จะเล่านะครับ ตั้งแต่ผมเข้าป.6 ย้ายมาที่บ้านคนในครอบครัวนี่แหละครับ ละผมก็ โดนด่า ผมเข้าใจนะว่าผมทำตัวไม่ดี แต่ว่ามันเกินไปจริงๆ บางทีก็ดูถูกผม ว่าผมว่าไม่ดี ผู้ใหญ่หลายๆคนเคยอธิบายไว้นะครับว่าเนี่ย ความคิดผู้ใหญ่ส่วนมากคือจะให้เป็นแรงกดดันให้เด็กๆเนี่ย เอาความสำเร็จมาลบคำดูถูก แต่เด็กทุกคนไม่ได้เกิดมาในสภาวะที่เหมือนกัน นิสัยไม่เหมือนกัน นิสัยเนี่ย จะได้จากเพื่อน จากครอบครัวใช่มั้ยครับ แต่จะให้ทุกคนเหมือนกันหมดมันก็ไม่ใช่ เกิดมาก็คนละพ่อคนละแม่แล้วอะครับ ผมก็ต้องทนกับคำดูถูกทนกับเหตุการณ์​อะไรต่างๆ คือก่อนหน้าที่จะย้ายมาอันนี้ลืมเล่า คือพ่อกับแม่ผมเลิกกัน พ่ออยู่เชียงใหม่ แม่ย้ายมาเชียงราย ผมไม่ได้อยู่กับแม่นะที่ย้ายมาอะ ผมได้เจอกับแม่แค่นานๆที ละก็3-4ผ่านไปผมก็ทนมาตลอด จนเพื่อนจนคนรอบข้างสงสัยว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า​เลยอะ แต่ครอบครัวผมไม่มีใครรู้ ผมบอกผมอธิบายก็โดนว่าว่าเพ้อเจ้อบ้าง คิดไปเองบ้าง ต่อมา ผมก็มีความรักอะครับ คือมีนานแล้วแหละ ก็เปิดเผยให้แม่ให้คนในครอบครัวรู้ ผมก็รู้นะว่ามันไม่ควรอะคือเป็นญาติกัน ผมเข้าใจนะว่ามันไม่ดีอะ แต่มันผูกพัน​กันตั้งแต่เด็กแล้ว เรื่องนี้ผู้ใหญ่ก็บอกให้เลิก ก็เข้าใจนะครับ แต่ก็ ทำอะไรไม่ได้ ตอนนั้นผมสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ไม่รู้ว่าแปลกมั้ยนะ แต่ผมเสียใจสุดๆอะ บางทีเรื่องแบบนี้มันก็ต้องเจอเองถึงจะเข้าใจเนาะ ผมก็เป็นโรคซึมเศร้า​จะไปหาหมอ ก็โดนคนที่ผมอยู่ด้วยอะว่าแบบ อย่ามาสร้างเรื่อง ไม่ได้เป็นหรอก คือเวลาเขาด่าเขาว่าคือจะขึ้นแบบคำหยาบอะ ผมไม่ชอบคำหยาบอยู่เเล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ถ้าคนในครอบครัว คนที่ไว้ใจพูดอะ คือจะเสียใจนิดนึง แต่นี่ชินแล้ว ละก็ พอผ่านมา ผมขึ้นม.3เรียนจบละ แต่ผมไม่จบ เพราะว่าช่วงสอบอะ มันเป็นช่วงโควิ่ดไง เลยโดนหมดให้กักอยู่บ้าน ตอนนั้นผมเป็น ต่อมทอนซิล​อักเสบ​ติดเชื้อ​คือมันเจ็บกว่าต่อมทอนซิลอักเสบ ธรรมดามากๆเลย เป็นโรคที่ตายได้เลย ผมก็ไม่ได้ไป ต่อมาปิดเทอมแล้ว ย่าผมตาย ก็กลับเชียงใหม่ ละก็กะว่าจะอยู่ที่นี่เลย จะเรียนกศน.