สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยเล่าถึงอาการโรคซึมเศร้าของเราก่อนเลย สาเหตุที่เราเป็นซึมเศร้าคือเราเลิกกับแฟนที่คบกันมา 7 ปี ความหวัง ความสุข รอยยิ้มของเราหายไปหมดเลย ความเศร้า ความผิดหวัง การอยากตายได้เข้ามาแทนที่ ชีวิตนี้ความสุขได้หายไปแล้ว นั่นแหละคือซึมเศร้า
ย้อนไปก่อนจะเลิกกับแฟน เราฝึกงานมีผู้ชายคนหนึ่งเค้าตามเราตลอด เรียยชื่อเราตลอดที่เจอหน้า เช่น "น้อง ก พี่ไม่มีอะไรๆ" ตอนนั้นไปทำงานนอกสถานที่ เราก็เพื่อนนอนอยู่ในเต้นท์ รู้สึกเหมือนคนพยายามรูดซิปเต้นท์ และคนนั้นก็เริ่มโผล่หน้าออกมา แล้วบอกว่า "พี่ไม่มีอะไร แค่จะช่วยเก็บเตนท์เฉยๆ" เรากลัวมาก เพราะนี่ไม่ใช่อาการของคนปกติที่จะมาเก็บเต้นท์ที่มีคนนอนอยู่ ถ้าเพื่อนเราไม่อยู่ด้วยไปรู้จะเป็นยังไง จากนั้นเป็นต้นมาเราระแวงไปหมด และเราเลิกกับแฟน ตอนนี้เรามีแฟนใหม่แล้ว
วกกลับมาที่อาการซึมเศร้า นอกจากที่เราไม่มีความสุข ว่างเปล่า อยากตาย ก็มีอาการหูแว่ว เราได้ยินคนเรียกชื่อเราบ่อย ๆ พอหันไปกลับไม่เจออะไรเลย รู้สึกมีเสียงผู้ชายบอกให้เราทำร้ายตัวเอง "ทำสิ ทำเลย" และเราก็ทำตาม เราใช้ปากกาขีดไปที่แขนตัวเองซ้ำไปซ้ำมาจนเป็นรอยและเลือดออก ตอนที่เราทำเราแทบไม่รู้สึกอะไรเลย รู้สึกว่ายิ่งทำยิ่งรู้สึกดี จนแฟนคนปัจจุบันมาพบเข้าเลยพาเราที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรไปหาหมอ ทันที่ที่หมอเห็นก็ให้เราแอทมิททันทีและเปลี่ยนยาชุดใหญ่ นอนโรงพยาบาลอยู่ 3 วัน หมอสังเกตอาการดีขึ้นเลยให้กลับบ้านได้ แต่ใดๆเสียงที่ได้ยินในหูก็ลดลง เสียงในสมองที่สั่งการว่าทำนั่นนี่ก็ลดลง แต่ความหวาดระแวงยังคงอยู่
หลักจากนั้นเราก็รักษามาเรื่อย ๆ จนเข้าปีที่ 7 อาการดีขึ้นมาก เพราะแฟนคนปัจจุบัน เค้า คนที่ทำให้เรากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ตลอดระวะเวลา 7 ปี เค้าคอยเอาใจใส่ ไม่ตัดสิน ให้กำล้งใจ จนตอนนี้อาการซึมเศร้าเราน่าจะหายไปแล้ว แต่ยังเหลือประสาทหลอน เราได้ยินเสียงในหัว หวาดระแวง เช่น เราไปคาเฟ่ ทางที่ไปห้องน้ำมันเปลี่ยว ตอนที่เราเดินเข้าไปเราเริ่มระแวง จะมีใครทำอะไรเราไหมนะ ใครดักซุ่มอยู่ไหม และเราเริ่มแน่นหน้าออก จนต้องรีบวิ่งออกมาจาตรงนั้น จนรู้สึกว่าค่อยยังชั่ว นอกจากนี้ ขณะที่เราเดินออกกำลังกาย เราเห็นแก๊งวัยรุ่นนั่งเล่นอยู่ ความหวาดระแวงก็เกิดขึ้น พวกวัยรุ่นจะจับเราไปข่มขืนไหม ถ้าจับเราไปจะทำยังไง จนเราเลิกเดินเส้นทานั้น ความหวาดระแวงมันกระทบเรามาก ระแวงไปซะทุกอย่าง ไม้เว้นแม้ต่อพ่อตัวเอง แต่เราก็ไม่ได้แสดงออกว่าเราระแวง ทุกวันนี้ได้แต่บอกตัวเองว่า "มันแค่จินตนาการ โยนมันทิ้ง"
ปัจจุบันนี้เรายังคงทานยาและรักษาอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกก็คิดว่าเป็นซึมเศร้าธรรมดา หมอ เขียนในใบนัดตลอดว่า F3230 จนล่าสุด หมอพิมพ์ว่า
