เราเป็นคนที่พ่อแม่ไม่สนใจที่สุดในครอบครัวแล้วค่ะ

พี่ชายเราจะเป็นคนที่พ่อแม่ห่วงและหวงที่สุดพี่ชายเราโง่ค่ะเรียนได้เกรดแย่ดูไม่มีอนาคตเลยแต่พี่ชายเราไม่อยากเรียนต่อแล้วแต่พ่อแม่ก็บังคับให้พี่ชายเราไปสมัคเป็นนักเรียนนายร้อยส่วนเราค่ะพูดตามจริงเราเรียนดีที่สุดแล้วเอาจริงดูมีอนาคตกว่าพี่ชายเราอีกเราแค่อยากไปเรียนซัมเมอร์ที่ต่างประเทศแต่พ่อแม่เราเขาไม่ให้ไปแล้วก็ด่าเรา

แล้ววันนึงแม่นั่งด่าเราอยู่นอกห้องเราก็เถียงไปเพราะเราว่าเราไม่ผิดแค่เราอยากไปเรียนถ้าเขาไม่ส่งไปเราได้ไปหรอแล้วแม่ก็เข้ามาในห้องกะจะทำร้ายเรา เราว่าแม่คงไม่มาตีแบบที่แม่คนอื่นๆเค้าทำแน่ๆเราก็เลยสู้กลับไปแล้วแบบเรากลัวโดนทำร้ายเราก็เลยเผลอต่อยหน้าแม่ไปแม่ใส่แว่นอยู่เราไม่รู้หรอกว่าส่วนไหนของแว่นมันขูดหน้าแม่เป็นแผลประมาณครึ่งเซนได้เราเสียใจค่ะที่ทำไปแบบนั้นเราพยายามคิดนะคะว่าเราก็ได้ตั่งใจแต่ก็ยังเสียใจอยู่ดี

แม่ทั้งด่าเราให้เราไปตาย เลิกเรียน จะให้เราไปเป็น ไล่เราออกจากบ้าน บอกว่าเราโตไปก็ไม่เจริญ(ปกติจะไม่พูดกูใส่เรา)แต่ครั้งนี้พูด บอกว่าลูกเราจะกระทืบเราถ้าเราโตไป ไล่เราไปให้คนในตลาดรุมโทรมบ้างล่ะ

เรามีอยู่เรื่องนึงที่ไม่เคยบอกคนรอบตัวให้รู้คือเราเป็นโรคซึมเศร้าเราเลิกไปหาหมอมาปีกว่าแล้ว เราแค่คิดว่าบางทีถ้ากินยาบ้าพวกนั้นมันก็แค่ห้ามให้เราเลิกคิดฆ่าตัวตายแต่มันไม่ได้ทำให้ครอบครัวเราดีได้เราตายไปจะไม่ดีกว่าหรอแค่เราตายทุกอย่างก็จะจบเพราะยังไงก็ไม่มีใครรักเราอยู่แล้วอย่างน้อยๆเขาก็จะได้ดูแลพี่ชายเราให้ดีๆก็ได้จะได้ไม่มีเราเป็นภาระ

ทำไมเราถึงไม่เคยได้รับความรักเลยล่ะคะ พ่อแม่ พี่ชายยังไม่รักเราเลย เพื่อนก็ยังไม่มีใครพึ่งพาได้เลยมีแต่ตะมาเอาผลประโยชน์กันทั้งนั้น เราเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องบาปกำหรอกค่ะ เราไม่รู้ว่าใครคิดยังไงแต่เราก็พยายามทำดีมาตลอดชีวิตทำไมชีวิตเราถึงย่ำแย่อยู่ทุกวันนี้ล่ะ