จขกท ใด้มีโอกาสร่วมงานบุญกฐินในวัดแห่งหนึ่ง ซึ่ง ร้อนและวุ่นวายมาก   จขกท จึงใช้วิธีระลึก รู้กายที่เคลื่อนไหว เดินไปมา ของตัวเอง  บางครั้งเมื่อมีความคิดฟุ้งซ่าน รำคาญใจเกิดขึ้นมา ก็เพียง รู้แต่ไม่คิด หรือปรุงแต่งต่อ  จนที่สุด ขณะที่ จขกท กำลัง รู้ ร่างกายที่เดินอยู่นั้น  ความคิดอันหนึ่งเกิดมีขึ้น แต่จขกทเข้าใจว่าเป็นแต่เพียงความคิดที่ไร้สาระแก่นสารหาประโยชน์มิใด้  จึงปรากฏมีอาการเหมือนความคิดอันนั้น หลุดลอยกระเด็นออกจากใจ เหมือนขว้างสิ่งของออกจากมืออย่างสุดแรง   กลับกลายเป็นความสุขสงบเย็นเกิดที่ใจแทนตลอดทั้งวัน  ทั้งการ  รู้ กาย รู้ใจ ของจขกท เองก็เป็นไปโดยไม่ต้องกดข่มหรือใช้ความพยายามตั้งใจ เป็นไปอย่าง สงบ เบา สบาย อยู่เช่นนั้น      ท่านใดมีความเห็นเช่นไรก็เชิญครับ มุมมอง คำชี้แนะ อธิบาย ย่อมยังประโยชน์ไม่น้อยก็มาก  ขอบคุณมา ณ ที่นี้