MDD with psychosis นี่น่าจะเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เราหายช้า หรือไม่หายสักที
เมื่อหมอวินิจฉันโรคซึมเศร้า mdd with psychosis
ย้อนไปก่อนจะเลิกกับแฟน เราฝึกงานมีผู้ชายคนหนึ่งเค้าตามเราตลอด เรียยชื่อเราตลอดที่เจอหน้า เช่น "น้อง ก พี่ไม่มีอะไรๆ" ตอนนั้นไปทำงานนอกสถานที่ เราก็เพื่อนนอนอยู่ในเต้นท์ รู้สึกเหมือนคนพยายามรูดซิปเต้นท์ และคนนั้นก็เริ่มโผล่หน้าออกมา แล้วบอกว่า "พี่ไม่มีอะไร แค่จะช่วยเก็บเตนท์เฉยๆ" เรากลัวมาก เพราะนี่ไม่ใช่อาการของคนปกติที่จะมาเก็บเต้นท์ที่มีคนนอนอยู่ ถ้าเพื่อนเราไม่อยู่ด้วยไปรู้จะเป็นยังไง จากนั้นเป็นต้นมาเราระแวงไปหมด และเราเลิกกับแฟน ตอนนี้เรามีแฟนใหม่แล้ว
วกกลับมาที่อาการซึมเศร้า นอกจากที่เราไม่มีความสุข ว่างเปล่า อยากตาย ก็มีอาการหูแว่ว เราได้ยินคนเรียกชื่อเราบ่อย ๆ พอหันไปกลับไม่เจออะไรเลย รู้สึกมีเสียงผู้ชายบอกให้เราทำร้ายตัวเอง "ทำสิ ทำเลย" และเราก็ทำตาม เราใช้ปากกาขีดไปที่แขนตัวเองซ้ำไปซ้ำมาจนเป็นรอยและเลือดออก ตอนที่เราทำเราแทบไม่รู้สึกอะไรเลย รู้สึกว่ายิ่งทำยิ่งรู้สึกดี จนแฟนคนปัจจุบันมาพบเข้าเลยพาเราที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรไปหาหมอ ทันที่ที่หมอเห็นก็ให้เราแอทมิททันทีและเปลี่ยนยาชุดใหญ่ นอนโรงพยาบาลอยู่ 3 วัน หมอสังเกตอาการดีขึ้นเลยให้กลับบ้านได้ แต่ใดๆเสียงที่ได้ยินในหูก็ลดลง เสียงในสมองที่สั่งการว่าทำนั่นนี่ก็ลดลง แต่ความหวาดระแวงยังคงอยู่
หลักจากนั้นเราก็รักษามาเรื่อย ๆ จนเข้าปีที่ 7 อาการดีขึ้นมาก เพราะแฟนคนปัจจุบัน เค้า คนที่ทำให้เรากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ตลอดระวะเวลา 7 ปี เค้าคอยเอาใจใส่ ไม่ตัดสิน ให้กำล้งใจ จนตอนนี้อาการซึมเศร้าเราน่าจะหายไปแล้ว แต่ยังเหลือประสาทหลอน เราได้ยินเสียงในหัว หวาดระแวง เช่น เราไปคาเฟ่ ทางที่ไปห้องน้ำมันเปลี่ยว ตอนที่เราเดินเข้าไปเราเริ่มระแวง จะมีใครทำอะไรเราไหมนะ ใครดักซุ่มอยู่ไหม และเราเริ่มแน่นหน้าออก จนต้องรีบวิ่งออกมาจาตรงนั้น จนรู้สึกว่าค่อยยังชั่ว นอกจากนี้ ขณะที่เราเดินออกกำลังกาย เราเห็นแก๊งวัยรุ่นนั่งเล่นอยู่ ความหวาดระแวงก็เกิดขึ้น พวกวัยรุ่นจะจับเราไปข่มขืนไหม ถ้าจับเราไปจะทำยังไง จนเราเลิกเดินเส้นทานั้น ความหวาดระแวงมันกระทบเรามาก ระแวงไปซะทุกอย่าง ไม้เว้นแม้ต่อพ่อตัวเอง แต่เราก็ไม่ได้แสดงออกว่าเราระแวง ทุกวันนี้ได้แต่บอกตัวเองว่า "มันแค่จินตนาการ โยนมันทิ้ง"
ปัจจุบันนี้เรายังคงทานยาและรักษาอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกก็คิดว่าเป็นซึมเศร้าธรรมดา หมอ เขียนในใบนัดตลอดว่า F3230 จนล่าสุด หมอพิมพ์ว่า
MDD with psychosis นี่น่าจะเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เราหายช้า หรือไม่หายสักที