พักหลังเวลาเราทะเลาะหรือใครทำเราหงุดหงิดเราจะเริ่มขึ้นเสียงใส่ ชักสีหน้าประมาณว่าเรื่องของกูนะจะทำไม หรือบางทีเวลาแม่บ่นน้องหรือว่าน้องเราก็กับผิดไปด้วย มันทำให้เรารู้สึกน้อยใจว่าเราก็อยู่เฉยๆแล้วนะทำไมเราถึงผิด เกือบทุกเรื่องที่น้องทำผิดเราก็กับโดนว่าไปด้วยจนตอนนั้นที่เราอยู่ม.1เรานอนร้องไห้แล้วแม่มาเห็น แม่ก็ถามว่าร้องไห้ทพไมเป็นอะไร เราก็ตอบกลับไปว่า แม่ชอบว่าหนูทั้งๆที่เรื่องที่ผิดหนูไม่ได้เป็นคนทำ ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจให้เราพูดว่า เราคิดอยากฆ่าตัวตาย เราเครียด ทั้งเรื่องเรียน เรื่องแม่ที่ชอบว่าเรา เราเป็นคนหนึ่งบ้าเกรดมากๆ เรากลัวเราได้เกรดแย่ กลัวแม่ผิดหวัง กลัวแม่จะไม่พอใจ เราก็เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็ปลอบแล้วเราก็ดีขึ้นเราคิดมากขึ้น เรารู้อะไรควรไม่ควรมากขึ้น แต่พอมาพักหลังๆอีกเราก็เริ่มเป็นแบบเดิม พอโมโหถ้าเราเห็นมีด เราก็ชอบจินตนาการว่าเราฆ่าน้องตัวเองแบบจับมีดได้แล้วแทงไม่หยุด แล้วเศป็นแบบนี้ทุกรอบที่เราโมโหแล้วเราหงุดหงิดบางครั้งเราก็ขึ้นเสียงใส่แม่เพราะคิดว่าเราไม่ผิด เราเคยคิดอยากฆ่าคนในครอบครัวให้ตายให้หมดเลย พออารมณ์เย็นก็วนมาแบบเดิม เราก็จะปลีกตัวไปอยู่คนเดียว พอมีแฟนพอเราไม่พอใจเราก็ขึ้นเสียง อารมณ์เสียใส่ตลอด แล้วเราก็ชอบมีความคิดที่ว่าถ้าเราตายไปมันจะดีกว่า ตอนนอนจะฝันว่าตัวเองกระโดดตึกตายบางครั้งก็ผูกคอตาย เราเหมือนเราจะเป็นบ้าตายแล้วเราจะเป็นแบบนี้ทุกรอบที่มีอะไรมากวนใจ เราจะตัดปัญหาด้วยการถ้าฆ่าตัวตายหนทอไม่ก็ฆ่าคนๆนั้นให้ตายเราจะมีความสุขช่วยบอกเราที เราควรแก้ยังไง