ต้องท้าวความก่อนเลยว่าตอนเด็กๆเลยขี้โมโหเป็นคนโมโหร้ายพอสมควรแต่ไม่ใช่เด็กเกเรนะคะไม่หาเรื่องใครก่อนพอเริ่มโตมานิดนึงในตอนนี้เริ่มควบคุมตัวเองได้ค่อนข้างที่จะเฉยชากับคำด่าแขวะต่างๆแต่ชอบขึ้นเสียงใส่พ่อแม่เวลาท่านถามอะไรซ้ำๆเพราะท่านหูไม่ค่อยดี หรือเวลาที่เราหงุดหงิดอยู่แล้วท่านมาถามโน่นนี่ก็จะตอบแบบเหวี่ยงๆ แต่ตอนนี้หนักข้อขึ้นเราควบคุมตัวเองไม่ได้ชอบทำหน้าดุคิ้วขมวดโดยไม่รู้ตัวขึ้นเสียงเวลาคุยกับพ่อแม่เป็นแบบเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อเกือบๆเดือนก่อนเราไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลจะสลับไปกับแม่คนละ4-5วันเพราะบ้านอยู่ไกลจากโรงพยาบาลพออยู่โรงพยาบาลช่วงแรกพ่ออาการหนักเพราะติดเชื้อในกระแสเลือดอยู่ ICU 7คืน จากนั้นก็ย้ายมาอีกโรงพยาบาลหนึ่งเพราะอาการดีขึ้นพ่ออยู่โรงพยาบาลยี่สิบกว่าวันมันทำให้เรากลายเป็นคนละคนพอมาอยู่บ้าน ช่วงแรกแกจะเบลอยาพูดเพ้อเจ้อบ้าบอนั่นทำให้เราหงุดหงิดทั้งวันบวกกับการที่แกลุกไปไหนเองไม่ได้เรียกใช้เรากับแม่ตลอดทั้งกลางวันกลางคืน(พ่อเป็นหลายโรคแต่ที่ติดเชื้อเพราะล้างไตทางช่องท้องติดเชื้อเข้ากระแสเลือดคนเป็นโรคนี้มักนอนไม่ค่อยหลับ)เวลาเราได้ยินเสียงพ่อเราจะหงุดหงิดทันที แต่ตินนี้พ่อปกติดีแล้วไม่เบลอยาลุกไปไหนมาไหนเองได้บ้าง แต่ก็ยังเรียกใช้เราอยู่นั่นทำให้เรากดดันมาก ก.ไก่ล้านตัว ได้ยินเสียงหมาเป็นเสียงพ่อบ้าง เสียงเครื่องปั่นผลไม้จากร้านน้ำปั่นข้างบ้านเป็นเสียงพ่อ เหมือนเราระแวงไปแล้วได้ยินเสียงอะไรก็คิดว่าเป็นเสียงพ่อไปหมด คนรอบข้างก็ทักว่าทำไมชอบทำหน้ายักษ์คือเราไม่รู้ตัวจริงๆว่าเราทำหน้าแบบนั้นและเวลาคุยกับพ่อจะหงุดหงิดตลอดกับแม่จะไม่ค่อยเท่าไหร่ ปกติเราไม่เป็นแบบนี้แต่นี่เราคิดว่าเราน่าจะเครียดจะกดดันอะไรหลายๆอย่าง เวลาออกไปทำกิจกรรมนอกบ้านเช่นไปเที่ยวบ้านเราจะเป็นอีกคนคือเป็นปกติเลยยิ้มแย้มดีเฉพาะตอนที่พูดคุยกับพี่ๆนะพอเงียบทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมเราชักสีหน้าโดยไม่รู้ตัวอารมณ์กลับมาขุ่นมัวหนึ่งรู้สึกหนักอึ้งเหมือนรับภาระหลายอย่าง พ่อมีลูกหลายคนมีเราคนเดียวที่ดูแลพ่อพี่ๆมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราวก็เข้าใจแหละคนมีครอบครัวเราเป็นน้องเล็กสุดในบ้านเพิ่งจะอายุ18 เราจะทำยังไงดีจะแก้ยังไงบางทีก็คิดว่าตัวเองเป็นไบโพลาร์ 😤 หรือว่าเราเครียดเกินไปจากการที่ต้องมาดูแลคนป่วยหรือเพราะว่าอยู่โรงพยาบาลนานเกินไป ~~~
ผู้รู้ช่วยตอบหน่อยค่ะตอบในนี้หรือจะทักมาพูดคุยในเฟสก็ได้เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่เราคนเดิม