ ก็ไม่เคยเข้าใจเราเลย ทุกวันนี้เราไม่ได้ดิ่งเหมือนตอนป่วยซึมเศร้าแล้วนะคะ รู้สึกว่ารักษาหายไปตั้งแต่2-3เดือนก่อนแต่เราหงุดหงิดแทนค่ะ ไม่อยากคุยกับใคร ใส่หูฟังทั้งวัน ใครเข้ามาคุยด้วยบางทีเราก็ตะคอกและโมโห เราควรแก้ปัญหายังไงดีคะ เราไม่อยากหงุดหงิดคนในบ้านเลยแต่เราไม่ไหวจริง ๆ บ้านมันไม่น่าอยู่เลยค่ะ ขอคำพูดที่ทำให้เราปลงได้มั้ยคะ

สาเหตุที่ย้ายกลับเข้าห้องไม่ได้นะคะ เราเกรงใจพ่อกับแม่ค่ะ เขาติดทีวีมาก มันมีทีวีในห้องเรากับห้องนั่งเล่น ( ห้องยายไม่นับ ) ตอนนี้พ่อแม่ดูแยกกันตลอดค่ะเพราะดูคนละแนว ถ้าพ่อแม่ลงมาอยู่ด้วยกันข้างล่างจะต้องมีคนใดคนนึงอดดูค่ะ