เรามีอาการซึมเศร้าตอน11 ตอนม.4ขอพ่อแม่พบจิตแพทย์ พ่อแม่ไม่ยอม โดนด่ายับ

ตอนเรียนปี1เทอม อจ.ให้ทำแบบทดสอบเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า เราเป็นคนเดียวที่คะแนนออกมาเป็นโรคซึมเศร้า แถมคะแนนสูงปรี๊ด อจ.ให้รีบไปพบหมอ มี่มหาลัยมีจิตแพทย์มาให้บริการ(ตอนนั้นจะพบหมอโรงบาลเลยมันก็ได้แหละ แต่เราเห็นว่ามีหมอรามาเข้ามาให้บริการ เราจะเสียเวลาไปโรงบาลเองทำไม มหาลัยเราก็หาโรงบาลยากด้วย)

เราพบจิตเเพทย์มาตลอดก่อนเรียนจบ หมอบอกว่าเราควรไปรักษาที่โรงบาลหลังจากนี้ เพราะมหาลัยมียาจำกัด เลยขอพบผู้ปกครอง

   หลังจากพ่อรู้ว่าเราพบจิตแพทย์ ทุกอย่างก็ยิ่งเลวร้าย พ่อด่ายับ ไร้ค่า ขยะสังคม คนบ้าไม่ควรอยุ่ร่วมกับคนปกติ หมดสมรรถภาพความเป็นคน และอีกมากมาย ไม่มีวันไหนไม่โดนด่า (พ่อเราด่าหยาบและด่าเจ็บมาก)


😅 เราก็เสียใจที่พ่อพูดแหละ แต่คำพูดเค้าก็ไม่ได้มีผลอะไรกับการรักษาของเรา

☺เมื่อไหร่ที่ได้ออกจากบ้านเราก็จะรีบไปพบจิตแพทย์ก่อน เคยโดนกักบริเวณ เคยโดนยึดยา เคยถูกบังคับห้ามไปเรียนต่างๆมากมาย ห้ามคุยกับเพื่อนบ้าน คนในบ้านก็ไม่คุยกับเรา บางครั้ง4-5เดือนไม่ได้พูดเลย

😁แต่เรารักษามา15ปี โดยไม่สนใจคำพูดพ่อและคนในบ้าน ตราบใดที่เค้าไม่ได้เอาโซ่ล่ามขาเราไว้ ก็เท่ากับว่า เรามีโอกาสที่จะได้พบจิตแพทย์ค่ะ

***มันอยู่ที่ตัวคุณเอง คุณอยากหายไหม อยากใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไปไหม