สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้เเรกของเราเลย ผิดห้องหรือพิดพลาดยังไงต้องขอโทษด้วยนะคะ
ก่อนอื่นต้องเล่าก่อนเลยนะคะ เรายังเรียนอยู่ค่ะ มีครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่น พ่อเเม่เเยกทางกัน เราไม่ถึงขั้นมีปัญหานะคะ เเต่เเค่ถ้าเกิดพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเราจะรู้สึกเเย่จนร้องไห้ตลอด เหมือนเป็นปมลึกๆ ถ้าไม่พูดถึงก็ไม่รู้สึก เเต่ถ้ารื้อฟื้นก็น้ำตาเเตก เราอยู่กับฝั่งเเม่ ที่บ้านทะเลาะกันทุกวัน เราเป็นคนอารมณ์เเปรปรวนค่ะ จะดีก็ดีจะโมโหก็ร้ายมากๆ เราติดโซเชี่ยลค่ะ เรามีเพื่อนในอินเตอร์เน็ตมากกว่าเพื่อนที่โรงเรียนอีก เราใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับเพื่อนในนั้นค่ะ เพราะเราขี้เหงามาก มีเเค่ทางนี้ที่เติมเต็มให้เรารู้สึกว่าเรายังมีเพื่อนคอยอยู่เวลาเหงา
คือเราไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งเเต่เมื่อไหร่ เรามักจะรู้สึกเเย่กับตัวเองอยู่เสมอ ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนขี้น้อยใจ เครียดง่าย เเละชอบคิดมากค่ะ เรากลัวการเข้าสังคมใหม่ๆมากๆ เเละกลัวการพูดในกลุ่มเพื่อนด้วย เราจะรู้สึกไร้ค่าเวลาเราอยู่กับคนอื่น เวลาที่คนอื่นคุยกันเราไม่กล้าเเม้เเต่จะพูดหรือเล่นกับเขา เพราะเรากลัวว่าเราจะทำเสียบรรยากาศ เรากลัวว่าเราจะพยายามทำตัวร่าเริงจนเขารำคาญ
เราไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเราคิดไปเองไหม เเต่เวลาที่เราคุยเเชทกับกลุ่มเพื่อน เรามักจะโดนเมินบ่อยๆ เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพื่อนเราตอบไม่ทันหรือว่าเขาไม่อยากจะตอบเรากันเเน่ เเต่เราจะรู้สึกเเย่กับตัวเองไปเเล้วจนเราไม่กล้าที่จะคุยเเชทกลุ่มอีก หรือเวลาที่เราร่าเริงสุดๆ เราพยายามทำให้คนรอบข้างเราหัวเราะเเล้วจอยไปกับเรา เขาก็จะบอกให้เราอยู่นิ่งๆหรือหยุดพูด ซึ่งเราก็คิดไปเเล้วว่าการที่เราร่าเริง มันทำให้เขารำคาญใช่ไหม เราน่ารำคาญขนาดนั้นเลยหรอ เราเเค่อยากสนุกกับทุกคน เราพยายามมีตัวตนในกลุ่มในสังคม ทำให้ทุกคนสนุก เเต่กลับกลายเป็นว่าเรามันน่ารำคาญซะอย่างนั้น จนเราไม่กล้าจะทำอะไรเลย
เวลาที่เราไม่ได้รับความสนใจจากคนที่เรารัก เราจะรู้สึกเเย่ เเย่จนต้องร้องไห้ รู้สึกว่าถ้าหายไปก็คงไม่มีใครสงสัยหรือสนใจ เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายเพราะรู้สึกเเย่กับตัวเองบ่อยมากๆ เราพูดขอโทษบ่อยกว่าขอบคุณซะอีก
เราไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองเเล้ว เราเบื่อที่ตัวเองน่ารำคาญเเล้วก็คิดมากเเบบนี้ พอบทจะดี เราก็อารมณ์ดีสุดๆ เเต่พอเรารู้สึกเเย่กับตัวเอง มันก็เเย่จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เราคิดว่าเราไม่ได้ซึมเศร้า เพราะเราไม่ได้เศร้าตลอดเวลา เราจะดิ่งเป็นบางช่วง เเต่พอดิ่งก็รุนเเรงมาก เราเคยนั่งร้องไห้เอาหัวโขกกำเเพง เเต่พอหมดอารมณ์นั้นทุกอย่างก็ปกติค่ะ
เพื่อนๆคนไหนเป็นบ้างคะ เเล้วเเก้ปัญหากันยังไงบ้าง เราไม่มีใครที่จะรับฟังเลย ช่วยเราด้วยค่ะ เราไม่อยากเป็นเเบบนี้อีกเเล้ว
