เสียงกระซิบแผ่วแล้วเราต้องจากกัน
สะทกสะท้านเนิ่นนานวัน
มันทุกข์จุกอกจนร้าวราน
นั่งนับวันเมื่อเธอจากไป

เสียงกระซิบแผ่วปานหูแว่ว
จำได้แล้วย่อมรู้มาจากใคร
คำย้ำซ้ำเตือนใจอยู่ไม่วาย
มันประทับซับซ้อนซ่อนใน

โอบกอดลอดผ่านควานมือจับ
ลมหนาวแทรกกระชับเสื้อคลุมให้
พบกันครั้งสุดท้ายตื้นตันใจ
สัญญาว่าอย่างไรจักไม่ลืม..

( พยายามอยู่นะคะ)