ผมอายุ 15 ผมเเค่ต้องการพื้นที่ส่วนตัว ต้องการคนปรึกษา ต้องการคนที่คอยพูดคุยได้ คนที่คอยซัพพอร์ต เเต่คนที่บ้านผมไม่เข้าใจสิ่งที่ผมทำเลย ให้นอนเร็วตื่นเช้า ทั้งที่ผมโดนดร็อปเรียน1ปี ตื่นมาไม่มีไรทำ งานที่บ้านก็ไม่ค่อยมีผมเลยชอบนอนตี3-4 ตื่นก็9-10โมง เขาก็หาว่าเป็นภาระคนที่บ้านพอผมจะไปหางานทำก็ไม่ให้ผมไป ไปด่าที่ทำงานผมว่ารับเด็กอายุ15ทำไงได้ไงนู่นนี่ ผมก็ไม่ได้ทำงาน ผมกินขนมหกเเล้วไม่เห็น ลุงเขามาเห็นลุงเขาก็เตะก็ตบก็ต่อย
เเล้วผมก็โดนไล่ออกจากบ้านผมก็ไปอยู่ในสังคมที่มีเพื่อนๆผมคอยดูเเล ผมรู้สึกว่า เพื่อนปลอดภัยกว่าครอบครัว เเต่นานเข้าเขาก็เริ่มตามกลับ เริ่มหาเเจ้งความคนหายหาว่าเพื่อนผมลักพาตัวบ้างอะไรบ้าง จนตอนนี้เพื่อนผมก็ไม่มีเเล้ว เพราะเพื่อนผมก็ไม่ไหวกับครอบครัวผมเเบบนี้ ผมไม่รู้จะทนได้รึป่าวกับการกระทำของครอบครัว ตอนผมอยู่กับเพื่อนก็ มีพวกบุหรี่ไฟฟ้าเข้ามา บุหรี่มวลผมก็สูบปกติเพราะอยู่กับเพื่อน 7-8เดือนเลย ก็พอมาอยุ่บ้าน เขาไม่ให้ผมก็เลิก ผมทำทุกอย่างให้เขายอมรับในตัวผม เเต่เขาก็ไม่สนใจผมเหมิอนเดิม ลุงเป็นลูกของปู่ลุงยืมตังปู่ไม่คืน พอปู่ขึ้นก็ไม่ขึ้นกับลุงมาด่าผมนู้นนี่ ผมไม่รู้ว่าผมจะทำไงให้ครอบครัวยอมรับ ผมอยากหนีไปให้ไกลเเค่ก็ไปไม่ได้ อยากตาย เเต่ผมก็ยังรอพ่อที่ติดคุกอยู่ ผมต้องรอ6-7ปีกว้าพ่อจะออกมา พ่อเป็นคนที่เข้าใจผมเเล้วคอยซัพพอร์ตทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องกีฬาหรือเรียน กลับมาจากโรงเรียนเหนื่อยๆ  วันไหนพ่อหนุดงานพ่อจะถามผมเสมอว่าเรียนเป็นไงบ้างเหนื่อยมั้ย ตอนพ่อไปทำงานผมกลับก่อนผมก็รอพ่อ พ่อคือคนที่ผมไว้ใจเเล้วเชื่อใจได้สุดเเล้วในบ้านทั้งที่บ้านผมมีฐานะเป็นครอบครัวใหญ่เเต่มีพ่อคนเดียว เพราะเเม่ผมเสียไปตอน8ขวบ เเม่พยายามมาหาผมตลอดเเต่ปู่ไม่ให้มาเเม่เสียผมจะบวชปู่ก็ไม่ให้บวช ในหัวตอนนี้ผมมีเเค่ อยากหนีไปให้ไกล กับตายๆไปก็จบ เเต่ผมเลือกทางไหนไม่ได้เลยกลัวพ่อออกมาเเล้วไม่เจอผม
ผมเลยอยากจะทำครอบครัวยอมรับเเต่ไม่รู้จะทำยังไง