ตามหัวข้อเลยค่ะ เคยมีเพื่อนที่สนิทกันมากเมื่อ7ปีที่เเล้ว เราเป็นคนเลิกที่จะติดต่อไปเองหลังจากเขาย้ายรร. เรื่องของเรื่องคือช่วงปีหลังๆทะเลาะกันบ่อย
เท้าความก่อนว่าเราจะเป็นคนเงียบๆ เป็นคนยอมคนส่วนเพื่อนเราจะคนละขั้วกับเราอารมณ์ร้อน จุดที่เเตกหักคือตอนนั้นทะเลาะกันเหตุผลก็ค่อนข้างจะงี่เง่าเพราะเขาชอบเอาเราshipกับผู้ชายที่ไม่ได้ชอบเคยเตือนเเล้วว่าเราไม่โอเคประมาณ3รอบ เเต่เขาก็ยังไม่หยุดทีนี้พอทำอีกเราเลยพูดเเบบจริงจังต่อหน้าตรงโต๊ะอาหารเลยว่าไม่ชอบหยุดได้เเล้ว เขารู้สึกอายมากๆที่ถูกเราว่าต่อหน้าคนเยอะๆเเต่คือเราก็รู้สึกไม่สนุกเเละอายเหมือนกันค่ะที่โดนล้อเเถมยังชวนคนอื่นมาล้อเราอีก หลังจากนั้นก็คือมาเคลียร์กัน เขาบอกว่าเรื่องทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้นถ้าเราไม่ไปว่าเขาตรงโต๊ะอาหารก่อน คือไม่มีใครยอมกันเเต่สุดท้ายเราก็เป็นฝ่ายยอมเเละขอโทษไปเพราะถ้าไม่ยอมก็น่าจะทะเลาะกันทั้งคืน เเต่คือหลังจากนั้นเรารู้สึกไม่เหมือนเดิมกับเขาเลยค่ะพอเขาย้ายรร.เเล้วก็ยังติดต่อกันอยู่ตอนนั้นจำได้ว่าทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์กันเราจะรู้สึกเเย่ทุกครั้งที่คุยกับเขาเพราะเขาก็ยังชอบล้อเรารู้สึกว่าตอนนั้นเป็นเราเป็นตัวตลก ช่วงนั้นเรามีปัญหาชีวิตหลายอย่างเกี่ยวกับครอบครัวเเละก็ที่รร.เเต่ไม่ได้บอกใคร การที่เราคุยกับเขาตอนนั้นทำให้เรารู้สึกเเย่กว่าเดิม เราตัดสินใจว่าเราไม่อยากคุยกับเขาเเล้วเเต่ไม่รู้จะทำยังไง บอกตรงๆก็คือน่าจะทะเลาะกัน(เคยพยายามคุยกับเขาเเล้วว่าเรารู้สึกเเย่กับเรื่องที่เกิดขึ้น เเต่เขาบอกเรื่องนี้เขาไม่ผิดเเละจะไม่มีวันขอโทษเราคือตอนนั้นเราต้องการเเค่คำขอโทษเเค่นั้น) สภาพจิตใจตอนนั้นค่อนข้างเเย่เราปิดsocial mediaของเราออกทั้งหมดเเละblockเขาทุกช่องทางบอกตรงๆว่าตอนนั้นก็ตัดสินใจยากมากๆไม่ได้รู้สึกอยากทำเเบบนี้เลย เราก็ร้องไห้ทุกวันเเละผ่านไปเเต่ละวันได้ยากมากๆ

  ทีนี้เวลาผ่านไป5ปี เราเข้ามหาลัยมีสังคมใหม่สภาพจิตใจเราดีขึ้นมาก ความโกรธเเค้นกับความรู้สึกเเย่ก็เริ่มจางหายไปเรากลับมาดูในlistที่บล็อกไว้เรารู้สึกว่ารู้สึกไม่ได้โกรธอะไรเเล้วเลยปลดบล็อคเเละหลังจากนั้น2วันเขาก็ขอฟอลโล่เรามาเเละก็ส่งข้อความมาหาเรา ตอนนั้นเราก็ค่อนข้างตกใจไม่รู้ว่าจะตอบดีไหมเเต่สุดท้ายก็ตอบไป เขาบอกว่าเป็นห่วงเรามากๆอยู่ก็หายไปเขาตามหาเรามาตลอด5ปี นึกว่าเราฆ่าตัวตายไปเเล้ว เขาร้องไห้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลยคิดถึงเราตลอดไม่เคยทิ้งของขวัญที่เราให้เลย ตอนนั้นเราอ่านเรารู้สึกเเย่/ผิดมากๆเลยค่ะ หลังจากนั้นvideo call กันเราเลยบอกเหตุผลทั้งหมดไป เขาตกใจเเละก็ร้องไห้หนักมาก เขาบอกทำไมไม่คุยปัญหานี้5ปีที่เเล้วคงเเก้ง่ายกว่านี้(เราเคยคุยเเล้วค่ะ ตามที่บอกไป) ทำไมถึงทิ้งเขาไป สุดท้ายจบลงที่ลองกลับมาเริ่มเป็นเพื่อนกันใหม่ เเต่อาทิตย์ต่อมาเขามาคุย เขาบอกว่าไปต่อไม่ได้จริงๆ ไม่ได้โกรธเเค้นเรามาบอกลาขอให้โชคดีคงไม่ได้คุยกันอีกเเล้ว หลังจากนั้นเขาก็blockเรากลับ ก่อนไปก็มีเหมือนมาเเซะนิดหน่อยว่าเนี่ยมาบอกลาเราก่อนจะไม่blockหายไปเฉยๆหรอกนะ😅

หลังจากวันนั้นผ่านมาก็เกือบปีเเล้วค่ะ ไม่ได้คุยกันเลยต่างคนต่างอยู่เเต่ทำไมเรารู้สึกผิดกับรู้สึกเเย่ก็ไม่รู้ คือเรามีความทรงจำที่ทั้งดีเเละไม่ดีกับเพื่อนคนนี้เรายังคิดเรื่องพวกนี้อยู่ในหัวทุกวันคิดถึงช่วงเวลาที่ดี บางทีก็เเอบคิดว่าถ้าวันนั้นเราไม่ตัดเขาออกตอนนี้จะเป็นยังไงจนบางทีก็ร้องไห้เริ่มรู้สึกว่าจะกลับมารู้สึกเเย่กับตัวเองเหมือน5ปีที่เเล้ว เเน่นอนว่ากลับไปเเก้ไขอะไรไม่ได้เเล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันคงยากสิ่งที่ทำได้ก็คือmove onเเละใช้ชีวิตต่อไปเเละไม่กระทำความผิดเดิม เเต่รู้สึกว่ามันยากมากเลยค่ะอยากเอาเรื่องพวกนี้ออกจากหัวบางครั้งก็นอนไม่หลับ เรารู้สึกว่าเราเเบกรับความรู้สึกผิดเอาไว้เเต่วางมันลงมาไม่ได้สักที เราไม่ได้อยากทิ้งเขาเลยตอนนั้นจริงๆ 

ใครเคยเคยผ่านเหตุการณ์เลิกคบเพื่อนบ้างไหมคะ ผ่านไปได้ยังไง ขอโทษที่พิมพ์ยาว  เราเลิกกับเเฟนยังไม่รู้สึกเเย่ขนาดนี้เลยค่ะ🥹