คือหนูเบื่อชีวิตหนูมากเลยสิ่งที่หนูเจอทุกวันสะสมกันจนทำให้หนูเป็นเเบบนี้ คือหนูอยู่บ้านกับตายายด้วยความวัยทองอะเขาบอกบ่นชอบด่าหนูทุกวันมันเหนื่อยมากอะอยากเป็นบ้าอยากหลับไม่ตืานอะหนูไมาอยากทรมานตัวเองหรอกเเต่มันทนเกินทน หนูก็ยังเด็กอยู่เเต่ละคำทำร้ายจิตใจเกินไป ถึงมีอะไรจะอธิบายก็เถียงอยู่ดีมันอาจเป็นปัญหาเล็กๆสำหรับพวกพี่นะคะเเน่สำหรับหนูหนูว่ามันเกินไปกว่าที่เด็กคนหนึ่งจะรับได้ พวกพี่เชื่อมั่ยหนูไม่อยากทรมานตัวเองด้วยการคิดสั้นเลยเเค่อยากมีชีวิตที่จิตใจเข้มเเข็งมากกว่านี้ ถ้ามันไม่ดีขึ้นจิงจิงหนูอยากหลับไม่ตื่นมาก หนูเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาเปรียบเทียบ บังคับการใช้ชีวิตอย่างมาก เเต่ที่บ้านตรงข้ามกันหมดเลยเหมือนอยู่ในชีวิตที่ไม่เป็นตัวเองหนูไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยกลางคืนไม่เคยเที่ยวกับเพื่อนไม่เคยไปเกรดเฉลี่ยปีที่เเล้ว3.43หนูว่าหนูทำดีได้เท่านี้หนูดีใจมากเเล้วเรียนมั่งเล่นมั่งไม่งั้นจะเครียดเกินไป พอที่บ้านรู้หนูโดนด่าโดนว่ากดดันมาจนถึงตอนนี้โดนเอามาเปรียบเทียบกับเพื่อนอีกไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมืนกันว่าหนูก็ไม่ได้ฉลาดอย่างเขา เเล้วอย่างที่หนูบอกไปว่าหนูไม่เที่ยวไม่เกหนูว่าหนูก็ดีมากเเล้วก็ไม่วายจะโดนบังคับกดขี่การใช้ชีวิตหนู มันเหนื่อยอะพี่ทุนเดิมก็ไม่ชอบการเอาเปรียบ เปรียบเทียบบังคับอยู่เเล้วเเล้วทุกวันนี้ก็โดนด่าไม่เข้าใจอารมวัยทองเลย พอบอกอยากไปสอบราชการนะก็ตัดสินเลยหน่วยก้านไม่ให้หรอกสมองจะถึงกับเขาป่าวเเล้วก็โยงไปนู่นไปนี่ ไม่ว่าจะพูดอะไรหักทุกทางเลย เหนื่อย เหนื่อยมากด้วย สุขภาพจิตไม่เหลือเเล้วพี่ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่อยากเป็นเเบบนี้ไม่มีจิตใจอยากไปไหนทำอะไรเลยกลัวโดนด่าโดนบ่นไปหมด อยากได้คำเเนะนำมาก วอนพวกพี่อย่ามองเป็นปัญหาเด็กเล็กๆเลยจิตใจมันพังไปหมดเเล้ว