o หลบแสงหลัวฟ้าดำคืนค่ำก่อน
เหมือนไฟฟอนสุมทรวงกลางห้วงหาว
เหม่อมองฟ้าเวิ้งว้างร้างหมู่ดาว
จันทร์แสงพราวหลบลี้อยู่ที่ใด

o ฝอยละอองน้ำค้างพรมพร่างพฤกษ์
ล่วงเลยดึกกลั่นกรองละอองใส
ไหลรินหลั่งดั่งว่าน้ำตาใคร
เอ่อท่วมใจนองแย้มสองแก้มนวล

o วิบัติกาลเวลามาพลัดพราก
ให้ต้องจาก..ลับพา..อุราหวล
บุญน้อยนักพร่ำเพ้อละเมอครวญ
แมัใจนวลทุกข์สะอื้นจำฝืนดู

o จะต้องผ่านร้อนหนาวกี่คราวครั้ง
กับความหวังพังพ่ายใจอดสู
กล้ำกลืนยิ้มปลอบปลุกทุกอณู
ทั้งที่รู้หวังคอยพี่..นี้คงนาน

o หมายเพียงความเมตตามอบมาสู่
แด่คนผู้ด้อยค่าน่าสงสาร
โปรดส่งยิ้มพร้อมสุขทุกช่วงกาล
ให้เป็นทานพอหวังกำลังใจ

o แม้ยามนี้สุรีย์หลบเจียนพลบค่ำ
ยินเสียงร่ำนกคู่ร้องกู่หาย
น้องคอยพี่อ้างว้างอย่างเดียวดาย
จนจันทร์หงายกลายเข้มแล้วเต็มดวง

o พี่จากลับนับปีไม่มีข่าว
ปล่อยความเศร้าถมทับเลยลับล่วง
เหลือเพียงแผ่วเสียงฤดีเต้นที่ทรวง
แว่วเสียงทวงเมื่อไหร่กลับมารับเรียม

o หรือพี่มีคนใหม่เปลี่ยนใจเถื่อน
ทำเลอะเลือนลืมคำเคยพร่ำเหนียม
บอกเถิดนะนางไพร่จักได้เจียม
ถึงอกเกรียมหมองไหม้...ใจยังคอย

ooo พิรุณร่ำ ooo