รู้สึกมีความสัมพันที่แย่ต่อคนในครอบครัวโดยเฉพาะกับน้า รู้สึกไม่ค่อยชอบเขาสักไหร่บางทีถึงขั้นเกลียดไปเลย ที่ไม่ชอบเพราะมาจากเหตุผลหลายๆอย่างคำพูดของเขาที่กระทบจิตใจเรา ความรู้สึกแบบนี้มันมีมาตั้งแต่เราเด็กๆแล้วจนกระทั่งเราโตตอนแรกเราพยายามที่จะไม่เกลียดน้าตัวเองว่าจะกลับใจเพราะรู้สึกผิดกับความคิดแย่ๆของตัวเอง แต่เขาก็ยังเป็นแบบเดิมเวลาพูดอะไรต้องมีเหน็บแนมไม่ก็แซะ แล้วไอ้นิสัยกดคนอื่นมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม เขาชอบหักหน้าให้เราเสียความรู้สึกโดนเขามองข้ามตลอด จนเราเริ่มมีความรู้สึกเกลียดอีกครั้ง เราไม่ชอบเห็นเขามีความสุขเลยเราจะรู้สึกนอนไม่ได้มีแต่ความทุกข์ทรมานใจ แต่ถ้าวันไหนที่เขารู้สึกแย่หรือเกิดเรื่องไม่ดีกับเขาเราจะมีความรู้สึกดีเป็นพิเศษถึงขั้นทำอะไรก็มีความสุขไปหมด บางครั้งเราก็สับสนว่าเราควรที่จะรู้สึกแบบไหนดี....น้าก็เป็นคนที่เดี๋ยวก็ดีกับเราเดี๋ยวก็เหน็บแนมจนเราไม่แน่ใจและระแวงว่าเขาคิดยังไงกับเรากันแน่เราระแวงตลอดเวลาไม่ไว้ใจใครเลย แล้วเราเกลียดพฤติกรรมอย่างนึงของเขา เวลามีใครมาชมเราเขาจะเบะปากไม่ก็ทำหน้านิ่งๆแล้วหันหน้าหนี ทำเอาสะเรามีความรู้สึกไม่ดีกับเขาไปเลยแล้วมันเป็นทุกครั้งเขาไม่เคยยินดีอะไรกับเราเลย
มีแต่เบะปากไม่ก็หน้านิ่งหน้าตาบางทีคือดูถูกมากๆ
เราพยายามที่จะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่มันก็จัดการอารมณ์โกรธเกลียดของตัวเองไม่ได้เลยตอนนี้เรารู้สึกไม่ชอบนะในบางครั้งที่เขาเอาพฤติกรรมคำพูดแบบนั้นมาใช้ เราไม่รู้สึกยินดี เลยด้วยซ้ำ ความรู้สึกดีๆมันก็มีแหละแต่น้อยมาก เราเป็นแบบนี้มาสักพักนึงแล้วแหละ ตอนนี้มีแต่ความคิดแย่ๆลบๆเต็มไปหมดพยายามห่างๆไว้เพราะกลัวตัวเองจะมีความคิดที่มันแย่มากกว่านี้เข้าไปอีก โดยส่วนตัวแล้วเขาก็มีมุมดีๆกับเรา ถ้ามีคนมาชมเราต่อหน้าเขาเขาจะแสดงออกทางสีหน้าและท่าทางเลย ไม่ว่าจะเรื่องอื่นๆถ้ามีคนมาชมเขาจะแสดงออกมากว่ากำลังดูถูกเราอยู่ ชอบมองข้ามจนเสียความรู้สึก
บางทีก็พูดจาไม่รักษาน้ำใจกันเลย ชอบเอาตัวเองเปรียบเทียบกับพี่น้องในครอบครัวว่าตัวเองดีที่สุดจนเราหมั่นไส้