เรามีหน้าที่ดูแลย่าที่ป่วยช่วยเหลือตังเองไม่ค่อยได้ ร่างกายใช้การไม่ได้ครึ่งหนึ่งค่ะ

 ก่อนหน้านี้ เรามีงานทำ แต่โดนครอบครัวให้ออกจากงาน เพื่อมาดูแลเขา
โดยการจ้างเรา  บอกตรงๆว่าเครียดกว่าทำงานอีก

ยอมเครียดกับคนข้างนอกดีกว่าต้องมาทนเครียดอยู่กับคนในบ้าน ย่าเรานิสัยไม่เหมือนคนอื่น เอะอะก็ด่า
เราก็เป็นคนเถียง นั่งฟังเงียบๆไม่ได้บางที มันจี้ประสาท เขาชอบพูดแต่เรื่องเดิมๆซ้ำๆซากๆ

เวลาเราเงียบเขาก็จะตะโกนมา ‘กูพูดไปฟังกูบ้างไหม’ 

เราไม่ชอบนิสัยเขาที่ชอบด่าคนอื่น หรือคนในบ้าน เราโดนมาเยอะมาก 2-3ปีที่แล้ว ก่อนจะได้งานทำ เราต้องทนทุกข์อยู่ที่บ้าน เราเครียด มีความคิดอยากฆ่าตัวตายทุกๆวัน จนพอถึงเวลาเราได้ทำงาน อาการอยากฆ่าตัวตายถึงหายไปเพราะเรามีความสุข ไม่ต้องมาทนเถียงทนด่ากับเขา

จนมาวันนี้ที่เราต้องออกมาดูแลเขา บอกตรงๆว่าเหนื่อยใจ มันจุกอยู่ข้างในตลอดเวลา เขาทำเหมือนเราเป็นแค่หลานคนหนึ่งที่เขาเลี้ยงมา ต้องตอบแทนบุญคุณ เมื่อไหร่ก็ตามที่ทะเลาะกัน เขาจะงัดมาพูดทันที

ตอนเลี้ยงก็กู จะกินจะ-ก็กู ด่าพ่อแม่เรา ที่ทำให้เราเกิดมาแล้วเป็นภาระเขา จนเราไม่ไหวจริงๆเราเลยสวนกลับไป

‘เลือกได้ก็ไม่อยากเกิดมาหรอก พ่อแม่ก็ไม่ได้เลี้ยงดู จนต้องมาทำให้เป็นภาระของย่า เคยถามหนูบ้างยังว่าอยากเกิดมาไหม ไม่ฆ่าตายไปตั้งแต่เด็กเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องเอาไปเป็นภาระ’ เขาถึงเงียบแล้วขอโทษเราแบบประชดประชัน

แถวบ้านเราเขารู้หมดว่าบ้านเราเป็นแบบนี้ แต่เขาไม่เคยรู้ว่าเราโดนย่าพูดทำร้ายจิตใจอะไรมาบ้าง รู้แค่เราชอบเถียงย่า

เราเถียงเราบ่นแต่ก็เราที่ทำ ไม่ว่าจะจ้างหรือไม่จ้าง
ลูกหลานที่เขาพูดดีๆด้วย ไม่เห็นมีใครมาทำอะไรแบบนี้ให้ ไม่ว่าจะเทฉี่เทอึเขา เช็ดตัวอาบน้ำ นวดให้ ไม่มี

เราที่ทำแต่โดนด่าสารพัด

เราถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ เราไม่อยากจะโทษหรอกว่ามันเป็นเพราะย่า เราถึงเป็นคนแบบนี้

แต่เราเกิดมากับคำด่า คำบ่นของเขา เราไม่เห็นเขาเคยสอนอะไรเราเลย แต่เราก็รู้สึกคิดตลอด ว่าเขาเลี้ยงดูเราเหมือนพ่อแม่คนหนึ่ง

เราเหนื่อยกับการที่นอนฟังเขาด่าละคร โฆษณา ข่าวสารต่างๆ หรือด่าลูกๆหลานๆ อะไรนิดอะไรหน่อยเขาก็ด่า

ตอนนี้เรากลับมาเครียดเหมือนเดิมอีกแล้ว มีความคิดที่อยากจะไปให้พ้นๆหน้าเขา เห็นไล่ดีจัง ก็อยากจะตายๆไปให้พ้น แต่เราก็ไม่อยากทำแบบนั้น เรายังอยากเห็นอนาคตของตัวเองอยู่

กับข้าวเราทำไม่ดีทำไม่ได้ดังใจก็ด่า สั่งอะไรไว้ไม่เคยจำได้ ไม่กินอันนี้เราไม่ทำ ไม่ซื้อ แต่พอสกพักก็ด่า บอกไม่เคยพูด
เช็ดตัวเช็ดช้าก็บ่น เช็ดเร็วก็บ่น
นอนเฉยๆก็บ่น ทำไมไม่ไปเก็บงำบ้าน ( บอกตรงๆไม่อยากจะเก็บอะไรหรอก ถ้าเก็บของเขาคือ รื้อว่านั่นคืออะไรและเก็บเข้าที่เดิม เก่าแค่ไหนก็ไม่ทิ้ง หวงของ)
เอาง่ายๆเราเหมือนคนทำอะไรก็ไม่เคยดีสักอย่างในสายตาเขา

—คำถาม—

เราควรจัดการความรู้สึกยังไงดีคะ

(เราว่าจะแยกกันนอนแล้ว แต่ก็แอบเป็นห่วงกลัวกลางคืนเขาเป็นอะไรเรียกเราแล้วจะไม่ได้ยิน ) 

//หากแท็กห้องผิดขออภัยค่ะ