เราไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ 
ขอเล่าเรื่องทั้งหมด ที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง เราเป็นลูกติดของแม่ ซึ่งแม่ได้แต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงและมีลูกด้วยกัน 1 คน เป็นน้องชายห่างกับเรา 8 ปี แต่ประเด็นอยู่ที่พ่อเลี้ยงค่ะ พ่อเลี้ยงเราเป็นคนที่นิสัยเสียมาก คือชอบพูดจากระแทกแดกดันคนอื่น ชอบพูดหยาบคาย แล้วก็ toxic ในหลายๆเรื่อง ด่าคนอื่นไปทั่ว ทำให้คนรอบตัวไม่มีใครอยากอยู่ใกล้เลยค่ะ แม้กระทั่งลูกแท้ๆของเขา (น้องชายต่างพ่อของเรา) ก็ไม่อยากจะอยู่กับเขาค่ะ แล้วชอบทะเลาะกับแม่เราบ่อย เคยนอกใจแม่เราไปหาเด็กร้านคาราโอเกะด้วยค่ะเมื่อนานมาแล้วตอนเรามอต้น ตอนนี้อายุ 25+ค่ะ ทีนี้ประเด็นที่ทำให้เราไม่อยากกลับบ้านนอกจากความ toxic ของพ่อเลี้ยงก็คือ เขาเคยคุกคามทางเพศเราค่ะ ที่เรารู้ตัวว่าโดน มีทั้งหมด 3 ครั้ง ตั้งแต่อายุ 15 - 25 ปี แต่เราไม่รู้ว่านอกจากสามครั้งนี้มีตอนอื่นอีกไหมที่เราโดนแต่ไม่รู้ตัว หลังจากนั้นเราเลยตัดสินใจที่จะบอกแม่เรา เพราะเราเริ่มที่จะประสาทแดก อยู่บ้านแบบระแวง พอเลิกงานรู้ว่าถ้าต้องกลับบ้านแล้วไม่มีใครอยู่บ้านมีแค่พ่อเลี้ยงกับเราเราจะไปที่อื่นแล้วร้องไห้ค่ะ ตอนนั้นจะเป็นซึมเศร้าอยู่แล้วเครียดมากแบบมากที่สุด เลยตัดสินใจบอกแม่ ว่าเคยโดนทั้งหมด 3 ครั้ง แล้วก็เล่าเหตุการณ์ค่ะ (แต่ละครั้งไม่มีครั้งไหนถึงขั้นข่มขืนนะคะ) แต่มันฝังใจเราและทำให้เราระแวงมากๆค่ะ ถ้าถามว่าทำไมไม่บอกแม่ตั้งแต่แรกเพราะเรารักและห่วงแม่มาก เลยไม่กล้าบอก และความคิดเราตั้งแต่เด็กคือมันไม่ถึงขั้นข่มขืน เราเลยไม่กล้าบอกค่ะ (แต่จริงเขาทำแบบนี้กับหลานแม่คนอื่นหลายคนนะคะ คุกคามทางสายตา คำพูดต่างๆ แต่ไม่มีใครพูดเพราะเห็นแก่หน้าแม่เรา) พอเราบอกแม่เราเลยให้เราย้ายออกไปข้างนอก เราก็เลยมาอยู่กับบ้านแฟนที่ต่างจังหวัด ตอนแรกเราคิดว่าแม่คงยังเป็นที่พึ่งให้เราได้ แต่มีวันนึงหลังจากผ่านไปกี่เดือนไม่รู้ แม่มาพูดกับเราว่า "เขาแก่แล้ว เขาคงทำอะไรลูกไม่ไหวแล้วแหละ" ตอนนั้นเราช็อคเลย ประเด็นคือมันไม่ใช่ว่าทำไหวไม่ไหว แต่มัน ไม่ ควร ทำ ตั้งแต่แรก แล้วแม่เราเริ่มมีพฤติกรรมแปลกไปก่อนหน้านี้แล้ว คือเหมือนอะไร ก็ตามใจพ่อเลี้ยงไปหมด แล้วถ้าไปพูดเรื่องนี้กับเขา เขาก็จะชักแม่น้ำทั้งห้าว่า กูเลี้ยงพวกมาไม่สำนึกบุญคุณ บลาๆๆ เราเลยเลือกที่จะออกจากบ้านแทนที่จะไปคุยกับพ่อเลี้ยงค่ะ กลายเป็นตอนนี้แม่ก็ไม่ได้เข้าข้างเรา แล้วยิ่งช่วงหลังพ่อเลี้ยงป่วยหลายโรค เบาหวาน ความดัน ไต (แต่เขายังใช้ชีวิตปกตินะคะ) แม่เราก็บอกให้กลับบ้าน ทั้งๆที่รู้ว่าเราเป็นยังไง ทุกครั้งที่เราโดนบอกให้กลับบ้านเราเหมือนคนมีอาการทางจิต เราจะแพนิค อยากร้องไห้ ก้าวร้าว กลายเป็นอะไรไม่รู้ แทบทุกครั้ง จนเราเหนื่อย เราไม่อยากกลับบ้าน ก็โดนตามกลับเรื่อยๆ ทุกเดือน ทุกสองเดือน กลับไปเราต้องนอนระแวงว่าเขาจะมาเปิดห้องเราทำอะไรมั้ย จะโดนพูดจาประสาทใส่มั้ย คือระแวงไปหมด แต่ถ้าถามว่าอยากกลับไปหาแม่หาน้องหาป้ามั้ย อยากนะคะ แต่เราแพนิคมากค่ะเราไม่เคยมีความสุขเลยตอนกลับบ้าน ข้าวก็กินไม่ลง ไม่รู้จะทำยังไงค่ะ พอเราปฏิเสธ อีกสองสามวันจะมาตามให้กลับไปใหม่ คุยกับใครไม่ได้ คุยกับแฟนแฟนก็โมโหใส่ คุยกับเพื่อน เพื่อนก็มีปัญหาตัวเองพอแล้ว เราอยากคุยกับนักจิต แต่ค่าหาหมอก็แพงมาก หาฟรีก็โทรไม่ติดค่ะ ไม่อยากกลับบ้านส่งเงินให้แทนก็ยังไม่พอค่ะจะให้กลับอย่างเดียว เห้อ

รับฟังทุกความเห็นค่ะ ตอนนี้เรื่องเกิดมาสามปีแล้วหลังจากเราบอกแม่ ก็ยังแพนิคทุกครั้งที่โดนตามตัวกลับบ้านค่ะ