แทน เอาวุฒิม.2มาเทียบละเรียนให้จบม.3ละจะเอาวุฒิม.3ไปสมัครเรียนที่ผมอยากเรียน เพราะผมศึกษาผมคิดแล้ว เพราะผมก็ไม่อยากเรียนไม่จบไม่อยากอดอยากหรอก ผู้ใหญ่ก็เอาแต่ว่า ก็เข้าใจอยู่นะต่อมา ก็มีญาติคนนึง ใกล้ตัวเหมือนกัน มาเอาเรื่องที่ผมเรียนไม่จบเนี่ย ไปเล่าให้ญาติๆฟังก็คือแบบ บอกว่าผมเรียนไม่จบเพราะไม่ยอมไปสอบ มัวแต่ไปงานศพย่า ไม่ยอมมาสอบ สุดท้ายเรียนไม่จบแต่ไม่สำนึกเลย ผมก็แบบ เห้อ พออธิบายก็โดนผู้ใหญ่ว่าเถียง ก็แบบนี้แหละ ผู้น้อยไม่มีสิทธิ์​อะไรเลย ผิดกฌต้องยอม ต่อมา ผมอยู่เชียงใหม่ ผมก็ต้องกลับมาเชียงรายพร้อมกับความผิดหวัง คือโดนคนในครอบครัวที่นู่น ไล่ คือมันเสพยาอะ บ้านเดียวกันด้วย ผมกับพ่อก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนั้นปัญหาเยอะมาก ผมเลยต้แงกลับมาเชียงรายอีกแล้ว แต่ดีหน่อยอยูากับแม่ ตอนนั้นคือที่บอกว่าไล่อะ คือโดนไล่ตี มันขับรถไล่ผมเลย มันทะเลาะกับพ่อผมไง ผมก็พูดไป แต่มันจริงเกินไปไง555 โดนไล่เลย ผมรักคนที่ไล่ผมนี่มากนะ เลยเสียใจมาก ล่าสุดวันนี้ก็โดนคนในครอบครัวที่เชียงรายว่า เกิดมาไม่มีประโยชน์​เลย เกิดมาเ​สี​ยชาติ​เกิด​ไม่แปลกที่คนที่เชียงใหม่ที่ไล่ผมคนนั้นอะ จะเกลียดผม ไม่แน่ พ่อผมอยากเกลียดด้วยก็ได้ เขาพูดแบบนี้ ละก็อีกเยอะเลย ทุกอย่างมันย่ำแย่ไปหมดเลยอะ คือ ไอเรื่องฆ่าตัวตายนี่ ผมคิดตลอดครับ แทบทุกวัน แต่ก็ไม่ทำ เพราะผมอาจจะคิดได้ ตอนจะทำตลอดเลย คือ แฟนผม ญาติคนนั้นแหละครับ ไม่เชิงว่าแฟนหรอก ละก็อื่นๆนิดๆ พ่อแม่อะไรงี้ครับ คืออาจจะนอกเรื่องไปบ้าง แต่คนที่เคยสัญญากันว่าจะมีชีวิตเพื่อกันและกันเพราะ่ตางคนก็ต่างมีปัญหา​คงไม่ต้องบอกก็รู้เนาะว่าจะผูกพัน​กันขนาดไหนอะ ญาติคนนั้นไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ แค่ติดต่อกันอยู่ จริงๆมันมีอีกเยอะเลย แต่ถ้าให้เล่า หมื่นตัวอักษร​นี่ก็คงไม่หมดหรอก เยอะจริงๆ ก็แค่มาระบาย ละอยากรู้ว่าควรทำยังไงต่อ ต่อหน้าคนอื่นผมอาจจะยิ้ม อาจจะเหมือนไม่มีอะไรต้องทุกข์​ใจอะ แต่ทุกวันนี้คือเครียดมาก แค่เรื่องญาติคนนั้นก็เครียดมากแล้ว ไหนจะเรื่องอื่นอีก ญาติคนนี้ก็ให้กำลังใจผมตลอดแหละก็ ถ้าอ่านจนจบก็ขอบคุณนะครับ สภาพจิตใจมันแย่มากจริงๆ บางทีผมก็ไม่รู้สึกอะไรเลย คิดแค่ว่า จะตายแบบไหนดี แต่ก็พอมีสติอยู่นะครับ ผมไม่ได้เสพนะใจเย็นๆก่อนนะ 5555อย่าเครียดๆ 😂​ ละก็นั่นแหละครับ พอผมมีสติบางทีก็หยุดคิดหยุดทำ แต่ทุกวันนี้ ก็อยากตายเหมือนเดิม แต่ก็คิดถึงญาติคนนั้นตลอดนะครับ คือเหมือนแรงจูงใจให้มีชีวิตต่อ5555 ขอคำแนะนำหน่อยนะครับ