คือตอนนี้เราอยู่ม 5 เรารู้ว่าเราเป็นคนเรียนไม่เก่งเราก็เลยอยากติวแต่ว่าที่บ้านก็มีตังค์อันนี้เรารู้เขาเหมือนกับค่าเรียนทางญาติใจให้แล้วเหมือนเราเรียนเสาร์อาทิตย์เราไปค่ายวันจันทร์เราอยากไปเรียนชดเชยที่เราขาดเราคุยกับที่บ้านแล้วอ่ะเราต้องไปเพราะว่าไม่งั้นเสียเงินฟรีตอนแรกแม่เราก็โอเคบอกเออไปก็ไปแต่พอแม่เราโมโหเพราะว่าแค่ตัวเองไม่มีตังค์ก็มาด่าสารพัดบอกเรามันไร้ประโยชน์เรียนไปทำไมก็ไม่รู้ไร้อนาคตทำตัวไปวันๆเราไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนเราไม่เคยกลับบ้านดึกออกไปเรียนแล้วกลับบ้านมาเราพยายามหาตังค์แต่แม่วันนี้เราว่าจะทำงานไปที่ห้องเสียเราก็เลยบอกเราทำไม่ได้ไฟมันเสียแม่เลยว่าเราว่าเรามีสัตว์นรกไปเรียนเท่านั้นแหละไม่มีอะไรดีหรอกเราพยายามนั่งอ่านหนังสือทุกวันจนดึกดื่นเราพยายามฝึกฝีมือในการเตรียมสอบเข้าเรารู้เราเป็นคนหัวอ่อนเรามันไร้ประโยชน์แต่ว่าพูดอย่างนี้ทุกวันเราก็ฆ่าตัวตายเราคิดไปว่าเขาเขียนไปทำไมถ้าเราไม่ได้เป็นประโยชน์ขนาดนั้นแล้วคนเราบางทีเราท้อนะจนเราเผลอร้องไห้ออกมาเผลอสติแตกออกมาแม่ก็ยังชอบบอกว่าเรามันอ้กกตัญญูบางทีเราเผลอขึ้นเปลี่ยนนิดเดียวแต่แม่ตะคอกใส่เราทุกวันเราเผลอแค่ขึ้นเสียงแม่ก็บอกว่าแค่ขึ้นเสียงอีกไม่นานก็จะฆ่าแม่ให้ตายแม่ล่ะคิดอยู่แต่แบบนี้เราอยากเรียนมหาลัยที่เราอยากเข้าแต่เรามันไร้ประโยชน์มากตอนนี้อยากรู้ว่าเราพยายามทนไว้ตั้งแต่ประถมอนุบาลมันเป็นอย่างนี้ตลอดจนตอนนี้ม. 5 แล้วมันก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเราไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วด้วยซ้ำอยู่บ้านกับคนอย่างนี้ทุกวันเราเหนื่อยเราท้อตอนเราอายุ 14 เราไม่อยากจัดงานเลี้ยงวันเกิดเพราะมันเสียเงินเยอะเราไม่บอกว่าทำไมไม่จัดมันไม่รู้บุญคุณเป็นคนอกตัญญ คลอดเราออกมาให้แม่เจ็บแล้วก็ตอนอายุประมาณ 15 เรากำลังจะขึ้นม. 4 เราไม่เคยออกไปเที่ยวเราไม่เคยไปไหนใช้ตังค์เยอะแม่ชอบด่าว่าเราเป็นเป็นพวกสก๊อยแต่เราอ่ะไม่เคยทำอะไรเลยทำไมอ่ะในสายตาเราแ***เป็นคนขนาดนั้นเลยหรอวะเราพยายามอ่ะเรารู้ตัวว่าพอเราขึ้นม. 4 สอบติดโรงเรียนนึงเอาหนังสือแล้วเราก็เลยลดการอ่านหนังสือเรานิดนึงเพราะว่าเราอยากชิลล์บ้างเขยสรุปเกรดแล้วมันก็ตกเราพยายามดันขึ้นและก็ไม่ขึ้นแม่เรายิ่งเห็นเราเป็นตัวอะไรก็อยู่เราอยากฆ่าตัวตายทุกวันเพราะเราทำไม่ได้เราเกลียดตัวเองมากตอนนี้อยากให้เราตายๆให้รู้เลย