วันนี้เราเจอเหตุการณ์ 2 เหตุการณ์ค่ะ
ที่ทำให้โมโห โมโหแรกยังไม่เท่าไหร่ค่ะ
แต่โมโหสองนี่หลังโมโห อยากจะร้องไห้ออกมาเลยค่ะ
(ทั้งๆที่ช่วงเช้า เราอารมณ์ดีมากค่ะเพราะกลับจากพักร้อนมา)

เกริ่นก่อนนะคะ พอดีเราเภสัช ทำงานอยู่ รพ นะคะ

1.ตอนเช้า พยาบาลมาเบิกยาเสพติดที่ห้องยาค่ะ

แล้วเค้าไม่ได้ระบุจำนวนมาค่ะว่าจะเบิกเท่าไหร่ (ปกติเค้าต้องเขียนมาค่ะ)

เราโทรไปด้วยน้ำเสียงดีๆ เลยนะคะ แต่เค้าตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีมากๆ เราก็เลยอารมณ์ขึ้น และพูดไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเข่นกัน ว่า น้องระบุมาเลยค่ะว่าจะเอาเท่าไหร่

พอวางสายเสร็จ เราก็กลับมาคิดมากว่าเราไม่ควรทำแบบนั้นไหม เราไม่ควรโมโห แต่ใจนึงเราก็คิดว่าเค้าทำไม่ดีกับเราก่อน ทำไมเราต้องยอมเค้าด้วย ต้องให้เค้ารู้ตัวบ้างว่าสิ่งที่เค้าทำอ่ะไม่ถูก

2.ตอนช่วงบ่าย มีคนไข้มาทำเรื่องกลับบ้าน
เป็นคนไข้ที่มาด้วยเลือดออกในกระเพาะอาหาร

ตอนกลับบ้านหมอให้หยุดยา warfarin ไปก่อน เพราะกลัวว่าเลือดจะออก

แต่คนไข้ไม่ได้เอาถุงยาเดิมมาด้วย (ซึ่งจริงๆเวลามานอน รพ. ต้องเอาถุงยาเดิมมา เผื่อเวลากลับบ้าน เภสัชจะได้ช่วยดูยาให้ว่าตัวไหนกินต่อ ตัวไหนหยุด)

แล้วเราก็กลัวว่าจะมียา warfarin นั่นอยู่ที่บ้านคนไข้ แล้วคนไข้จะกลับไปกิน ลูกชายที่มารับยาก็บอกว่ายาหมดแล้ว (ทั้งๆที่ยังไม่ถึงวันนัด) และลูกชายก็ชักสีหน้าไม่พอใจ พอเราถามว่ามียาอยู่ที่คนไข้ไหม ถามให้หน่อย ก็บอกว่าคนไข้เติมเลือดอยู่ ที่บ้านไม่มียาแล้วทำท่าเหมือนขี้เกียจ ทั้งๆที่เป็นผลประโยชน์ของตัวเอง


พอเราเห็นคนไข้ชักสีหน้าและพูดจาไม่ดีใส่ อารมณ์เราขึ้นเลยค่ะตอนนั้น เราเลยตอบกลับไปแบบใส่อารมณ์และน่าจะชักสีหน้าด้วยว่า แค่นี้ถามให้หน่อยไม่ได้หรอคะ เพราะมียาบางตัวหมอจะให้หยุดกินไปก่อน
หนูอยากช่วยเช็คให้ ไม่อยากให้คนไข้กลับไปกิน


สุดท้ายโทรหากันก็บอกว่าไม่มียาแล้ว (???)
เลยต้องให้ยาชุดใหม่ไป และกำชับมากๆว่ากินชุดนี้ ห้ามกินชุดเก่า


พอทำงานเสร็จ รู้สึกอยากร้องไห้มากๆ
รู้สึกว่าเราไม่น่าโมโหเลย
แต่ใจนึงก็เค้ามาทำไม่ดีกับเราก่อนนะ
ใจนึงก็คิดว่าที่เราโมโห คนอื่นจะว่าเราไหมนะ
แต่เราก็หวังดีกับเค้านะ
แต่เค้าไม่เคยคิดถึงผลประโยชน์ของตัวเองเลย

ปวดหัวจังเลยค่ะ