รู้สึกว่าตัวเองเเย่บ่อย ใครเป็นบ้างคะ
ก่อนอื่นต้องเล่าก่อนเลยนะคะ เรายังเรียนอยู่ค่ะ มีครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่น พ่อเเม่เเยกทางกัน เราไม่ถึงขั้นมีปัญหานะคะ เเต่เเค่ถ้าเกิดพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเราจะรู้สึกเเย่จนร้องไห้ตลอด เหมือนเป็นปมลึกๆ ถ้าไม่พูดถึงก็ไม่รู้สึก เเต่ถ้ารื้อฟื้นก็น้ำตาเเตก เราอยู่กับฝั่งเเม่ ที่บ้านทะเลาะกันทุกวัน เราเป็นคนอารมณ์เเปรปรวนค่ะ จะดีก็ดีจะโมโหก็ร้ายมากๆ เราติดโซเชี่ยลค่ะ เรามีเพื่อนในอินเตอร์เน็ตมากกว่าเพื่อนที่โรงเรียนอีก เราใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับเพื่อนในนั้นค่ะ เพราะเราขี้เหงามาก มีเเค่ทางนี้ที่เติมเต็มให้เรารู้สึกว่าเรายังมีเพื่อนคอยอยู่เวลาเหงา
คือเราไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งเเต่เมื่อไหร่ เรามักจะรู้สึกเเย่กับตัวเองอยู่เสมอ ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนขี้น้อยใจ เครียดง่าย เเละชอบคิดมากค่ะ เรากลัวการเข้าสังคมใหม่ๆมากๆ เเละกลัวการพูดในกลุ่มเพื่อนด้วย เราจะรู้สึกไร้ค่าเวลาเราอยู่กับคนอื่น เวลาที่คนอื่นคุยกันเราไม่กล้าเเม้เเต่จะพูดหรือเล่นกับเขา เพราะเรากลัวว่าเราจะทำเสียบรรยากาศ เรากลัวว่าเราจะพยายามทำตัวร่าเริงจนเขารำคาญ
เราไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเราคิดไปเองไหม เเต่เวลาที่เราคุยเเชทกับกลุ่มเพื่อน เรามักจะโดนเมินบ่อยๆ เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพื่อนเราตอบไม่ทันหรือว่าเขาไม่อยากจะตอบเรากันเเน่ เเต่เราจะรู้สึกเเย่กับตัวเองไปเเล้วจนเราไม่กล้าที่จะคุยเเชทกลุ่มอีก หรือเวลาที่เราร่าเริงสุดๆ เราพยายามทำให้คนรอบข้างเราหัวเราะเเล้วจอยไปกับเรา เขาก็จะบอกให้เราอยู่นิ่งๆหรือหยุดพูด ซึ่งเราก็คิดไปเเล้วว่าการที่เราร่าเริง มันทำให้เขารำคาญใช่ไหม เราน่ารำคาญขนาดนั้นเลยหรอ เราเเค่อยากสนุกกับทุกคน เราพยายามมีตัวตนในกลุ่มในสังคม ทำให้ทุกคนสนุก เเต่กลับกลายเป็นว่าเรามันน่ารำคาญซะอย่างนั้น จนเราไม่กล้าจะทำอะไรเลย
เวลาที่เราไม่ได้รับความสนใจจากคนที่เรารัก เราจะรู้สึกเเย่ เเย่จนต้องร้องไห้ รู้สึกว่าถ้าหายไปก็คงไม่มีใครสงสัยหรือสนใจ เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายเพราะรู้สึกเเย่กับตัวเองบ่อยมากๆ เราพูดขอโทษบ่อยกว่าขอบคุณซะอีก
เราไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองเเล้ว เราเบื่อที่ตัวเองน่ารำคาญเเล้วก็คิดมากเเบบนี้ พอบทจะดี เราก็อารมณ์ดีสุดๆ เเต่พอเรารู้สึกเเย่กับตัวเอง มันก็เเย่จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เราคิดว่าเราไม่ได้ซึมเศร้า เพราะเราไม่ได้เศร้าตลอดเวลา เราจะดิ่งเป็นบางช่วง เเต่พอดิ่งก็รุนเเรงมาก เราเคยนั่งร้องไห้เอาหัวโขกกำเเพง เเต่พอหมดอารมณ์นั้นทุกอย่างก็ปกติค่ะ
เพื่อนๆคนไหนเป็นบ้างคะ เเล้วเเก้ปัญหากันยังไงบ้าง เราไม่มีใครที่จะรับฟังเลย ช่วยเราด้วยค่ะ เราไม่อยากเป็นเเบบนี้อีกเเล้ว