สายฝนเอยหล่นโปรยลมโชยแผ่ว
ยินเสียงแว่วดั่งเพลงบรรเลงขาน
หวังกล่อมให้คนเหงาที่ร้าวราน
คลายทุกข์ทรมานวันรักเลือน
พิรุณหลั่งพร่างพรูหารู้ไม่
คนนอนฟังร่ำไห้ใครจะเหมือน
ความระทมถมทับย้อนกลับเตือน
คราวรักเลือนเหมือนมีดคอยกรีดใจ
ก่อนเคยมีเขาเคียงส่งเสียงอ้อน
กระซิบแผ่วแว่ววอนจนอ่อนไหว
มิอาจแสร้งแกล้งขัดสะบัดไกล
ห้วงหทัยซึ้งซ่านรสหวานคลอ..
เมื่อเขาห่างร้างลาน้ำตาหล่น
ยิ่งยินฝนโปรยสายกระไรหนอ
ยิ่งเจ็บลึกเกินพร่ำจะย้ำพอ
ให้เรารอแล้วไฉนจึงไม่มา........
"สุนันท์ยา"
***ให้เรารอแล้วไฉนจึงไม่มา***