ก็ตามหัวข้อนะคะ แต่เหตุผลที่ไม่อยากตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ก็เพราะตั้งแต่เล็กจนโตคนที่ดูแลเรามาก็มีแต่ปู่กับย่า พ่อเราก็งานการไม่ทำวันๆสมัครเน็ตหาแต่เเฟนในเฟซบุ๊กอายุก็ปาไปจะ50แล้วก็ยังไม่กระตือรือร้น เกาะปู่กับย่าเรากินไปวันๆ ส่วนแม่เราก็ทิ้งเราไปตั้งแต่เราแบเบาะแล้วค่ะ ปัจจุบันนางก็ไปมีครอบครัวใหม่สุขสบายร่ำรวยเงินทอง คนที่ส่งเสียเราก็คือปู่เราเองค่ะ แกทำงานจนอายุ70กว่าๆ พอเราเรียนจบแกก็ลาออกจากงานทันที เพราะแข้งขาแกไม่ค่อยดี ถึงจะเล่ามาแบบนี้บ้านเราก็ไม่ได้จนค่ะ ยังดีที่มีคุณอาของเราทำงานส่งเงินมาจุนเจือครอบครัวตลอด แล้วก็พี่สาวต่างแม่ของเราที่ลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาทำงานส่งเงินจุนเจือครอบครัว เราเลยคิดว่าอยากจะรีบๆทำงานเก็บเงินไปดาวน์บ้านกับพี่สาวเราพาปู่กับยาไปอยู่กันแค่นี้ ส่วนพ่อเราก็อยู่บ้านเดิมนี่แหละ เราคิดว่าเขาเลือกเส้นทางนี้เองก็ควรจะยอมรับกับผลที่ตามมาด้วย เราไม่ค่อยอินกับคำว่าพ่อยังไงก็คือพ่อแม่ยังไงก็คือแม่ เขามีพระคุณที่ให้กำเนิดเรามา เราคิดว่าผู้มีพระคุณคือผู้ที่เลี้ยงดูเรามาจนโตค่ะ เราเลยคิดว่าจะตัดหางปล่อยวัด ไม่สนใจใยดี เหมือนที่เขาทำกับเราค่ะ มันจะดูเนรคุณไปหรือเปล่าคะ