แฟนก็ไม่มี เพื่อนก็เหมือนไม่มี กลายเป็นว่าต้องตัวคนเดียวโดยสถานการณ์บังคับ บางทีก็อยากถูกรัก ได้เป็นที่รักบ้าง อยากได้ความอบอุ่นอะไรทำนองนั้น พอความต้องการไม่ถูกตอบสนองก็เลยมักจะฟุ้งซ่านไปไกล จนเครียดซึมทุกวันเลยครับ 5555555 ผมมักจะเลี่ยงความรู้สึกนี้โดยการทำงานเยอะ ๆ กลับห้องดึก ๆ เพราะตอนที่กลับห้องสมองมันรู้ว่าไม่มีใครรอเราอยู่เพราะอยู่คนเดียว มันว่างเปล่าอะไรทำนองนั้นครับ

ความรู้สึกเหงาสำหรับผมคิดว่าคนอื่นคงมองว่ามันไร้สาระ แต่ตัวผมรู้สึกว่ามันส่งผลกระทบรุนแรงมากต่อสุขภาพกายใจ มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอยากมีชีวิตต่อไปให้ยืนยาว แค่รู้สึกว่าเมื่อไรจะเสียชีวิตสักทีจะได้ไม่ต้องทนกับความรู้สึกนี้ แบบชีวิตไม่มีความหวังอะไรเท่าไร แต่ตัวเราเองก็ไม่อยากบ่นออกไปให้คนรอบตัวฟังเพราะกลัวถูกมองว่าเป็น loser ที่ไม่สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีที่แน่นแฟ้นขึ้นมาได้ พูดแล้วน้ำตาจะไหล บางทีก็ต่อว่าตัวเองว่าทำไมเป็นผู้ชายที่อ่อนแออย่างนี้ ไม่สมกับลูกผู้ชายเลย

ไปพบจิตแพทย์ก็ได้ยามาทาน โดยส่วนตัวผมมองว่าเราไม่ควรจะพึ่งพายามาก อยากหาวิธีที่จะหลุดพ้นจากวงจรนี้โดยธรรมชาติ ไม่อยากรู้สึกเปลี่ยวใจอีกแล้วมันบั่นทอนเอามาก ๆ เลยครับ อย่างตอนนี้ที่กำลังเขียนกระทู้อยู่ก็รู้สึกแบบนี้ สัมผัสได้เลยว่าหัวใจบีบตัวเยอะมาก อย่างกับว่าผมเจอเสือในป่าแล้วต้องรีบหนี จึงอยากรบกวนเพื่อน ๆ ชาวพันทิปแนะนำผมด้วยครับ