คือเรื่องเกิดไม่นานค่ะ  ทะเลาะกันแฟนไล่เราออกจากบ้านเราก็เก็บของออกมาเลยตอนนั้นโกรธมากๆค่ะแต่ก็พยามจะเก็บของออกมาให้เร็วที่สุด   เวลาตอนนั้นดึกมากๆแล้วคิดอะไรไม่ออกเรียกรถกลับบ้านในใจก็กลัว

แต่เราต้องไปเพราะทนไม่ไหวแล้วไม่เอาอะไรแล้วผ่านมาหลายวันไม่มีแม้คำขอโทษหรือคำพูดใดๆจากเขาเราก็โอเคตกลงว่าเลิกกันจบๆไป

แต่เราก็รักมากจนไม่โกรธเขาแต่เราเลือกจะไม่คบต่อเพราะเราคิดว่าไม่ใช่แล้วเขาไม่ได้ห่วงอะไรเราเลย

เราใช้ชีวิตปกติค่ะเศร้ามากๆมันเป็นภาพจำในใจว่าเรากลัวมากวันนั้นเราไม่มีใครเลยตรงนั้น กลับบ้านมาร้องไห้หนักมากเพราะรักมากจริงๆแต่ตอนนี้รู้สึกทำใจได้ปกติดีค่ะแต่เป็นภาพจำในใจจนเป็นปมเลย

ทุกวันนี้ก็จะกลัวการมีแฟนกลัวเวลาเดินทางกลางคืนจากที่ไม่เคยเพราะความรู้สึกนั้นติดอยู่ในใจจนตอนนี้ก็ยังกลัวๆแต่ก็พยายามใช้ชีวิตปกติเศร้าบ้างผ่านจุดนี้ไปยากจริงๆค่ะทุกวันนี้ก็ยังคิดวนๆอยู่ว่าความผิดเรามั้ยหรืออะไร