** สำเนียงเพี้ยงสะอื้น    ครวญหา
     ทุกข์ก่อไข้โศกา       ก็รู้
     พิรุณร่ำนำพา           พึงเอ่ย
     ฤๅใคร่รำบายสู้         ตรู่เช้าเคล้าลมฯ

เสียงสอื้นครวญหา  .......  ไข้โศกาโศกอดสู
พิรุณร่ำพร่างพรู      .......   ทุกข์ก็รู้สู้รำบาย
ป่านแก้วไร้แววสุข   .......   ตบแต่งทุกข์ปลุกขยาย
เจ้าสิ-ริก้ำกลาย       .......  ชม้ายแลแผลบ่จาง

** พิสุทธิ์หยาดรัตน์นั้น     เบาบาง
     พุ่มพฤกษ์เพ-ลาสาง    ใฝ่น้ำ
     จักขอต่อนวลนาง        คลายโศก เศร้าเฮย
     เพราะสิ่งเศร้าหนักล้ำ    กว่าพร้อมแบกแนฯ

ดรุณีแช่มช้อย          .......  เจ้าเนื้อกลอยงามไฉน
ไยชอกระกำใจ         .......  ฤๅหทัยลิขิตแผ่ว
เผาะเผาะหยาดมิหยุด .......  สายพิสุทธิ์ยังพรายแพรว
ตระการดุจม่านแก้ว   ........  แล้วร่ำไห้ไปไยกัน .........